ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ 2012 – Age Of Basketball http://www.ageofbasketball.net AGE OF BASKETBALL. Η μοναδική Αθλητιατρική Μπασκετική Πύλη στο ελληνικό διαδίκτυο ξεχωρίζει μέσα από το περιεχόμενο, τα άρθρα ... Thu, 26 Dec 2019 19:36:11 +0000 en-US hourly 1 https://wordpress.org/?v=5.0.21 Στα ημιτελικά το μπάσκετ με αμαξίδιο http://www.ageofbasketball.net/archives/5310 http://www.ageofbasketball.net/archives/5310#respond Thu, 06 Sep 2012 10:53:48 +0000 http://theageofbasketball.net.ageofbasketball.net/2012/09/06/%cf%83%cf%84%ce%b1-%ce%b7%ce%bc%ce%b9%cf%84%ce%b5%ce%bb%ce%b9%ce%ba%ce%ac-%cf%84%ce%bf-%ce%bc%cf%80%ce%ac%cf%83%ce%ba%ce%b5%cf%84-%ce%bc%ce%b5-%ce%b1%ce%bc%ce%b1%ce%be%ce%af%ce%b4%ce%b9%ce%bf/ Μπορεί στη χώρα μας να μην παίρνει σχεδόν καθόλου δημοσιότητα, αφού η αθλητική παιδεία των Ελλήνων είναι εξαιρετικά περιορισμένη (φάνηκε αυτό και από την προσέλευση θεατών στους δικούς μας Παραολυμπιακούς σε σχέση με αυτούς του Λονδίνου), αλλά το μπάσκετ με αμαξίδιο έχει σημαντική θέση στο πρόγραμμα των Παραολυμπιακών Αγώνων. Βρίσκεται εκεί από το 1960, δηλαδή …

The post Στα ημιτελικά το μπάσκετ με αμαξίδιο appeared first on Age Of Basketball.

]]>

Μπορεί στη χώρα μας να μην παίρνει σχεδόν καθόλου δημοσιότητα, αφού η αθλητική παιδεία των Ελλήνων είναι εξαιρετικά περιορισμένη (φάνηκε αυτό και από την προσέλευση θεατών στους δικούς μας Παραολυμπιακούς σε σχέση με αυτούς του Λονδίνου), αλλά το μπάσκετ με αμαξίδιο έχει σημαντική θέση στο πρόγραμμα των Παραολυμπιακών Αγώνων. Βρίσκεται εκεί από το 1960, δηλαδή από την πρώτη διοργάνωση (των γυναικών μπήκε στο πρόγραμμα το 1968) και εξακολουθεί να προσφέρει συγκινήσεις. Όμως, τι είναι το μπάσκετ με αμαξίδιο; Ποιοι οι κανονισμοί του; Ποιες οι ιδιαιτερότητες και σε ποια φάση βρίσκεται το Παραολυμπιακό τουρνουά;


Οι κανονισμοί είναι γνωστοί
, δεν διαφέρουν από το απλό μπάσκετ, τουλάχιστον όχι όσον αφορά στα φάουλ, τους πόντους και τις διαστάσεις του γηπέδου. Η βασική ιδιαιτερότητα του μπάσκετ με αμαξίδιο είναι ότι κάθε παίκτης έχει έναν αριθμό που του δίδεται, την αθλητική του κλάση, που διαφέρει από το 1 ως το 4.5, με το 4.5 να αντιπροσωπεύει τον παίκτη με τη μεγαλύτερη κινητική λειτουργία. Κάθε ομάδα στη διάρκεια του ματς πρέπει ανά πάσα στιγμή στο παρκέ να έχει 5 παίκτες των οποίων το άθροισμα των κλάσεων να μην υπερβαίνει το 14.

Κλάσεις

Ας δούμε λίγο τις κλάσεις των αθλητών και το διαχωρισμό τους.

Για να μπορεί κάποιος να λάβει μέρος σε αγώνες μπάσκετ με αμαξίδιο θα πρέπει να έχει μια μόνιμη φυσική αναπηρία στα κάτω άκρα του σώματός του, η οποία τον εμποδίζει απ’ το να τρέχει, να πηδάει, γενικά να μπορεί να παίζει όπως οι αρτιμελείς αθλητές. Εφόσον εγκριθεί ότι όντως έχει αυτή την αναπηρία και δικαιούται να παίζει μετά μπαίνει σε κλάση ανάλογα με τους κανονισμούς της International Wheelchair Basketball Federation (IWBF) Player Classification System.

Όπως ανέφερα και πιο πάνω οι κλάσεις είναι από 1.0 ως το 4.5 με βάση την κινητική λειτουργία. Οι πόντοι της κλάσης κάθε αθλητή προστίθενται μαζί με των υπολοίπων της πεντάδας και μια ομάδα απαγορεύεται να ξεπεράσει τους 14.0 πόντους ανά πάσα στιγμή για την πεντάδα που έχει στο παρκέ. Αυτό προφανώς και διασφαλίζει ότι ακόμη και πιο βαριά αναπηρία να έχει ένας παίκτης (και να έχει κλάση 1.0 δηλαδή) μπορεί να παίξει σημαντικό ρόλο στη λειτουργία της ομάδας και όχι απλώς να συμπληρώνει τη δωδεκάδα.

Οι κλάσεις καθορίζονται από τις κινήσεις του κορμού και τη σταθερότητα κατά τη διάρκεια του αγώνα και όχι από ιατρικές διαγνώσεις. Εξηγώ:

Κλάση 1:
Οι παίκτες που δεν έχουν κίνηση στα κάτω μέλη και μικρό έλεγχο της κίνησης του κορμού τους. Η ισορροπία τους και προς τα μπροστά και προς το πλάι είναι περιορισμένη και βασίζονται στα χέρια τους για να επανέλθουν σε καθιστή θέση όταν χάνουν ισορροπία. Αυτοί οι παίκτες δεν έχουν ουσιαστικά σταθερότητα όταν δέχονται επαφή και συνήθως παίρνουν ρμπάουντ με το ένα χέρι καθώς χρειάζονται το άλλο για ισορροπία.

Κλάση 2:
Οι παίκτες που συνήθως δεν έχουν κίνηση στα κάτω άκρα, αλλά έχουν μερικό έλεγχο του κορμού τους προς την μπροστά κατεύθυνση. Δεν μπορούν να κινηθούν στο πλάι ή να στρίψουν. Έχουν περιορισμένη σταθερότητα στις επαφές και συνήθως εξαρτώνται από το σφίξιμο των καρπών τους στον αντίπαλο ή το αμαξίδιο για να μην πέσουν σε περίπτωση σύγκρουσης.

Κλάση 3:
Οι παίκτες που έχουν μερική κίνηση στα κάτω άκρα. Μπορούν να κινούν τον κορμό προς τα μπροστά του παρκέ και ξανά πάνω, αλλά και μερική ικανότητα περιστροφής. Δεν έχουν καλή κίνηση προς το πλάι, αλλά είναι πιο σταθεροί στις επαφές, ενώ στα ριμπάουντ μπορούν άνετα να τα κατεβάζουν με τα δύο χέρια.

Κλάση 4:
Οι παίκτες που έχουν κίνηση του κορμού, αλλά λόγω μειωμένης λειτουργίας των κάτω άκρων τους δεν μπορούν να σκύψουν προς τα πλάι και στις δύο πλευρές με πλήρη έλεγχο. Σταθεροί στις επαφές και τα ριμπάουντ, με φυσιολογικές κινήσεις προς τα μπρος και περιστροφής στον κορμό.

Κλάση 4.5:
Οι παίκτες που έχουν τη μικρότερη αναπηρία στο παρκέ. Συνήθως έχουν μόνο δυσλειτουργία σε ένα κάτω άκρο, φερ’ ειπείν ακρωτηριασμό σε ένα πόδι. Μπορούν να κινούν τον κορμό τους κανονικά προς κάθε κατεύθυνση. Εξαιρετικά σταθεροί σε επαφές και ριμπάουντ.

Όπως καταλαβαίνετε σίγουρα υπάρχουν αθλητές που δεν εμπίπτουν ακριβώς στις παραπάνω κατηγορίες. Σε τέτοιες περιπτώσεις μπορείτε να δείτε τον αθλητή να παίρνει μισή μονάδα πάνω ή κάτω από κάποια κλάση. Έτσι, υπάρχουν και αθλητές με 1.5, 2.5 ή 3.5. Πάντως, το συνολικό «14» που πρέπει να είναι στο παρκέ προφανώς δεν αλλάζει σε τέτοιες περιπτώσεις.

Κανονισμοί

Η διαφορές στους κανονισμούς ουσιαστικά έχουν απλώς να κάνουν με το γεγονός ότι οι παίκτες δεν κινούνται στα πόδια τους, αλλά με αμαξίδιο. Έτσι, υπάρχουν παραβάσεις που σφυρίζονται όταν ένας αθλητής σπρώχνει περισσότερες από δύο φορές το αμαξίδιο χωρίς να κάνει ντρίμπλα ή να δώσει πάσα (ουσιαστικά η ντρίμπλα στο μπάσκετ με αμαξίδιο είναι μία κάθε δύο σπρωξίματα του αμαξιδίου), γεγονός που καθιστά παράβαση «βημάτων». Παράβαση είναι, επίσης, το να ανασηκώνεται ο αθλητής στον αέρα πάνω από τη θέση του αμαξιδίου για να πάρει πλεονέκτημα ύψους μέσα στη φάση.

Πέραν αυτών, τα φάουλ είναι περίπου όπως και στο απλό μπάσκετ. Δεν απαγορεύεται κάθε επαφή με τον αντίπαλο παίκτη ή το αμαξίδιό του, μόνο όταν τον χτυπάς επίτηδες, τον σπρώχνεις ή πέφτεις πάνω του. Στην ουσία αυτό δεν διαφέρει από το απλό μπάσκετ, απλώς δείτε το αμαξίδιο ως επέκταση του σώματος και θα σας είναι αρκετά εύκολο να καταλάβετε πότε έχουμε φάουλ και πότε όχι.

Το Παραολυμπιακό τουρνουά αντρών του Λονδίνου

Στο Λονδίνο είμαστε ήδη στην τετράδα με τις τέσσερις ομάδες που θα παλέψουν για τα μετάλλια να είναι οι Η.Π.Α., η Μεγάλη Βρετανία, ο Καναδάς και η Αυστραλία.

Στα προημιτελικά οι Αμερικάνοι κέρδισαν με 57-46 τους Γερμανούς παίρνοντας τον έλεγχο του ματς στο 4ο δεκάλεπτο, με το τρίτο να τελειώνει 37-37. Το επιμέρους σκορ στην 4η περίοδο ήταν 20-9 για τις Η.Π.Α., που πήραν το εισιτήριο για τα ημιτελικά.

Ο Νελμς και ο Τούρεκ καθάρισαν τρέχοντας ένα 11-0 για την ομάδα τους στο ξεκίνημα της 4ης περιόδου με τον Τούρεκ (κλάση 3.5) να τελειώνει το ματς με 10 πόντους και 8 ριμπάουντ, τον Νελμς (κλάση 2.5) με 9 πόντους, 6 ριμπάουντ και 4 ασίστ, τον Σίριο (κλάση 3.5) με 10 πόντους και τον Σούλτε (κλάση 3.0) με 10 πόντους, 5 ριμπάουντ και 6 ασίστ. Για τους Γερμανούς ο Μπίνεκ (κλάση 3.0) είχε 18 πόντους και 13 ριμπάουντ, ενώ ο Πάσιβαν (κλάση 4.5) είχε 12 πόντους και 5 ριμπάουντ.

Στα ημιτελικά οι Αμερικανοί θα αντιμετωπίσουν τους Αυστραλούς, που επικράτησαν με 76-53 της Πολωνίας. Οι Αυστραλοί ήταν στο +15 στην πρώτη περίοδο και δεν κοίταξαν πίσω για να κερδίσουν χωρίς πρόβλημα το ματς.

Μεγάλος πρωταγωνιστής ο Νες (κλάση 4.5) που είχε 26 πόντους, 5 ριμπάουντ και 4 ασίστ, ενώ οι Ίβεσον (κλάση 4.5) με 13 πόντους, 4 ριμπάουντ, 6 ασίστ, και Νόουλς (κλάση 4.0) με 13 πόντους ακολούθησαν. Για την Πολωνία ο Φιλίπσκι (κλάση 4.0) είχε 26 πόντους, 10 ριμπάουντ και 8 ασίστ.

Η λογική που είναι στημένες οι Η.Π.Α. και η Αυστραλία (για να δούμε και λίγο το πώς φτιάνονται οι ομάδες) διαφέρει. Ας πούμε, οι Αμερικανοί έχουν μόλις 2 παίκτες κλάσης 4.0-4.5 και 2 παίκτες κλάση 1.0. Αυτό τους δίνει αρκετές ισορροπημένες πεντάδες στο παρκέ, αφού 8 αθλητές τους είναι από 2 ως 3.5. Αντιθέτως οι Αυστραλοί έχουν 5 αθλητές με κλάση 4.0-4.5 και 4 αθλητές με κλάση 1.0 στο ρόστερ τους που σημαίνει ότι σχεδόν σε όλο το ματς έχουν δύο «4άρια» και δύο «άσους» στο παρκέ για να βγαίνει το 14.

Στον άλλο ημιτελικό θα παίξει η Μεγάλη Βρετανία, που μετά από σκληρό ντέρμπι κέρδισε την Τουρκία με 75-70. Οι Τούρκοι έχαναν σχεδόν σε όλο το ματς, αλλά πλησίασαν σε 71-70 με 20 δευτερόλεπτα για το τέλος και χρειάστηκαν 4/4 βολές του Μπαϊγουότερ για να κερδίσουν οι Βρετανοί και να πάρουν το εισιτήριο για την τετράδα.

Για τη Μ. Βρετανία ο Μπαϊγουότερ (κλάση 4.5) είχε 23 πόντους, 13 ριμπάουντ και 5 ασίστ, ο Πόλοκ (κλάση 2.5) είχε 15 πόντους και 9 ασίστ, ο Σάγκαρ (κλάση 3.0) είχε 18 πόντους και 7 ριμπάουντ και ο Τζέιμα (κλάση 1.0) είχε 13 πόντους. Για τους Τούρκους ο Γκουρμπούλακ (κλάση 4.0) είχε 28 πόντους, 9 ριμπάουντ και 9 ασίστ, ενώ ο Γκούμους (κλάση 3.0) είχε 19 πόντους.

Απέναντί της η Μεγάλη Βρετανία στον ημιτελικό θα βρει τον Καναδά, που κέρδισε με 77-51 την Ισπανία, παίρνοντας διψήφια διαφορά από το πρώτο δεκάλεπτο και ανεβάζοντάς τη συνεχώς ως το τέλος του ματς.

Για τον Καναδά ο Άντερσον (κλάση 4.5) είχε 16 πόντους, 14 ριμπάουντ, 6 ασίστ και 3 κλεψίματα, ο Τζόνσον (κλάση 4.5) είχε 15 πόντους, 5 ριμπάουντ και 4 ασίστ και ο Χέτζις (κλάση 2.5) είχε 14 πόντους. Για τους Ισπανούς ο Γκαρσία Μορένο (κλάση 4.0) είχε 16 πόντους και 5 ασίστ, ενώ ο Θαρθουέλα Μπελτράν (κλάση 3.0) είχε 12 πόντους και 6 ριμπάουντ.

Τα ημιτελικά είναι προγραμματισμένα για σήμερα 6/9 στις 21:00 (Αυστραλία-Η.Π.Α.) και τις 23:15 (Μεγάλη Βρετανία-Καναδάς), αλλά η ΕΡΤ λογικά μόνο στη μεταμεσονύχτια εκπομπή της θα αξιωθεί να ασχοληθεί. Ο τελικός είναι προγραμματισμένος για το Σάββατο στις 23:15 το βράδυ.

Νίκος Κουσούλης

Υ.Γ.: Και για να κλείσω επανερχόμενος στην εισαγωγή. Όλα τα εισιτήρια των Παραολυμπιακών έχουν εξαντληθεί στο Λονδίνο. Συνολικά 2.7 εκατομμύρια εισιτήρια, 3.5 φορές ο αριθμός που πωλήθηκε στην Αθήνα στην τριπλάσια περίπου τιμή (ή και πιο ακριβά) για το καθένα απ’ ότι στην Αθήνα. Μάλιστα, λόγω της τεράστιας ζήτησης οι Εγγλέζοι αναγκάστηκαν να τυπώσουν άλλα 100.000 εισιτήρια μόνο και μόνο για να μπορούν όσοι θέλουν να μπουν στους χώρους των Αγώνων και να περπατούν εκεί, χωρίς δικαίωμα εισόδου στα στάδια! Όσους ήμασταν το 2004 στο ΟΑΚΑ στους δικούς μας Παραολυμπιακούς μας πιάνει θλίψη. Εμένα τουλάχιστον ναι.

The post Στα ημιτελικά το μπάσκετ με αμαξίδιο appeared first on Age Of Basketball.

]]>
http://www.ageofbasketball.net/archives/5310/feed 0
Κι όμως… ο Γκασόλ είναι Ισπανός! http://www.ageofbasketball.net/archives/5302 http://www.ageofbasketball.net/archives/5302#respond Mon, 03 Sep 2012 04:24:15 +0000 http://theageofbasketball.net.ageofbasketball.net/2012/09/03/%ce%ba%ce%b9-%cf%8c%ce%bc%cf%89%cf%82-%ce%bf-%ce%b3%ce%ba%ce%b1%cf%83%cf%8c%ce%bb-%ce%b5%ce%af%ce%bd%ce%b1%ce%b9-%ce%b9%cf%83%cf%80%ce%b1%ce%bd%cf%8c%cf%82/ Παρά τις… απρόσμενα πολλές ομολογουμένως αντίθετες απόψεις, το Age of Basketball είναι εδώ για να ξεκαθαρίσει το τοπίο. Ναι, ο Παού Γκασόλ είναι Ισπανός. Απορείτε; Αρκούν δύο λεπτά για να διαβάσετε τι γραφόταν στο Twitter κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων, για να σας πείσουν ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο τελικά. Κι εντάξει, ο Σερτζ …

The post Κι όμως… ο Γκασόλ είναι Ισπανός! appeared first on Age Of Basketball.

]]>

Παρά τις… απρόσμενα πολλές ομολογουμένως αντίθετες απόψεις, το Age of Basketball είναι εδώ για να ξεκαθαρίσει το τοπίο. Ναι, ο Παού Γκασόλ είναι Ισπανός. Απορείτε; Αρκούν δύο λεπτά για να διαβάσετε τι γραφόταν στο Twitter κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων, για να σας πείσουν ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο τελικά. Κι εντάξει, ο Σερτζ Ιμπάκα να δεχτούμε ότι μπέρδεψε τον μπασκετόκοσμο (αν και Αμερικανός δεν ήταν ούτως ή άλλως), ο Γκασόλ από πού κι ως πού;

Μιλάμε για έναν από τους 5 πιο αναγνωρίσιμους μη Αμερικανούς παίκτες στον κόσμο, έτσι; Προφανώς και τα παρακάτω θα τα αφήσω ασχολίαστα, καθώς τι σχόλιο μπορεί κανείς να πει χωρίς να πρέπει να το λογοκρίνει μετά; Απολαύστε…

The post Κι όμως… ο Γκασόλ είναι Ισπανός! appeared first on Age Of Basketball.

]]>
http://www.ageofbasketball.net/archives/5302/feed 0
Τα νευράκια του Ιμπάκα και ο Μίροτιτς… http://www.ageofbasketball.net/archives/5299 http://www.ageofbasketball.net/archives/5299#respond Sat, 01 Sep 2012 15:29:06 +0000 http://theageofbasketball.net.ageofbasketball.net/2012/09/01/%cf%84%ce%b1-%ce%bd%ce%b5%cf%85%cf%81%ce%ac%ce%ba%ce%b9%ce%b1-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%b9%ce%bc%cf%80%ce%ac%ce%ba%ce%b1-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%bf-%ce%bc%ce%af%cf%81%ce%bf%cf%84%ce%b9%cf%84%cf%82/ Αμέσως μετά το τέλος των Ολυμπιακών Αγώνων, ο Σέρτζ Ιμπάκα ήταν ο μόνος στο ισπανικό ρόστερ που έδειχνε λες και του… σκότωσαν τη μάνα στο Λονδίνο, όχι λες και μόλις είχε πάρει ασημένιο μετάλλιο. Ο λόγος δεν ήταν η ήττα από τους Αμερικανούς (εντάξει και ο Παού έχυσε ένα δάκρυ αυτή τη φορά), αλλά το …

The post Τα νευράκια του Ιμπάκα και ο Μίροτιτς… appeared first on Age Of Basketball.

]]>

Αμέσως μετά το τέλος των Ολυμπιακών Αγώνων, ο Σέρτζ Ιμπάκα ήταν ο μόνος στο ισπανικό ρόστερ που έδειχνε λες και του… σκότωσαν τη μάνα στο Λονδίνο, όχι λες και μόλις είχε πάρει ασημένιο μετάλλιο. Ο λόγος δεν ήταν η ήττα από τους Αμερικανούς (εντάξει και ο Παού έχυσε ένα δάκρυ αυτή τη φορά), αλλά το γεγονός ότι δεν έπαιζε όσο ήθελε και δεν είχε την αντιμετώπιση που περίμενε. Έτσι, μετά το τέλος των Αγώνων κάποιος από το… στενό του περιβάλλον (όπως συμβαίνει πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις) δήλωσε δημόσια ότι ο Ιμπάκα δεν θα ξαναπαίξει για την Ισπανία αν δεν τον σεβαστούν. Τώρα φαίνεται να του πέρασαν τα νεύρα…     

Ο Ιμπάκα είχε 8.0 πόντους και 4.4 ριμπάουντ (με 1.3 τάπες και 58% εντός παιδιάς) κατά μέσο όρο στο τουρνουά, παίζοντας περίπου 15 λεπτά ανά αγώνα. Το… όλο πακέτο δεν του άρεσε προφανώς, με τα ισπανικά ρεπορτάζ να αναφέρουν ότι όσο περνούσε ο καιρός γινόταν ολοένα και πιο «ξένο σώμα» στην ομάδα. Στον τελικό έπαιξε 22 λεπτά, αλλά πιθανότατα λόγω του προβλήματος του Μαρκ Γκασόλ με τα φάουλ, ενώ η εμφάνισή του (12 πόντοι και 9 ριμπάουντ) μάλλον ήταν γι’ αυτόν λάδι στη φωτιά, κάνοντάς τον να «φορτώσει» περισσότερο που δεν τον έβαζαν να παίζει όσο ήθελε.

Η El Mundo, αμέσως μετά το τέλος του τουρνουά, είχε γράψει «μετά την προπόνηση, κι ενώ οι υπόλοιποι παίκτες μοιράζονταν καφέ ή φρούτο, ο ψηλός των Θάντερ απομακρυνόταν όσο περισσότερο γινόταν από τους συμπαίκτες του. Την ημέρα πριν τον τελικό, για παράδειγμα, περίμενε μόνος του στο πούλμαν για μισή ώρα, δείχνοντας εμφανώς νευριασμένος. Το βράδυ πριν τους ημιτελικούς, περιπλανήθηκε σε ένα χωράφι κοντά στο γήπεδο, φωνάζοντας και χειρονομώντας εχθρικά καθώς μιλούσε στο τηλέφωνο. Κάθε βράδυ, μετά την προπόνηση, ορμούσε να περάσει ανάμεσα στους λίγους δημοσιογράφους που περίμεναν την ομάδα και μόνο κάποιος αυτοκτονικός θα τολμούσε να τον σταματήσει για να του μιλήσει. Ο Ιμπάκα ξεκάθαρα ένιωθε ότι δεν τον χρησιμοποιούσαν όσο έπρεπε και αμφισβητούσε τη θέση του στην ομάδα».

Όλα αυτά οδήγησαν στο «αν τα πράγματα συνεχίζουν έτσι, δεν θα ξαναπαίξω για την Ισπανία», που φέρεται να είπε σε κολλητό του φίλο πριν τον τελικό, για να το ξαναπεί μετά τους Αγώνες λίγο διαφορετικά: «Αν η Ισπανία δεν με θέλει δεν θα ξαναπαίξω. Δεν με χρησιμοποιούν όπως πρέπει, οι άλλοι παίκτες δεν μου μιλάνε καν και δεν με κάνουν παρέα, νιώθω ξένο σώμα, δεν θα ξανάρθω αν δεν με θέλουν».

Βέβαια, όλα έχουν δύο αναγνώσεις, οπότε αν κοιτάξουμε προσεκτικά τους χρόνους των Ισπανών, θα δούμε ότι ο Ιμπάκα έπαιζε μεν μόλις 15 λεπτά ανά αγώνα, αλλά είναι 22 χρονών και μπροστά του είχε τα αδέρφια Γκασόλ, που και ένα παιδί ήξερε ότι θα έπαιζαν περισσότερο (αρκεί το ίδιο παιδί να ήξερε ότι ήταν Ισπανοί, δείτε το επόμενο άρθρο που θα δημοσιεύσουμε…).

Έπαιζε περισσότερο από τον Ρέγιες, ενώ για τον Κλαβέρ ούτε λόγος. Συνολικά είχε τον 7ο χρόνο στην ομάδα πίσω από τους Ρούντι, Καλντερόν, Λιουλ και Ναβάρο, ενώ αν ο Ναβάρο ήταν υγιής σε όλο το τουρνουά, λογικά θα είχε τον 6ο (ο Λιουλ δεν θα είχε παίξει τόσο). Δεν είναι και τόσο άσχημα, είναι πάντως 11 λεπτά ανά ματς κάτω από τον Μαρκ Γκασόλ στη φροντ λάιν.

Η λογική λέει ότι με τον Παού να μεγαλώνει και τον Ιμπάκα να βελτιώνεται σύντομα (ίσως και από του χρόνου, σίγουρα από το 2016 και μετά) θα γίνει βασικός και θα παίζει πολύ περισσότερο. Όμως, δεν είχε τη λογική να το καταλάβει, αλλά ούτε και την υπομονή για να το δεχτεί. Οι Ισπανοί εδώ και 2 χρόνια προσπαθούν στο παρασκήνιο να αλλάξουν τον κανονισμό της FIBA για τον ένα «νατουραλιζέ» παίκτη στις εθνικές ομάδες, ώστε να μπορέσουν να βάλουν στο ρόστερ τους και τον Ιμπάκα και τον 21χρονο Νίκολα Μίροτιτς, που το 2010 πήρε ισπανική υπηκοότητα.

Μέχρι στιγμής δεν τα έχουν καταφέρει (αν και είναι πολύ πιθανό να τα καταφέρουν μέχρι το 2014) αλλά, μετά τις γκρίνιες του Ιμπάκα, άρχισαν να σκέφτονται μήπως δεν θα έπρεπε να χαραμίσουν όλες τις… χάρες που τους χρωστούν για το λόγο αυτό. Δηλαδή, να επιλέξουν τον Μίροτιτς και να αφήσουν τον Ιμπάκα στη μοίρα του.

Μάλλον, μετά από ότι μπορώ να φανταστώ πως ήταν ατελείωτες ώρες συζητήσεων με τον μάνατζέρ του, ο Ιμπάκα το κατάλαβε ότι το πράγμα προς τα εκεί πηγαίνει και έκανε στροφή 180 μοιρών για να δηλώσει επίσημα την… αθάνατη αγάπη του για την Ισπανία.

Όσο ήταν στην Αφρική για το «NBA without borders» είπε: «Θα παίζω στην Ισπανία πάντα όποτε με καλούν. Είναι τιμή για μένα να εκπροσωπώ την Ισπανία. Ήταν ένα εκπληκτικό καλοκαίρι και το ασημένιο μετάλλιο είναι απίστευτη επιτυχία. Θα είναι κάτι που δεν θα το ξεχάσω πραγματικά. Το διασκέδασα».

«Θα είμαι έτοιμος όποτε με θέλουν, γιατί για μένα είναι τιμή να εκπροσωπώ την Ισπανία και να φοράω αυτή τη φανέλα, με αυτούς τους τρομερούς συμπαίκτες και συνοδοιπόρους. Θα παίζω όποτε με καλεί η Ισπανία. Πώς δεν θα μπορούσα άλλωστε, αφού εγώ ήμουν αυτός που εξαρχής ήθελε να παίξει για την Ισπανία. Δεν θέλω να αφήσω την εθνική, πάντα έλεγα και πάντα θα λέω ότι είμαι περήφανος στην καρδιά μου να παίζω και να εκπροσωπώ την Ισπανία».

Μετά από αυτό το… λούσιμο αγάπης προς την Ισπανία και τους συμπαίκτες του από τον Ιμπάκα, που μάλλον το παράκανε λίγο στην προσπάθειά του να ξεχαστούν τα όσα έκανε και είπε τους προηγούμενους 2 μήνες και να δείξει ντε και καλά ότι όντως αγαπά τους πάντες στην Ισπανία, ένα μένει να πούμε:

McKayla is not impressed…

The post Τα νευράκια του Ιμπάκα και ο Μίροτιτς… appeared first on Age Of Basketball.

]]>
http://www.ageofbasketball.net/archives/5299/feed 0
Επειδή μπορεί… σε ώρα αιχμής http://www.ageofbasketball.net/archives/5295 http://www.ageofbasketball.net/archives/5295#respond Tue, 28 Aug 2012 21:46:08 +0000 http://theageofbasketball.net.ageofbasketball.net/2012/08/29/%ce%b5%cf%80%ce%b5%ce%b9%ce%b4%ce%ae-%ce%bc%cf%80%ce%bf%cf%81%ce%b5%ce%af-%cf%83%ce%b5-%cf%8e%cf%81%ce%b1-%ce%b1%ce%b9%cf%87%ce%bc%ce%ae%cf%82/ Δε γνωρίζω πόσοι αντιλήφθηκαν, και κυρίως στην πλήρη έκτασή του, το σταθμό που αποτέλεσαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Λονδίνου για ένα ιδίως θέμα. Για εμένα, ανάμεσα σε πολλά ενδιαφέροντα αθλητικά και κοινωνικά γεγονότα, ο Όσκαρ Πιστόριους είναι το πρόσωπο, όχι μόνο των Αγώνων αλλά και, της χρονιάς. Υπάρχει ένας πολύ απλός λόγος γιατί ο Πιστόριους …

The post Επειδή μπορεί… σε ώρα αιχμής appeared first on Age Of Basketball.

]]>

Δε γνωρίζω πόσοι αντιλήφθηκαν, και κυρίως στην πλήρη έκτασή του, το σταθμό που αποτέλεσαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Λονδίνου για ένα ιδίως θέμα. Για εμένα, ανάμεσα σε πολλά ενδιαφέροντα αθλητικά και κοινωνικά γεγονότα, ο Όσκαρ Πιστόριους είναι το πρόσωπο, όχι μόνο των Αγώνων αλλά και, της χρονιάς.

Υπάρχει ένας πολύ απλός λόγος γιατί ο Πιστόριους κατέβηκε στους Ολυμπιακούς Αγώνες, γιατί αψήφησε τις αντιδράσεις και διαφωνίες, γιατί προσπάθησε για απίθανες προκρίσεις, γιατί απογοητεύτηκε όταν είδε τον Mogawane να πέφτει πριν πάρει ο ίδιος τη σκυτάλη στα 4×400, και γιατί μετά την επιτυχημένη ένσταση κατέβηκε στον τελικό του αθλήματος.

Επειδή μπορεί.

Ο Πιστόριους είναι το απόλυτα κατάλληλο πρόσωπο για τη σύνδεση των Ολυμπιακών Αγώνων με τους επερχόμενους Παραολυμπιακούς. Η προσπάθειά του και το ότι εστιάζουμε σε αυτόν δε μειώνει τους υπόλοιπους αθλητές των Αγώνων του Αυγούστου ή του Σεπτέμβρη, αλλά έριξε μια μεγάλη προκατάληψη… για πρώτη φορά σε ώρα αιχμής.

Είναι αλήθεια ότι κατά κανόνα αδυνατούμε να κατανοήσουμε τι σημαίνει Άτομο με Αναπηρία και αυτό επειδή δεν τα έχουμε γνωρίσει. Είναι, επίσης, αλήθεια ότι ο τρόπος με τον οποίο προβάλλονται οι Παραολυμπιακοί Αγώνες διατηρεί τις παρανοήσεις. Ζούμε σε μια χώρα που έχει γκετοποιήσει τους ανθρώπους με αναπηρίες. Και αφού δεν τους βλέπουμε, θεωρούμε ότι δεν υπάρχουν. Ότι δεν υπάρχουν κάπου 900.000 άνθρωποι (επίσημη καταγραφή πάντως επίσης δεν υπάρχει).

Και καταλήγουμε κάθε 4 χρόνια να βρίσκουμε αφορμή στους Παρα-Ολυμπιακούς Αγώνες για να προσπαθήσουμε να ευαισθητοποιήσουμε ο ένας τον άλλον. Ενώ περπατάμε στο δρόμο και οι ράμπες είναι κλεισμένες από παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Ενώ περπατάμε και τα πεζοδρόμια είναι ανύπαρκτα. Ενώ κυκλοφορούμε και τα μέσα μεταφοράς είναι απροσπέλαστα για τους ανθρώπους σε αμαξίδιο. Ενώ μπαίνουμε σε διάφορες υπηρεσίες και γραφεία και δε βλέπουμε κανένα άτομο με αναπηρία. Ενώ διαβάζουμε άρθρα να παραποιούν την αλήθεια. Ενώ το κρατικό κανάλι κράτησε τη μη ψηφιακή προβολή του για τους Ολυμπιακούς, αλλά όχι για τους Παραολυμπιακούς.

Όχι,
δε θα αλλάξει τίποτα αυτές τις ημέρες, μετά και τους Παραολυμπιακούς Αγώνες. Κανένας δε θα ευαισθητοποιηθεί περισσότερο, ούτε θα βελτιωθεί η ζωή των ανθρώπων με αναπηρία. Αυτό είναι σίγουρο, ιδίως για την Ελλάδα. Θέλω να πιστεύω, όμως, ότι κάτι μπορεί να άλλαξε μετά τους Ολυμπιακούς.

Για αυτό επιλέγω να θαυμάζω τον Όσκαρ Πιστόριους. Επειδή (για να παραφράσω τον Gill Scott-Heron) οι μεγάλες «επαναστάσεις» δεν είναι μαγνητοσκοπημένες, είναι ζωντανές. Και ο Πιστόριους κατάφερε μία τέτοια σε ώρα αιχμής…

Αντώνης Κουσούλης

ΥΓ. Επανάσταση μπορεί να σημαίνει η εικόνα του άρθρου. Επανάσταση μπορεί να σημαίνει το πώς ένα νέο παιδί ή κάποιοι γονείς κάνουν σχέδια παρά την αναπηρία. Κάπως έτσι αρχίζουν οι μεγάλες αλλαγές.

The post Επειδή μπορεί… σε ώρα αιχμής appeared first on Age Of Basketball.

]]>
http://www.ageofbasketball.net/archives/5295/feed 0
Οι Παρα-Ολυμπιακοί είναι Αγώνες! http://www.ageofbasketball.net/archives/5293 http://www.ageofbasketball.net/archives/5293#respond Tue, 28 Aug 2012 10:04:45 +0000 http://theageofbasketball.net.ageofbasketball.net/2012/08/28/%ce%bf%ce%b9-%cf%80%ce%b1%cf%81%ce%b1-%ce%bf%ce%bb%cf%85%ce%bc%cf%80%ce%b9%ce%b1%ce%ba%ce%bf%ce%af-%ce%b5%ce%af%ce%bd%ce%b1%ce%b9-%ce%b1%ce%b3%cf%8e%ce%bd%ce%b5%cf%82/ Οι Παραολυμπιακοί Αγώνες ξεκινούν στις 29 Αυγούστου και ο Στέλιος Κυμπουρόπουλος σε άρθρο του στο Age of Basketball οραματίζεται το πώς θα έπρεπε να είναι η προβολή των Αγώνων, μιλάει για την αθλητική σημασία του γεγονότος και υπενθυμίζει σε όσους το ξεχνούν ότι οι Παραολυμπιακοί είναι Αγώνες και ότι θα πρέπει να μιλάμε για αθλητές …

The post Οι Παρα-Ολυμπιακοί είναι Αγώνες! appeared first on Age Of Basketball.

]]>

Οι Παραολυμπιακοί Αγώνες ξεκινούν στις 29 Αυγούστου και ο Στέλιος Κυμπουρόπουλος σε άρθρο του στο Age of Basketball οραματίζεται το πώς θα έπρεπε να είναι η προβολή των Αγώνων, μιλάει για την αθλητική σημασία του γεγονότος και υπενθυμίζει σε όσους το ξεχνούν ότι οι Παραολυμπιακοί είναι Αγώνες και ότι θα πρέπει να μιλάμε για αθλητές και επιδόσεις και όχι για ανθρώπους με αναπηρία:

Ολυμπιακοί Αγώνες 2012: Η νέα τελετή

“Στις 27 Ιουλίου 2012 έγινε η έναρξη, για ακόμα μια φορά μετά από μια τετραετία, των Ολυμπιακών Αγώνων κατά τους οποίους οι αθλητές εντυπωσίασαν με τις επιδόσεις τους. Τα μέλη της ελληνικής αποστολής αγγίζουν τον υπέροχο αριθμό των 61 ατόμων, που μέσα από αντιξοότητες και προσωπικό πείσμα κατάφεραν να προκριθούν σε αυτήν τη μεγάλη αθλητική εκδήλωση. Αθλητές με πρότερες μοναδικές επιδόσεις, όπως ο Γρηγόρης Πολυχρονίδης με Αργυρό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου και Χρυσό μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 2011 στο άθλημα του Boccia, η Παρασκευή Καντζά με Χάλκινο μετάλλιο στο στίβο των 100μ. με συνοδό αθλητή στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, ο Παύλος Μάλαμας με Αργυρό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου στο άθλημα της Άρσης Βαρών σε πάγκο, ο Χρήστος Ταμπαξής με Χρυσά και Αργυρά μετάλλια στους Ολυμπιακούς Αγώνες Αθήνας και Πεκίνου, καθώς και νέοι αθλητές όπως είναι η Θεοδώρα Μούτσιου που συμμετείχε στην σκοποβολή επέδειξαν ζήλο, θέληση και ανύψωσαν την Ελλάδα περήφανη στο βάθρο των μεταλλίων του Λονδίνου. Οι Έλληνες περιμένουν να πραγματοποιηθεί με ανυπομονησία η τελετή λήξης της 30ης διοργάνωσης των Θερινών Ολυμπιακών Αγώνων στις 12 Αυγούστου 2012 για να δεχτούν τους Ολυμπιονίκες ως ήρωες στο Διεθνή Αερολιμένα.”


Κάπως έτσι θα έπρεπε να είναι η εκφώνηση
των δημοσιογράφων για τους Αγώνες που συμμετέχουν αθλητές με αναπηρία. Πόσο μάλλον όταν γίνεται αναφορά σε κορυφαία αθλητική συνάντηση όπως είναι αυτή των παρα-Ολυμπιακών Αγώνων.

Παρα-Ολυμπιακοί Αγώνες… είναι σαν να θυμίζει κάτι άλλο από το βασικό γεγονός που είναι οι Ολυμπιακοί Αγώνες.
Που είναι η ανάδειξη της βαρύτητας των αθλητών που παλεύουν για τη νίκη; Που είναι η αναγνώριση του πάθους για την προβολή της χώρας μέσα από την ευγενή άμιλλα; Που είναι η χρήση της φράσης θέληση για την επιτυχία στο άθλημα και όχι η κακοποιημένη έννοια αυτής που μεταφράζεται αρνητικά ως θέληση για τη ζωή. Άραγε καταλαβαίνει κάνεις πως γίνεται αναφορά σε ΑΘΛΗΤΕΣ;

Αθλητές που αναδύουν αισθήματα και συγκινήσεις γιατί υπάρχει ένταση, σκληρός αγώνας σε ένα διαφορετικό παιχνίδι μέσα και έξω από το στάδιο. Το αποτέλεσμα… κανείς να μην αναγνωρίζει τους παραπάνω μεγάλους αθλητές! Γιατί είναι κάτι άλλο, όχι το βασικό γεγονός.

Και η προσπάθεια χάνεται, γιατί χάνεται το χειροκρότημα, το μπράβο. Και αυτοί τα πρόσωπα δεν είναι αθλητές αλλά άνθρωποι με αναπηρία. Δυστυχώς, όταν κάτι γίνεται ιδιαίτερο (βλ. Παραολυμπιακοί Αγώνες) περιορίζεται και χάνει το ενδιαφέρον για το σύνολο. Για αυτό, μια νέα έναρξη Ολυμπιακών Αγώνων που θα αναγνώριζε αθλητές ανεξαρτήτου αμαξιδίου, τυφλότητας και γενικότερης ή μη αναπηρίας θα ήταν η αρχή για μια πραγματική αναγνώριση της αξίας του ανθρώπου.

Στέλιος Κυμπουρόπουλος
Ιατρός, Ειδικευόμενος Ψυχιατρικής, B’ Ψυχιατρική Κλινική, Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Αττικό
Αντιπρόεδρος Συλλόγου Νέων Ιατρών
Μέλος Ευρωπαϊκού Δικτύου για την Ανεξάρτητη Διαβίωση

The post Οι Παρα-Ολυμπιακοί είναι Αγώνες! appeared first on Age Of Basketball.

]]>
http://www.ageofbasketball.net/archives/5293/feed 0
Αποχαιρετώντας το Λονδίνο… http://www.ageofbasketball.net/archives/5279 http://www.ageofbasketball.net/archives/5279#respond Tue, 14 Aug 2012 12:40:21 +0000 http://theageofbasketball.net.ageofbasketball.net/2012/08/14/london-2012-olympic-stories/ Το Age of Basketball λέει «αντίο» στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου κρατώντας κάποιες από τις στιγμές που μας συγκίνησαν, μας έκαναν να γελάσουμε ή να ενθουσιαστούμε. Ένα ημερολόγιο που (προφανώς δεν είναι εξαντλητικό αλλά) ξεφεύγει από τα μπασκετικά όρια αναζητώντας ξεχωριστές στιγμές σε όλα τα αθλήματα. Είπαμε, Ολυμπιακοί Αγώνες είναι αυτοί, τους αξίζει… – Οι …

The post Αποχαιρετώντας το Λονδίνο… appeared first on Age Of Basketball.

]]>
Το Age of Basketball λέει «αντίο» στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου κρατώντας κάποιες από τις στιγμές που μας συγκίνησαν, μας έκαναν να γελάσουμε ή να ενθουσιαστούμε. Ένα ημερολόγιο που (προφανώς δεν είναι εξαντλητικό αλλά) ξεφεύγει από τα μπασκετικά όρια αναζητώντας ξεχωριστές στιγμές σε όλα τα αθλήματα. Είπαμε, Ολυμπιακοί Αγώνες είναι αυτοί, τους αξίζει…

– Οι Αγώνες του Λονδίνου ήταν οι πρώτοι Αγώνες στην ιστορία στους οποίους όλες οι χώρες που έλαβαν μέρος είχαν και γυναίκες αθλήτριες στη σύνθεσή τους. Ήταν η πρώτη φορά που έλαβαν μέρος γυναίκες αθλήτριες από τη Σαουδική Αραβία, το Κατάρ και το Μπρουνέι. Ένα ακόμα τείχος έπεσε με αφορμή τον αθλητισμό; Στη θεωρία ναι, αλλά η παρακάτω ιστορία ίσως μας βάλει σε σκέψεις.

– Άλλο ένα τεράστιο τείχος έπεσε σε αυτούς τους Ολυμπιακούς Αγώνες, με τη συμμετοχή της Βόινταν Σαχερκανί, της πρώτης γυναίκας από τη Σαουδική Αραβία που συμμετείχε ποτέ σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Η 16χρονη κοπέλα μπορεί να έτρεμε στα χέρια της (σχεδόν ανύπαρκτης μπροστά της) συνοδού της καθώς την κρατούσε για να την οδηγήσει στα παρασκήνια μετά τον αγώνα της, αλλά μάλλον είναι η πιο θαρραλέα γυναίκα των Αγώνων. Μέσα σε 1:22 λεπτά είχε χάσει τον αγώνα της στα υπερβαρέα του Τζούντο, αλλά η νίκη που πέτυχε θα μείνει άλλος ένας σταθμός στην ιστορία των Αγώνων.

«Φοβόμουν πολύ, αλλά ελπίζω αυτή να είναι η αρχή μιας νέας εποχής», είπε. Κι ας μην είχε καν μαύρη ζώνη, κι ας κάνει τζούντο μόλις για δύο χρόνια, κι ας ήταν αυτό το πρώτο τουρνουά της καριέρας της! «Λίγο της χαρίστηκα. Λίγο», είπε η αντίπαλός της, Πορτορικανή Μελίσα Μοχίκα «αλλά δεν την λυπάμαι, όχι. Μόνο απεριόριστο σεβασμό νιώθω».

Ο αγώνας τελείωσε γρήγορα, η Σαχερκανί αγκάλιασε τον πατέρα της κι έκλαιγαν μαζί για αρκετή ώρα με τον κόσμο στις εξέδρες να τους αποθεώνει. Η πραγματική ηρωίδα των Ολυμπιακών Αγώνων;

Για πολλούς ναι, για άλλους στη Σαουδική Αραβία όχι. Παρά τις πιέσεις της ΔΟΕ για να συμμετέχουν και γυναίκες από τη χώρα στους Αγώνες και το γεγονός ότι τελικά αυτό έγινε, ελάχιστοι είδαν αυτή τη συμμετοχή με καλό μάτι. Η Σαχερκανί και η Ατάρ έχουν ήδη ονομαστεί «πόρνες των Ολυμπιακών Αγώνων», τα τηλεοπτικά δίκτυα στη χώρα της αρνήθηκαν να δείξουν τον αγώνα της, οι γείτονές της μιλούν για ντροπή και γυρίζουν την πλάτη στην οικογένειά της, ακόμα και μετά τον αγώνα της οι υπεύθυνοι της αποστολής της απαγόρεψαν να μιλήσει στον τύπο. Απαντούσαν αυτοί στις ερωτήσεις, ενώ η Σαχερκανί βρισκόταν πίσω από ένα έξτρα σετ από κάγκελα ώστε να μην την ακουμπήσουν οι άντρες δημοσιογράφοι. Ο κόσμος έχει ακόμα πολλά βήματα να κάνει προς τα μπροστά…

Κι επειδή πολλές φορές το πρόγραμμα είναι αυτό που καθορίζει την ιστορία, ας μην ξεχνάμε την Σάρα Ατάρ, η οποία λίγες ημέρες αργότερα έγινε στα 800 μέτρα η δεύτερη αθλήτρια από τη Σαουδική Αραβία που λαμβάνει μέρος στους Αγώνες, η πρώτη στον στίβο.

– Μια πολύ δύσκολη στιγμή έζησε ο Ματίας Στάινερ, χρυσός Ολυμπιονίκης του 2008 στην άρση βαρών στα +105 κιλά. Ο Στάινερ δεν κατάφερε να σηκώσει την μπάρα στα 196 κιλά στο αρασέ, με αποτέλεσμα αυτή να του πέσει προς τα πίσω, να τον χτυπήσει στον αυχένα, τα χέρια και τους ώμους. Η στιγμή «πάγωσε» όλη την αρένα, οι υπεύθυνοι ανοίγουν πανί ανάμεσα σε αυτόν και τους θεατές, αλλά λίγο αργότερα σηκώνεται και αποχωρεί χαιρετώντας τον κόσμο. Ο Στάινερ μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο, οι γιατροί φοβούνταν τα χειρότερα, γιατί ο αυχένας δεν είναι για να παίζει κανείς, αλλά τελικά ο τραυματισμός του αποδείχτηκε επιπόλαιος, στερώντας του απλώς την υπεράσπιση του χρυσού του μεταλλίου.

– Για πάντα θα θυμάται αυτούς τους Ολυμπιακούς Αγώνες η Ιζαμπέλ Γιακούμπου. Εκτός από το ασημένιο μετάλλιο με τη Γαλλία στο μπάσκετ, όπου είχε περίπου 10 πόντους και 5 ριμπάουντ μέσο όρο, η σέντερ της γαλλικής ομάδας έζησε μια τελείως σουρεαλιστική στιγμή στους Αγώνες.

Με λιγότερο από ένα λεπτό για το τέλος του προημιτελικού Αγώνα ανάμεσα στη Γαλλία και την Τσεχία και με το σκορ στο 69-66, την ώρα του τελευταίου τάιμ άουτ του ματς, κάποιος από την εξέδρα άρχισε να φωνάζει επιτακτικά το όνομά της. Η Γιακούμπου γύρισε και είδε το αγόρι της να κρατάει ένα πλακάτ που έγραφε «Ίζα Γιακουμπου θα με παντρευτείς;». Η Γιακούμπου ξέσπασε σε κλάματα και άρχισε να φωνάζει… ναι: «Ήταν κατά τη διάρκεια του τελευταίου τάιμ άουτ, με φώναξε γιατί τον κοιτούσα σε όλο τον αγώνα και είπα ‘Τι;’ και τότε είδα την ταμπέλα. Θεέ μου! Είπα ναι, ναι και ναι! Είναι ένα όνειρο για μένα. Δεν είχε πάει καν το μυαλό μου ότι θα το έκανε».

Ευτυχώς και για το… υπόλοιπο γαλλικό έθνος, οι Γαλλίδες κέρδισαν με 71-68 το ματς παρά τη συγκίνηση που γέμισε την ομάδα.

– Ο Ρόμπερτ Χάρτινγκ μάλλον ήταν το πιο… επικό πρόσωπο των Αγώνων. Κέρδισε τη δισκοβολία με βολή στα 68.27 και έγραψε το όνομά του στο Ολυμπιακό πάνθεον με χρυσά γράμματα. Μετά, κατά την προσφιλή του συνήθεια, έσκισε την μπλούζα του α λα… Χουλκ («αν με δεις να βγαίνω από το στάδιο χωρίς μπλούζα, ξέρεις ότι κάτι καλό έγινε») και σαν να μην έφτανε αυτό, μετά το γύρο του θριάμβου, είδε τα εμπόδια που είχαν ήδη στηθεί για τον τελικό των 100 μέτρων μετ’ εμποδίων γυναικών και άρχισε να κάνει την κούρσα και να τα πηδάει ένα ένα! Το κατάφερε στην πλάκα του, 80.000 θεατές παραληρούσαν, μετά προσπάθησε να αρπάξει μία από τις δάδες από το σύμπλεγμα της Ολυμπιακής φλόγας χωρίς να τα καταφέρει, αλλά αν νομίζετε ότι αυτό ήταν το αποκορύφωμα της βραδιάς του, γελιέστε.

Έφυγε από το στάδιο με φίλους και πήγαν να γιορτάσουν το χρυσό σε μια νύχτα που θα θυμούνταν για πάντα. Όλοι εκτός του Χάρτινγκ. Οι μπύρες διαδέχονταν η μία την άλλη σε ποταμόπλοιο αγκυροβολημένο στις όχθες του Τάμεση (το MS Deutschland) και ο Χάρτινγκ έχασε επαφή με την πραγματικότητα κάποια στιγμή της νύχτας. Τελικά, του έκλεψαν τα πάντα εκτός από τα ρούχα του: ταυτότητες, διαπιστεύσεις, χρήματα, ό,τι άλλο είχε η τσάντα που είχε μαζί του για να αναγκαστεί να κοιμηθεί σε σταθμό τρένου (!!!) αφού ήξερε ότι χωρίς διαπίστευση δεν θα του επιτρεπόταν η είσοδος στο Ολυμπιακό χωριό τη νύχτα. Στο Χωριό γύρισε τα ξημερώματα, όπου προφανώς και του απαγόρεψε την είσοδο η ασφάλεια!

Τι ήταν το πρώτο που έκανε; Έγραψε tweet για να ενημερώσει τον πλανήτη «Μόλις με λήστεψαν όσο έκανα φιλανθρωπική δουλειά για να ευχαριστήσω τον φίλαθλο κόσμο. Έχασα κάθε διαπίστευση για το Ολυμπιακό Χωριό, δεν μπαίνω μέσα!».

Λίγο αργότερα κατάφερε να επικοινωνήσει με τον μάνατζερ της γερμανικής ομάδας, Ζίγκφριντ Σόνερτ, αλλά αναγκάστηκε να περιμένει στην είσοδο ως τις 8 το πρωί μέχρι να γίνουν οι απαραίτητες ενέργειες για νέα διαπίστευση ώστε να μπει μέσα. Τη συνέχεια τη φαντάζεστε… έπεσε «νεκρός» σε ένα κρεβάτι, χωρίς μάλιστα να ξέρει ότι δεν είχε καν φόρμα και αθλητικά είδη πια (του τα είχαν κλέψει κι αυτά), πράγμα το οποίο κατάλαβε όταν… ξύπνησε.

Στις 9 το πρωί της επόμενης του αγώνα του ημέρας ήταν προγραμματισμένη η παρουσία του σε εκδήλωση για το κοινό, για φωτογραφίες και αυτόγραφα, όπως γίνεται με όλους τους Γερμανούς αθλητές που παίρνουν μετάλλιο, η οποία, προφανώς, αναβλήθηκε για το απόγευμα. Αν μπορούσαν ας έκαναν κι αλλιώς οι υπεύθυνοι της αποστολής κι ας προσπαθούσαν να τον ξυπνήσουν. Ο τύπος είναι απλώς θρύλος…

Ιστορία έγραψε ο Γιουσέιν Μπολτ στους Αγώνες του Λονδίνου, καταφέρνοντας να πάρει 3 χρυσά μετάλλια, υπερασπιζόμενος όλα τα χρυσά που πήρε στο Πεκίνο. Έτσι, έγινε ο πρώτος αθλητής στίβου που καταφέρνει κάτι αντίστοιχο (3×3) στην ιστορία των Αγώνων και ποιον… προσέβαλε με το κατόρθωμά του αυτό; Μα τον Καρλ Λιούις.

Ο Λιούις ρωτήθηκε για τα κατορθώματα της Τζαμάικα στους Αγώνες και έδειξε άλλη μια φορά το… μεγαλείο του, αρχίζοντας τις γελοίες κατηγορίες χωρίς λόγο: «Καμία χώρα δεν είχε ποτέ τέτοια κυριαρχία. Η Τζαμάικα δεν έχει τυχαίους ελέγχους ντόπινγκ, κάτι που σημαίνει ότι οι αθλητές μπορούν να περάσουν και μήνες χωρίς να ελεγχθούν. Όταν με ρωτάνε για τον Μπολτ λέω ότι θα μπορούσε να είναι ο καλύτερος αθλητής όλων των εποχών. Αλλά όταν κάποιος τρέχει 10.03 δευτερόλεπτα τη μια χρονιά και 9.69 την επόμενη και δεν το αμφισβητείς αυτό σε ένα άθλημα που έχει τη φήμη που έχει, τότε είσαι ηλίθιος. Τελεία».

Ο Μπολτ, που δεν έχει βρεθεί ποτέ θετικός προς το παρόν, πρέπει να φόρτωσε πολύ άσχημα, καθώς η απάντησή του, πέραν της υπεράσπισης γενικά των αθλητών της Τζαμάικα και της αναφοράς στη δουλειά που γίνεται εκεί, ήταν σκληρή: «Έχασα κάθε σεβασμό στον Καρλ Λιούις, κάθε σεβασμό. Ποιος είναι ο Καρλ Λιούις; Νομίζω ότι κανείς δεν μιλά πια γι’ αυτόν, όλοι τον έχουν ξεχάσει και γι’ αυτό ψάχνεται για να τραβήξει την προσοχή».

Άουτς. Βέβαια, πέραν της όλης αστείας πια κουβέντας για τα αναβολικά, καθώς το θέμα έχει καταντήσει φαιδρό με τον τρόπο που αντιμετωπίζεται από τη ΔΟΕ και την IAAF, μιλάμε για τον ίδιο Καρλ Λιούις που έχει αναφερθεί ως «Αθλητής του Αιώνα» για τον 20ο αιώνα, ή ως «ο καθαρότερος αθλητής της εποχής του», έτσι;

Μάλιστα. Ή αν προτιμάτε, τον Καρλ Λιούις που το 2003 αποδείχτηκε ότι είχε βρεθεί ντοπαρισμένος 3 φορές μόνο μόνο μέσα στο 1988, πριν τους Αγώνες της Σεούλ. Ξέρετε, εκεί που ακυρώθηκε ο Μπεν Τζόνσον επειδή ήταν ντοπέ. Ο Λιούις είχε τιμωρηθεί την πρώτη φορά με 6μηνο αποκλεισμό, αλλά θα έχανε τους Αγώνες κι έτσι στην έφεση η αμερικανική επιτροπή αποφάσισε να τον τιμωρήσει με… προειδοποίηση και να σφραγίσει το φάκελο με τα δείγματά του, κανένα εκ των τριών θετικών δεν είδε ποτέ το φως της δημοσιότητας, ως το 2003, που αποκαλύφθηκε το όλο σκάνδαλο ότι ο Λιούις ήταν ντοπέ. Και η ΔΟΕ, στη δική του περίπτωση, δεν αφαίρεσε κανένα από τα μετάλλια. Για να βγει τώρα να αμφισβητήσει την καθαρότητα των Τζαμαϊκανών, αποδεικνύοντας ότι ο κόσμος του στίβου έχει γίνει «κόσμος του παραλόγου».

Ρεκόρ έσπασαν οι κοπέλες της εθνικής Η.Π.Α. με το χρυσό που πήραν στο μπάσκετ στους Αγώνες του Λονδίνου. Ήταν το 5ο συνεχόμενο χρυσό μετάλλιο, επεκτείνοντας το δικό τους σερί, που ξεκίνησε στην Ατλάντα. Μάλιστα, με το 86-50 στον τελικό επί της Γαλλίας, οι Αμερικανίδες έσπασαν και το ρεκόρ διαφοράς σε τελικό, το οποίο είχε η Σοβιετική Ένωση από το 1980 με 104-73 επί της Βουλγαρίας.

Η ιστορία του Φέλιξ Σάντσεζ είναι από τις πιο ξεχωριστές των Αγώνων. Χρυσός Ολυμπιονίκης το 2004 στην Αθήνα στα 400 μέτρα μετ’ εμποδίων ο Σάντσεζ επέστρεψε το 2008 για το δεύτερο χρυσό. Το πρωί πριν τα προκριματικά στο αγώνισμά του, ενημερώθηκε για το θάνατο της γιαγιάς του, της γυναίκας που τον μεγάλωσε. Αρχικά σκέφτηκε να τα παρατήσει και να μην αγωνιστεί καθόλου. Τελικά, πείστηκε να τρέξει, αλλά έκανε τον 22ο χρόνο από τους 25 δρομείς.

«Έτρεξα απαίσια, έκλαιγα όλη μέρα. Μετά από αυτούς τους Αγώνες υποσχέθηκα στον εαυτό μου να κερδίσω ένα χρυσό μετάλλιο για εκείνη». Το 2012 στο Λονδίνο έκανε το αδύνατο: 47.63 και 8 χρόνια μετά το τελευταίο του χρυσό μετάλλιο (σε οποιαδήποτε διοργάνωση) έπαιρνε το 2ο Ολυμπιακό χρυσό.

Στα 35 του σχεδόν ο Σάντσεζ έγινε ο γηραιότερος αθλητής που κερδίζει ποτέ κούρσα Ολυμπιακών Αγώνων σε απόσταση 400 μέτρων ή πιο κάτω. «Ξεκίνησα μάλλον υπέρ το δέον δυνατά. Πέρασα το 10ο εμπόδιο και ήμουν πολύ κουρασμένος. Και για 3-4 βηματισμούς, περίπου 5 μέτρα, περίμενα κάποιος να με περάσει. Μετά, 10-15 μέτρα από τον τερματισμό ήξερα ότι σε αυτό το σημείο κανείς δεν θα μπορούσε να με περάσει. Και ύστερα έγινε σουρεαλιστικό, ξεχείλισε το συναίσθημα μέσα μου». Έβγαλε τη φωτογραφία της γιαγιάς του, τη φίλησε και άρχισε να κλαίει γοερά. Ένα ψιλόβροχο ξεκίνησε να στάζει μαζί του και ο Σάντσεζ ήταν πια στον δικό του κόσμο: «Άρχισε να βρέχει. Με έκανε να νιώσω ότι η γιαγιά μου έκλαιγε ευτυχισμένη, περήφανη για μένα» είπε ο Σάντσεζ στη συνέντευξη τύπου μην μπορώντας να σταματήσει να κλαίει.

– Αν ένας άνθρωπος μπορεί να «κλέψει» τον τίτλο του «ήρωα» από την Σαχερκάνι, αυτός είναι ο Όσκαρ Πιστόριους. Για τον Νοτιοαφρικανό δρομέα οι Αγώνες του Λονδίνου ήταν η μεγαλύτερη στιγμή της καριέρας του. Για τον υπόλοιπο πλανήτη η πιο μεγάλη ελπίδα ισότητας παρά τις παράλογες αδικίες και τον σκληρό διαχωρισμό της φύσης ή της τύχης.

Στα ημιτελικά των 400 μέτρων ο Πιστόριους τερμάτισε 8ος, καθώς έμεινε πίσω στο ξεκίνημα, αλλά αυτό μικρή σημασία έχει. Όλος ο πλανήτης απλώς υποκλίθηκε στο μεγαλείο ενός αθλητή που δίδαξε όλους μας για το πόσο ψηλά μπορεί να φτάσει κάποιος με τη δύναμη της θέλησης. Ακόμα και σε ύψη παράλογα, δυσθεώρητα και για αρτιμελείς αθλητές, σε επιτυχίες έξω από οτιδήποτε έχουμε ξαναδεί στη ζωή μας.

Ήταν 11 μηνών όταν έμεινε χωρίς πόδια. Τώρα, 24 χρόνια αργότερα κατάφερε να κάνει όλο τον κόσμο να τον δεχτεί ανάμεσα σε όλους τους υπόλοιπους αρτιμελείς αθλητές των Αγώνων. Με το «έτσι θέλω». «Δούλευα σκληρά για 6 χρόνια για να τα καταφέρω να κάνω ανταγωνιστική επίδοση», δήλωσε.

Δεν ήταν όλα ρόδινα, η ιστορία μπορεί να τελειώνει με 80.000 κόσμου να τον αποθεώνουν, αλλά δεν ξεκίνησε έτσι. Αποκλείστηκε από τους Αγώνες του Πεκίνου, καθώς τα τεχνητά μέλη «θα του έδιναν πλεονέκτημα σε σχέση με τους αρτιμελείς αθλητές», όπως κατέληξε τότε η IAAF. Ξεκίνησε δικαστικό αγώνα εναντίον τους, αγώνες που έφτασε ως το CAS, το Διεθνές Αθλητικό Δικαστήριο της Λοζάνης.

Εκεί δικαιώθηκε, αφού αποδείχτηκε ότι τα πορίσματα της έρευνας στα πόδια του ήταν εσφαλμένα. Και του επιτράπηκε η συμμετοχή στους Αγώνες του Λονδίνου. Οι αντιρρήσεις από αντίπαλους αθλητές πολλές. Η απάντηση του Πιστόριους μία: «Αφού οι λεπίδες μου δίνουν τέτοιο πλεονέκτημα, γιατί κανείς άλλος από τους αθλητές που βρίσκονται σε παρόμοια κατάσταση με μένα δεν είναι εξίσου γρήγορος; Ο κόσμος θεωρεί ότι το γεγονός ότι τα πόδια μου είναι ελαφρύτερα είναι υπέρ μου. Όμως υπάρχει μικρότερη κυκλοφορία του αίματος κι εγώ δεν έχω τένοντες στους αστραγάλους. Αυτά δεν τα λέει κανείς».

Τουλάχιστον τώρα, όσο κι αν κάποιοι το είδαν με «στραβό» μάτι, ο Πιστόριους γκρέμισε ένα από τα μεγαλύτερα ταμπού στην ιστορία του αθλητισμού. Αν αυτό θα έχει συνέχεια, θα το δείξει η ιστορία. Όμως, όσοι είδαν τις κούρσες του στο Λονδίνο, θα μπορούν κάποτε να λένε ότι ήταν κι αυτοί «εκεί», μαζί του. Δίπλα στον «πιο γρήγορο άνθρωπο στον κόσμο χωρίς πόδια».

Μετά την ημιτελική σειρά, ο 19χρονος Κιράνι Τζέιμς, που τελικά κέρδισε το χρυσό στο αγώνισμα, του ζήτησε να ανταλλάξουν διακριτικά (το πανί με το όνομα και τον αριθμό του αθλητή που έχουν όλοι στον στίβο) και δίδαξε ήθος: «Είναι τεράστια έμπνευση για όλους μας, είτε είσαι αθλητής στίβου είτε απλός άνθρωπος. Μπορείς να γίνεις κάποιος ανεξαρτήτως της αναπηρίας που έχεις. Μόνο και μόνο το να έχω τη δυνατότητα να αγωνιστώ εναντίον του Όσκαρ είναι τεράστια τιμή για μένα».

Η ιστορία του Μάικλ Φελπς είναι το ωραιότερο αθλητικό παραμύθι στην ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων. Το 2008 ο Φελπς έσπασε το μαγικό ρεκόρ του Μαρκ Σπιτζ με 8 χρυσά μετάλλια στο στήθος του, ακόμη και με τα όσα έγιναν στην κούρσα των 100 μέτρων πεταλούδας με τον Μίλοραντ Τσάβιτς. Ο Σπιτζ τότε είπε ότι ο Φελπς «δεν είναι απλώς ο καλύτερος κολυμβητής όλων των εποχών, δεν είναι απλώς ο καλύτερος αθλητής στους Ολυμπιακούς Αγώνες όλων των εποχών, είναι ο καλύτερος αθλητής δρόμων που έχει περπατήσει ποτέ τη γη».

Η αρχή του στους Αγώνες του Λονδίνου δεν ήταν η ιδανική
. Βγήκε 4ος στα 400 μέτρα μεικτής ατομικής, μετά πήρε ασημένιο στα 4×100 σκυτάλη ελεύθερο και ύστερα άλλο ένα ασημένιο στα 200 μέτρα πεταλούδα. Κάπου εκεί όλοι αναρωτήθηκαν αν ακόμη κι ο δικός του μύθος θα «ξέφτιζε» έστω και ελάχιστα τώρα στο τέλος.

Το χρυσό στα 4×200 σκυτάλη ελεύθερο τον έφερε να ισοφαρίσει και να ξεπεράσει την τεράστια Λαρίσα Λατίνινα, που είχε 18 Ολυμπιακά μετάλλια (14 ατομικά και 4 ομαδικά) και ήταν η αθλήτρια με τα περισσότερα μετάλλια σε Ολυμπιακούς Αγώνες για 48 χρόνια. Η Λατίνινα ήταν στις εξέδρες, ζήτησε να παρουσιάσει αυτή το μετάλλιο στον Φελπς, αλλά οι… Ολυμπιακοί κανονισμοί δεν το επέτρεπαν, σε άλλη μια στιγμή παράλογης «ακαμψίας» τους.

Ακολούθησαν τα χρυσά στα 100 μέτρα πεταλούδα, στα 200 μέτρα μεικτή ατομική (εκεί έγινε ο 1ος άντρας κολυμβητής που παίρνει χρυσό μετάλλιο σε 3 συνεχόμενους Αγώνες στο ίδιο αγώνισμα) και στα 4×100 σκυτάλη μεικτή. Το τελευταίο ήταν το 18ο χρυσό μετάλλιο της καριέρας του και το 22ο συνολικά σε Ολυμπιακούς Αγώνες.

Τα 6 μετάλλια έφεραν τον Φελπς στην 1η θέση, ως τον πιο επιτυχημένο αθλητή στην ιστορία, μοναδικό που υπερασπίζεται το χρυσό του σε 3ους συνεχόμενους Ολυμπιακούς Αγώνες! Μοναδικό ρεκόρ που ο Φελπς δεν πήρε από τη Λατίνινα, αυτό των περισσότερων μεταλλίων σε ατομικά αθλήματα, όπου έχει 13. Αμέσως μετά τους Αγώνες έκανε επίσημη την αποχώρησή του από τον αθλητισμό, κλείνοντας έτσι την πιο λαμπρή αθλητική καριέρα στην ιστορία της ανθρωπότητας.

– Δεν είναι όλες οι ιστορίες ευχάριστες και δεν έχουν όλα τα παραμύθια ευτυχισμένο τέλος. Ο Λιου Ξιανγκ έμελλε να το μάθει αυτό με τον πιο σκληρό τρόπο στο Λονδίνο. Χρυσός Ολυμπιονίκης στην Αθήνα το 2004, ο Λιου ήταν εθνικός ήρωας στο Πεκίνο. Οι τραυματισμοί, όμως, τον λύγισαν και δεν κατάφερε να τρέξει καν. «Πάλεψε και πάλεψε ως την τελευταία στιγμή» είπε ο προπονητής του, αλλά λύγισε. Τέσσερις μήνες εγχειρήσεων ακολούθησαν τους Αγώνες του Πεκίνου.

Το 2010 ήταν η πρώτη φορά που έδειξε να επανέρχεται στους γνωστούς του χρόνους. Στο Λονδίνο ήταν και πάλι μια από τις μεγαλύτερες ελπίδες της Κίνας για χρυσό μετάλλιο. Όλη η χώρα και πάλι τον στήριζε και τα περίμενε όλα από αυτόν.

Αυτή τη φορά βρέθηκε με πολλά όνειρα στην αφετηρία, αλλά κατάφερε να τρέξει μόλις μέχρι το πρώτο εμπόδιο. Ο 29χρονος δρομέας δεν κατάφερε να το περάσει, χτύπησε και έπεσε κάτω. Έσκυψε το κεφάλι, είδε τα όνειρά του να θρυμματίζονται για μια ακόμα φορά, στην τελευταία του πιθανότατα ευκαιρία σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Ο προπονητής της Κίνας είπε ότι ο (δεμένος από έναν μικροτραυματισμό πριν τους Αγώνες) αχίλλειος του Λιου δεν άντεξε από τη στιγμή που σηκώθηκε από τον βατήρα. Και μετά στο πρώτο εμπόδιο απλώς δεν μπόρεσε να σηκώσει το σώμα του όσο απαιτούσαν οι συνθήκες.

Ο Λιου κλαίγοντας σηκώθηκε και κινήθηκε προς την έξοδο πηδώντας στο ένα πόδι. Οι αντίπαλοι αθλητές τον βοήθησαν, με τον κόσμο στο στάδιο να έχει παγώσει. Τελικά, ο αχίλλειος κόπηκε και ο Λιου οδηγείται ξανά στο τραπέζι του χειρουργείου. Ας ελπίσουμε ότι οι Αγώνες του Λονδίνου δεν θα είναι η τελευταία φορά που θα δούμε τον «καλύτερο εμποδιστή ολων των εποχών», όπως τον αποκάλεσε ο χρυσός Ολυμπιονίκης του 2012, Άρις Μέριτ αν και μάλλον αυτό είναι το πικρό τέλος.

– Αν ένα πρόσωπο συγκέντρωσε τα πιο αμφιλεγόμενα σχόλια στους Αγώνες, αυτό δεν ήταν άλλο από τη 16χρονη Κινέζα κολυμβήτρια Γε Σιβέν. Στα 400 μέτρια μεικτή ατομική η Γε κέρδισε βελτιώνοντας τον προσωπικό της χρόνο κατά 5 δευτερόλεπτα. Κολύμπησε τα 50 τελευταία μέτρα στο ελεύθερο πιο γρήγορα απ’ ότι έκανε ο Αμερικανός Ράιαν Λόχτι, που πήρε το αντίστοιχο χρυσό στους άντρες.

Οι Αμερικανοί άρχισαν να μιλούν για ντοπάρισμα λέγοντας ότι η επίδοσή της είναι «αδύνατη», όλοι παραξενεύτηκαν από την επίδοση, αλλά η Κινέζα δεν έχει βρεθεί ως τώρα θετική σε έλεγχο. Το νέο φαινόμενο στην παγκόσμια κολύμβηση; Η Γε αξίζει το χειροκρότημα και την παραδοχή όλων, τουλάχιστον ακριβώς όσο την αξίζει και κάθε άλλος χρυσός νικητής που δεν έχει βρεθεί ντοπαρισμένος.

Η ΔΟΕ υπερασπίστηκε την αθλήτρια
λέγοντας ότι ως τώρα είναι καθαρή σε κάθε έλεγχο που της έχει γίνει, η ίδια αναρωτήθηκε αν όλος ο ντόρος ξέσπασε επειδή είναι Κινέζα και όχι άλλης εθνικότητας (το πιάσατε το υπονοούμενο, έτσι;), ενώ η Αμερικανίδα Κέιτλιν Λέβερεντς που τερμάτισε 3η πίσω της στα 200 μεικτής ατομικής είπε: «Εύκολα ο κόσμος κατηγορεί, αλλά όπως το κάνει εδώ, μπορείς εύκολα να κατηγορήσεις τους νικητές και σε κάθε άλλη κούρσα που είναι γρήγορη. Εγώ δεν κάνω τέτοια».

Η Σιν Α-Λαμ πέρασε μια από τις πιο τραγικές (αθλητικά) ημέρες της ζωής της στον ημιτελικό της ξιφασκίας. Η Νοτιοκορεάτισσα είδε το χρονόμετρο να της κλέβει μια θέση στον τελικό και κανείς δεν μπορούσε να κάνει τίποτα. Το σκορ ήταν 5-5 και ο αγώνας της ήθελε 1 δευτερόλεπτο, αλλά το χρονόμετρο κόλλησε και η αντίπαλός της κατάφερε το νικηφόρο χτύπημα «εμπρόθεσμα», ενώ στην πραγματικότητα ο αγώνας είχε λήξει και θα έπρεπε να οδηγηθεί σε άλλο γύρο.

Όλοι το είδαν, κανείς δεν μπορούσε να αλλάξει την απόφαση, έτσι αποκλείστηκε. Η Σιν Α-Λαμ έμεινε καθισμένη κλαίγοντας στην πίστα επί μία ώρα μη δεχόμενη την απόφαση των κριτών, ο προπονητής της έκανε έφεση, η έφεση απορρίφθηκε, καθώς οι κανονισμοί δεν επέτρεπαν την ανατροπή της πρώτης απόφασης. Μετά την ανακοίνωση του οριστικού αποκλεισμού της, σηκώθηκε όρθια κι έκατσε σε ένδειξη διαμαρτυρίας εκεί μέχρι που η ασφάλεια την οδήγησε έξω, με τον κόσμο να την αποθεώνει.

Χωρίς καμία ψυχολογία έχασε και τον μικρό τελικό. Αργότερα αρνήθηκε και το μετάλλιο «παρηγοριάς» που της πρότεινε η επιτροπή, που προφανώς αναγνώρισε το λάθος και το γεγονός ότι η αξιοπρέπεια του αθλήματος δέχτηκε τεράστιο πλήγμα.

Το πιο ηλίθιο λάθος που θα μπορούσαν να κάνουν έκαναν οι διοργανωτές στην πρώτη μέρα των Αγώνων. Οι ποδοσφαιριστές της Βορείου Κορέας βγήκαν στο γήπεδο για παρουσίαση και στο φωτεινό πίνακα υπήρχαν τα ονόματά τους δίπλα στη σημαία της… Νοτίου Κορέας. Αμέσως αποχώρησαν από το γήπεδο και οι υπεύθυνοι της ομάδας άρχισαν να μιλούν για εσκεμμένη ενέργεια από τους διοργανωτές. Θέλησαν να αποχωρήσουν, τινάσσοντας έτσι όλο το τουρνουά στον αέρα, ο αγώνας καθυστέρησε πάνω από μία ώρα, τελικά έγινε και η Βόρειος Κορέα κέρδισε την Κολομβία με 2-0. Τραγελαφική βλακεία ή εσκεμμένη βλακώδης κίνηση, σίγουρα οι διοργανωτές έγραψαν ιστορία…

– Το μεγαλύτερο σκάνδαλο των Αγώνων; Τουλάχιστον από αυτά που η ΔΟΕ… αναγνωρίζει. Στο γυναικείο badminton ένα ελάττωμα στο σύστημα της διοργάνωσης έδινε πλεονέκτημα σε ομάδες που θα έχαναν αγώνες στον όμιλό τους. Αυτό που είδαμε στους αγώνες ανάμεσα στις ομάδες από την Κίνα, την Ινδονησία και την Κορέα (2 ομάδες) ήταν από τα πιο τραγελαφικά πράγματα που έχουμε δει σε Αγώνες. Οι παίκτριες προσπαθούσαν επίτηδες να χάνουν σερβίς θέλοντας να χάσουν το ματς. Ο κομισάριος του αγώνα τις προειδοποίησε πολλές φορές να παίξουν σωστά και στο μάξιμουμ των δυνάμεών τους, αλλά αυτό δεν έγινε. Ο κόσμος τις αποδοκίμασε μέχρι που έφυγαν από το γήπεδο και η ΔΟΕ τελικά απέκλεισε τις 8 παίκτριες από τους Αγώνες.

– Ποιος ήταν ο πιο σκληρός αθλητής των Ολυμπιακών Αγώνων; Κυρίες και κύριοι ορίστε ο Μαντέο Μίτσελ. Ο Αμερικανός αθλητής έσπασε το πόδι του στη μέση της προκριματικής κούρσας των 4×400 των αντρών, αλλά συνέχισε να τρέχει (!), για να δώσει στις Η.Π.Α. την πρόκριση στον τελικό με τον γρηγορότερο χρόνο.

Ο Μίτσελ λίγες ημέρες πριν τους Αγώνες έπεσε από κάτι σκάλες, αλλά ένιωθε καλά. Όμως, το πόδι του μάλλον είχε φτάσει στα όριά του, καθώς στη μέση της διαδρομής στο δικό του 400άρι άκουσε ένα… κρακ και άρχισε να πονά αφόρητα! Κι όμως, όσο απίστευτο κι αν ακούγεται δεν έπεσε κάτω, ούτε σταμάτησε. Συνέχισε, δεν έχασε έδαφος (έτρεξε το δικό του 400άρι σε 45 δευτερόλεπτα) και οι Η.Π.Α. προκρίθηκαν στον τελικό (όπου πήραν το ασημένιο μετάλλιο).

Ο Μίτσελ είχε σπάσει την περόνη στο καλάμι του. «Το άκουσα και το ένιωσα, πίστεψέ με. Όμως, σκέφτηκα ότι κάθε άλλος αθλητής στη θέση μου θα συνέχιζε. Και αυτό έκανα». Κάπως έτσι δημιουργούνται οι θρύλοι…

Η κατάρρευση της Λόλο Τζόουνς. Η πιο διάσημη «παρθένα αθλήτρια» του κόσμου ήταν το φαβορί στα 100 μέτρα μετ’ εμποδίων των γυναικών, μέχρι που η Σάλι Πίρσον δίδαξε τον πλανήτη πώς πρέπει να τρέχει κάποιος κούρσες με εμπόδια, με το ανυπέρβλητο στιλ της, για να πάρει το χρυσό.

Η 30χρονη Τζόουνς τερμάτισε μόλις 4η, πίσω από τις άλλες δύο Αμερικανίδες, παρότι έκανε την καλύτερη κούρσα της το 2012. Ο αμερικανικός τύπος άρχισε να λέει ότι ασχολείται μόνο με την εμφάνισή της, τα νύχια της, τα μαλλιά της και το να «διαφημίζει» ότι είναι παρθένα και η Τζόουνς ξέσπασε, σε μία από τις πιο μεγάλες… «Ολυμπιακές καταρρεύσεις» όλων των εποχών κλαίγοντας με λυγμούς μπροστά στις κάμερες και λέγοντας:

«Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί τα λένε αυτά. Με πληγώνουν. Ξέρετε εσείς πόσα έχω δώσει εγώ για να είμαι εδώ; Λένε ότι ασχολούμαι μόνο με την εμφάνισή μου, αλλά δουλεύω 8 ώρες την ημέρα 6 ημέρες την εβδομάδες, κάθε μέρα εδώ και 10 χρόνια. Γιατί τα λέτε αυτά; Μπορείτε να διανοηθείτε πόσες θυσίες έχω κάνει εγώ για να τρέξω στον τελικό των Αγώνων;».

Η Έντιθ Μπος, Ολλανδέζα πρωταθλήτρια του τζούντο και χάλκινη Ολυμπιονίκης στο Λονδίνο, μάλλον κερδίζει τον τίτλο της… φιλάθλου των Αγώνων. Όταν μεθυσμένος φίλαθλος, ονόματι Άσλεϊ Γκιμπ-Ουέλ, πέταξε ένα μπουκάλι στους αθλητές που ήταν στην εκκίνηση για την κούρσα των 100 μέτρων, η Μπος τον… άρπαξε. Εκείνος συνελήφθη και η Μπος… ομολόγησε ότι από την αρχή τον είχε δει να φέρεται περίεργα και στο τέλος τον χτύπησε για να γίνει τελικά ηρωίδα για τον κόσμο: «Όταν πέταξε το μπουκάλι, τα συναισθήματά μου με κατέκλυσαν και τον χτύπησα στην πλάτη με την παλάμη του χεριού μου».

Ο Σεμπάστιαν Κόε έδωσε δίκιο στην Μπος: «Δεν λέω ότι η εκδίκηση είναι καλό πράγμα, αλλά υπήρχε μια ποιητική δικαιοσύνη στο γεγονός ότι έτυχε να κάθεται δίπλα σε μια αθλήτρια του τζούντο. Το να πετάς μπουκάλι στο στίβο είναι απαράδεκτο, δεν είναι απαράδεκτο μόνο στους Ολυμπιακούς Αγώνες, αλλά και σε κάθε αγώνισμα και γήπεδο και όποιος το κάνει θα εκδιώκεται από το στάδιο».

Ο Τζάστιν Γκάτλιν είπε ότι κατάλαβε ότι κάτι έγινε, αλλά όχι και τι, ενώ ο Μπολτ είπε ότι δεν κατάλαβε τίποτα πριν την εκκίνηση. Η Μπος έγραψε στο Twitter: «Ένας μεθυσμένος θεατής πέταξε μπουκάλι στον στίβο. ΤΟΝ ΕΔΕΙΡΑ… απίστευτο». Απίστευτο πραγματικά…

– Όσο για την πιο… επική δικαιολογία των Αγώνων; Ο Αμερικανός τζουντόκα Νίκολας Ντελπόπολο διώχτηκε από τους Αγώνες αφού βρέθηκε θετικός σε μαριχουάνα μία εβδομάδα μετά το αγώνισμά του, όπου τερμάτισε 7ος. Τι είπε για να δικαιολογηθεί; Ότι του έδωσαν εν αγνοία του να φάει space muffins (μάφινς με μαριχουάνα δηλαδή) λίγο πριν αναχωρήσει από τις Η.Π.Α. για το Λονδίνο! Μεγάλος…

– Ο Σερ Κρις Χόι έγινε στους Αγώνες του Λονδίνου ο πιο επιτυχημένος αθλητής στην ιστορία της Σκοτίας σε Ολυμπιακούς Αγώνες, ο πιο επιτυχημένος ποδηλάτης στην ιστορία των Αγώνων και ο πιο επιτυχημένος Βρετανός αθλητής στην ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων, ξεπερνώντας σε χρυσά τον Σερ Στιβ Ρεντγκρέιβ (5 χρυσά, 1 ασημένιο). Στο Λονδίνο κατέκτησε 2 χρυσά μετάλλια, για να φτάσει συνολικά τα 6 χρυσά και το 1 ασημένιο στην καριέρα του σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Πλέον ισοβαθμεί με τον Μπράντλεϊ Ουίγκινς στην 1η θέση για Βρετανούς αθλητές με 7 συνολικά μετάλλια σε Ολυμπιακούς Αγώνες, αλλά έχει περισσότερα χρυσά.

Ο 36χρονος Χόι αποκάλεσε την κούρσα της 7ης Αυγούστου στο Κέιριν ως τον τέλειο τρόπο για να κλείσει την καριέρα του.

– Όσο απίστευτή κι αν ακούγεται η ιστορία της Γου Μινξία είναι πέρα για πέρα αληθινή. Η 27χρονη Κινέζα καταδύτης είχε κατακτήσει 2 μετάλλια στους Ολυμπιακούς της Αθήνας (χρυσό και ασημένιο), 2 στο Πεκίνο (χρυσό και χάλκινο) και εμπλούτισε τη συλλογή της στο Λονδίνο με 2 χρυσά ακόμη, ολοκληρώνοντας το μύθο της με 4 χρυσά, 1 ασημένιο και 1 χάλκινο συνολικά.

Πού είναι το περίεργο; Μετά τη διπλή της νίκη στους Αγώνες του Λονδίνου οι γονείς της της αποκάλυψαν ότι πριν από ένα χρόνο πέθανε ο παππούς της και η γιαγιά της ενώ εδώ και 8 χρόνια η μητέρα της έχει καρκίνο στο στήθος!

Ο πατέρας της δήλωσε ότι δεν την είχαν ενημερώσει για τίποτα από αυτά, επειδή δεν ήθελαν να χάσει την αυτοσυγκέντρωσή της και το στόχο της για το χρυσό στο Λονδίνο. Η Γου από 6 ετών προπονείται στις καταδύσεις, ενώ από τα 16 της ζει σε κρατικό αθλητικό κέντρο ώστε να προπονείται συνεχώς.

Εννοείται ότι η αποκάλυψη της ιστορίας της ξεσήκωσε διεθνή κατακραυγή για τον τρόπο που η Κίνα φέρεται στους αθλητές της, στερώντας τους πλήρως από την προσωπική ταυτότητα και την οικογενειακή ζωή.

Ο πατέρας της, πάντως, δεν φάνηκε να έχει δεύτερες σκέψεις για το «λευκό» όπως το αποκάλυψε ψέμα: «Το έκανα για να την προστατεύσω. Ήταν ζωτικής σημασίας να πω αυτό το ψέμα. Δεχθήκαμε πριν πολύ καιρό ότι δεν ανήκει μόνο σε εμάς. Δεν θα τολμούσα καν να σκεφτώ πράγματα όπως το να απολαμβάνω την οικογενειακή ευτυχία και τέτοια». Σίγουρα μια από τις πιο περίεργες ιστορίες των Αγώνων…

– Μπορεί να μην έγραψε ιστορία μέσα στο γήπεδο, αλλά η Αμερικανίδα γυμνάστρια ΜακΚέιλα Μαρόνι γράφει ήδη ιστορία στο διαδίκτυο. Δεν είναι στο ίδιο επίπεδο με τις άλλες ιστορίες που αναφέρουμε εδώ, αλλά και μόνο για να ξέρετε τι είναι αυτό που βλέπετε (γιατί θα το πετύχετε κάποια στιγμή) ακούστε την ιστορία της.

Ήταν το μεγάλο φαβορί στο άλμα, αλλά μία πτώση στο τέλος της προσπάθειάς της της στέρησε το χρυσό και της έδωσε το ασημένιο μετάλλιο. Όπως καταλαβαίνετε από τη φωτογραφία, η Μαρόνι προσπάθησε μάταια να κρύψει τη δυσαρέσκειά της για το ασημένιο. Ο μορφασμός της έμεινε στην ιστορία και πλέον κυκλοφορεί παντού στο διαδίκτυο, συνήθως ως απάντηση σε κάποιο κατόρθωμα που δεν είναι θεαματικό με τη λεζάντα «η ΜακΚέιλα δεν ενθουσιάστηκε» σε οποιοδήποτε κόνσεπτ μπορείτε να φανταστείτε

– Ήρθαν στους Αγώνες ως το μεγάλο φαβορί και με το χρυσό επιβεβαίωσαν την ανωτερότητά τους. Ο λόγος για την εθνική ομάδα μπάσκετ των Η.Π.Α., που στο ματς με τη Νιγηρία έσπασε το ρεκόρ πόντων σε ματς Ολυμπιακών Αγώνων σκοράροντας 156, αλλά και το ρεκόρ πόντων σε δεκάλεπτο αγώνα, με 49. Το να πει κανείς τους Νιγηριανούς «σάκο του μποξ» μάλλον είναι ευφημισμός.

Νίκος Κουσούλης

Υ.Γ.: Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Λονδίνου τελείωσαν, αλλά πριν στρέψουμε τα βλέμματα στο μέλλον και το Ρίο, αξίζει τον κόπο να ανοίξουμε την τηλεόραση 29 Αυγούστου με 9 Σεπτεμβρίου, κατά τη διάρκεια των Παραολυμπιακών Αγώνων. Οι ήρωες της ζωής, όσο κλισέ κι αν ακούγεται αυτό, θα παρελάσουν στις οθόνες μας και το απόλυτο respect σε αυτούς τους αθλητές είναι ο ελάχιστος φόρος τιμής που μπορεί κανείς να προσφέρει. Ήδη για τους Παραολυμπιακούς του Λονδίνου έχουν πωληθεί περισσότερα εισιτήρια απ’ ότι κάθε άλλη φορά στην ιστορία, και το οικτρό θέαμα των άδειων κερκίδων της Αθήνας θα λείπει. Αν ψάχνετε τρόπο ή λόγο για να εμπνευστείτε, δεν θα βρείτε καλύτερο. Κάθε στιγμή είναι στιγμή έμπνευσης για το πόσα εμπόδια μπορείτε να ξεπεράσετε στη ζωή σας ώστε να κάνετε αυτό που νιώθετε ότι πραγματικά σας αξίζει…

The post Αποχαιρετώντας το Λονδίνο… appeared first on Age Of Basketball.

]]>
http://www.ageofbasketball.net/archives/5279/feed 0
Χρυσή κυρίαρχη γενιά! http://www.ageofbasketball.net/archives/5256 http://www.ageofbasketball.net/archives/5256#respond Sun, 12 Aug 2012 13:53:28 +0000 http://theageofbasketball.net.ageofbasketball.net/2012/08/12/%cf%87%cf%81%cf%85%cf%83%ce%ae-%ce%ba%cf%85%cf%81%ce%af%ce%b1%cf%81%cf%87%ce%b7-%ce%b3%ce%b5%ce%bd%ce%b9%ce%ac/ Μπορεί το ξεκίνημα το 2004 και το 2006 να μην ήταν καλό, αλλά οι Η.Π.Α. της νέας εποχής αποδεικνύουν από το 2008 και μετά την ανωτερότητά τους! Έτσι έγινε και τον τελικό των Ολυμπιακών Αγώνων του Λονδίνου, όπου η παρέα του Κέβιν Ντουράντ κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο, κερδίζοντας με 107-100 την Ισπανία, μετά από έναν …

The post Χρυσή κυρίαρχη γενιά! appeared first on Age Of Basketball.

]]>

Μπορεί το ξεκίνημα το 2004 και το 2006 να μην ήταν καλό, αλλά οι Η.Π.Α. της νέας εποχής αποδεικνύουν από το 2008 και μετά την ανωτερότητά τους! Έτσι έγινε και τον τελικό των Ολυμπιακών Αγώνων του Λονδίνου, όπου η παρέα του Κέβιν Ντουράντ κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο, κερδίζοντας με 107-100 την Ισπανία, μετά από έναν ωραίο τελικό, στον οποίο οι Αμερικανοί είχαν τον πρώτο λόγο στην 4η περίοδο και δεν κινδύνευσαν ουσιαστικά στο τέλος.

Το χρυσό σπίτι του πρέπει να πάρει ο Κέβιν Ντουράντ, καλύτερος παίκτης των Η.Π.Α. σε όλο το τουρνουά, απόλυτα επιτυχημένος ο Μάικ Σιζέφσκι, αήττητος μετά το Σεπτέμβρη του 2006 και το ματς εναντίον της Ελλάδας, ο άνθρωπος που ανέστησε ξανά τη χαμένη κυριαρχία των Αμερικανών και τους έδωσε το δικαίωμα να νιώθουν ξανά υπερόπτες. Και δικαιολογημένα, αφού στο Λονδίνο ολοκλήρωσαν αήττητοι δεύτερο συνεχόμενο Ολυμπιακό τουρνουά με το χρυσό στο στήθος τους.

Απ’ την άλλη, η Ισπανία έχασε μια ακόμα ευκαιρία, πάλεψε, τα έδωσε όλα, αλλά στις λεπτομέρειες ήταν ξανά χειρότερη. Μέτριο κοουτσάρισμα από τον Σκαριόλο, μεγαλειώδης εμφάνιση από τον Παού Γκασόλ που ανάγκασε όλη την αμερικανική ομάδα να του υποκλιθεί στο τέλος. Άλλη μια ευκαιρία θα έχουν οι Ισπανοί με το παρόν ρόστερ, το 2014 στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στην έδρα τους, πριν η δική τους «χρυσή γενιά» (δηλαδή ο Παού και ο Ναβάρο) παραδώσει τη σκυτάλη στους επόμενους. Πάντως, και από το Λονδίνο, όπως και από το Πεκίνο, οι Ισπανοί φεύγουν με το κεφάλι σκυμμένο. Αυτή τη φορά στ’ αλήθεια, με τον Παού Γκασόλ να δακρύζει μετά το ματς, και κανέναν να μην έχει όρεξη για κουβαριάσματα και πανηγύρια επειδή βγήκαν δεύτεροι, όπως έγινε το 2008. Κάτι είναι κι αυτό…


Η.Π.Α. – ΙΣΠΑΝΙΑ 107-100


Εντελώς λάθος και κάκιστη ήταν η άμυνα των Ισπανών
στο ξεκίνημα του αγώνα. Η ζώνη που είχαν επιλέξει έδινε ευκαιρίες για εντελώς ελεύθερα σουτ στους Αμερικανούς, που μπήκαν στο ματς με 6/9 τρίποντα στα πρώτα 8 λεπτά. Κάπου εκεί ο Σκαριόλο το κατάλαβε και η συνέχεια ήταν εντελώς διαφορετική (1/6 τρίποντα στα επόμενα 10 λεπτά οι Η.Π.Α.).

Πάντως, οι Ισπανοί άντεξαν στον τρίποντο βομβαρδισμό των Η.Π.Α., χάρη στον Χουάν Κάρλος Ναβάρο, που έκανε απίστευτο ξεκίνημα. Ο «λα μπόμπα» μπήκε στο ματς με 12 πόντους με ένα άστοχο σουτ στα πρώτα 4:30 του ματς, και κράτησε την Ισπανία ως το 15-14 μόνος του.

Τα τρίποντα του Άντονι έφεραν τις Η.Π.Α. στο 25-16 με 3:53 για το δεκάλεπτο, ενώ νέο τρίποντο από τον Ουίλιαμς έγραψε το 28-20, για να κάνει ο Λοβ το 30-21, τη στιγμή που ο Σκαριόλο έπαιρνε το τάιμ άουτ που έπρεπε για να τροποποιήσει λίγο την άμυνά του. Ρούντι και Παού Γκασόλ μείωσαν σε 35-27 στο τέλος της πρώτης περιόδου, αλλά ήταν βέβαιο ότι η Ισπανία θα έπρεπε να βελτιωθεί αρκετά για να δούμε καλό ματς.

Αυτό έγινε στη δεύτερη περίοδο, Ρούντι και Παού Γκασόλ έφεραν το ματς στο 35-32, ενώ ο Σέρχιο Ροντρίγκεθ με τρίποντο έδωσε προβάδισμα στην Ισπανία με 37-39, ολοκληρώνοντας ένα σερί 7-18 για τους Ισπανούς. Το ματς είχε ισορροπήσει πλέον, κι έτσι θα έμενε ως το ημίχρονο, αφού τα παράλογα πολλά φάουλ που σφύριζαν οι διαιτητές δεν άφησαν καμία ομάδα να βρει ρυθμό.

Ο Λιουλ έκανε το 41-42 με τρίποντο, οι Αμερικανοί πήγαν στο 50-44 με 5/5 βολές στο σημείο που ο Σκαριόλο ξέχασε στο παρκέ τον Μαρκ Γκασόλ με αποτέλεσμα αυτός να κάνει το 4ο του φάουλ, αλλά ο Ναβάρο μίλησε ξανά με τρίποντο για το 50-47. Ο Τζέιμς έγραψε το 55-49 για τις Η.Π.Α., ενώ ο Ουίλιαμς έκανε το 58-51 με 1:51 για το ημίχρονο αλλά 7/8 βολές των Ισπανών ως την ανάπαυλα έφεραν το ματς στο 59-58.

Ο διαιτητικός παραλογισμός
του πρώτου ημιχρόνου είχε ως αποτέλεσμα 33 φάουλ (17-16) και 39 βολές, σε ένα εξοντωτικό πρώτο μέρος. Προφανώς και οι διαιτητές το… συζήτησαν στα αποδυτήρια στο ημίχρονο και στην επανάληψη δεν σφύριζαν κάθε επαφή, με αποτέλεσμα να βελτιωθεί το επίπεδο ποιότητας του αγώνα.

Στο πρώτο μέρος οι Ισπανοί είχαν 7/13 τρίποντα (8/18 οι Η.Π.Α.), τα ριμπάουντ ήταν 19-21 για τους Ισπανούς (8-8 τα επιθετικά), οι ασίστ 7-11, τα λάθη 5-5, τα κλεψίματα 2-2, ενώ 5 παίκτες είχαν ήδη 3 η 4 φάουλ. Ο Ναβάρο είχε ήδη γράψει 19 πόντους, ενώ ο Παού Γκασόλ είχε 8 πόντους, 6 ριμπάουντ και 5 ασίστ. Απ’ την άλλη ο Ντουράντ είχε 17 πόντους αλλά με 2/8 τρίποντα και ο Λοβ 9 πόντους και 6 ριμπάουντ (με 3 επιθετικά). Οι Ισπανοί ίσως άξιζαν κάτι καλύτερο από το πρώτο μέρος, αλλά μόνο αν είχαν αλλάξει την άμυνά τους πιο νωρίς. Τα 6 τρίποντα στο οκτάλεπτο από τους Αμερικανούς τους ανάγκασαν να κυνηγάνε σε όλο το πρώτο ημίχρονο.

Το δεύτερο ημίχρονο ξεκίνησε με τον Παού Γκασόλ να παίρνει πάνω του το ματς και να παίζει μόνος του τις Η.Π.Α.. Ο Ισπανός παικταράς έβαλε τους 13 πρώτους πόντους της ομάδας του μέσα σε 5 λεπτά στο 3ο δεκάλεπτο για να φέρει το ματς στο 70-71, προκαλώντας εφιάλτες στη ρακέτα των Αμερικανών. Αυτός ξεκίνησε με 7 πόντους για το ισπανικό προσπέρασμα στο 64-65 και συνέχισε έτσι ως το πεντάλεπτο.

Μπράιαντ και Ντουράντ σκόραραν για το 77-72 των Η.Π.Α., ενώ μετά τα καλάθια των Ιμπάκα και Ροντρίγκεθ ο Ντουράντ σκόραρε για 3 πόντους για το 80-76. Λίγο αργότερα έκανε ξανά το ίδιο για το 83-80, αφού πρώτα είχε ισοφαρίσει ο Ιμπάκα, με το δεκάλεπτο να τελειώνει στο 83-82 μετά από βολές του Ιμπάκα.

Πέντε πόντοι του Πολ
στην αρχή της 4ης περιόδου έγραψαν το 90-84 για τις Η.Π.Α., ενώ το νέο τρίποντο του Ντουράντ έγραψε το 93-86 για να ισοφαρίσει τη μεγαλύτερη διαφορά των Η.Π.Α. ως τότε στο ματς ο Κόμπι Μπράιαντ με 2/2 βολές ακριβώς 6 λεπτά πριν το φινάλε, 95-86.

Οι Ισπανοί έβγαλαν δύο άμυνες και μπόρεσαν στα 3:39 να πλησιάσουν σε 97-91, ενώ ο Μαρκ Γκασόλ έγραψε το 99-93 στα 2:24. Το παιχνίδι κρίθηκε στο τρίποντο του ΛεΜπρον Τζέιμς, που μίλησε στο πιο κρίσιμο σημείο, με 1:59 πριν το τέλος, με τον Χριστοδούλου να χρεώνει με ανύπαρκτο επιθετικό φάουλ τον Π. Γκασόλ αμέσως μετά. Το σκορ έγινε 102-93, οι Αμερικανοί είχαν την μπάλα, ξόδεψαν και τα 24 δευτερόλεπτα επίθεσης χωρίς να σκοράρουν, αλλά ο Ναβάρο έπαιξε από τα τρίποντο τις τελευταίες πιθανότητες της ομάδας του και τις έχασε, για να κάνει ο Πολ στα 51 δευτερόλεπτα το 104-93.

Ο Μαρκ Γκασόλ μείωσε στους 9 με 40 δευτερόλεπτα, ο Ρούντι έκανε φάουλ γρήγορα, αλλά το ματς είχε πια κριθεί, με τους δύο προπονητές να αλλάζουν τις πεντάδες τους και το τελικό 107-100 να γράφεται από 5 πόντους του Μαρκ Γκασόλ και αμερικανικές βολές από τα φάουλ των Ισπανών αναπληρωματικών.

Ο Κέβιν Ντουράντ ήταν ο καλύτερος παίκτης των Η.Π.Α., τελείωσε με 30 πόντους και 9 ριμπάουντ, έχοντας 5/13 τρίποντα, ο ΛεΜπρον Τζέιμς είχε 19 πόντους, 7 ριμπάουντ και 4 ασίστ, ο Κόμπι Μπράιαντ είχε 17 πόντους, ο Κρις Πολ πρόσθεσε 11 πόντους, ο Κέβιν Λοβ 9 πόντους και 9 ριμπάουντ και ο Καρμέλο Άντονι 8 πόντους, 5 ριμπάουντ και 3 ασίστ.

Για τους Ισπανούς, ο Παού Γκασόλ ήταν ο καλύτερος του γηπέδου με 24 πόντους, 8 ριμπάουντ και 7 ασίστ με 9/16 δίποντα, ο Ναβάρο είχε 21 πόντους (ήταν εμφανής η επίδραση του τραυματισμού του από την πρώτη φορά που βγήκε αλλαγή και μετά και κρύωσε το πόδι του), ο Μαρκ Γκασόλ είχε 17 πόντους, αλλά τους περισσότερους στο τέλος που είχε κριθεί το ματς, ο Ρούντι πρόσθεσε 14 και 6 ριμπάουντ, ο Ιμπάκα έβαλε 12 με 9 ριμπάουντ, ενώ ο Ροντρίγκεθ είχε 7 και 6 ασίστ, με τους Ισπανούς να μην πετυχαίνουν τρίποντο στο δεύτερο ημίχρονο.

Οι Ισπανοί έμειναν πάλι με τη γλύκα
, οι Αμερικανοί πανηγυρίζουν ένα ακόμα χρυσό και το Λονδίνο έριξε την μπασκετική του αυλαία με τον ίδιο τρόπο όπως είχε κάνει και το Πεκίνο 4 χρόνια νωρίτερα, σίγουρα επιτυχία και για τις δύο ομάδες.

Νίκος Κουσούλης

The post Χρυσή κυρίαρχη γενιά! appeared first on Age Of Basketball.

]]>
http://www.ageofbasketball.net/archives/5256/feed 0
Χάλκινοι οι Ρώσοι! http://www.ageofbasketball.net/archives/5252 http://www.ageofbasketball.net/archives/5252#respond Sun, 12 Aug 2012 12:30:29 +0000 http://theageofbasketball.net.ageofbasketball.net/2012/08/12/%cf%87%ce%ac%ce%bb%ce%ba%ce%b9%ce%bd%ce%bf%ce%b9-%ce%bf%ce%b9-%cf%81%cf%8e%cf%83%ce%bf%ce%b9/ Χάλκινο μετάλλιο για τους Ρώσους μετά από ένα συναρπαστικό αγώνα στον οποίο οι ομάδες πήγαιναν χέρι χέρι για 40 λεπτά. Μετάλλιο για τους Ρώσους, με τον Ντέιβιντ Μπλατ να τους έχει φέρει ξανά στις κορυφαίες ομάδες του κόσμου. Η Αργεντινή ολοκλήρωσε την πορεία της 4η, μάλλον και τον κύκλο της, εδώ και 10 χρόνια μας …

The post Χάλκινοι οι Ρώσοι! appeared first on Age Of Basketball.

]]>

Χάλκινο μετάλλιο για τους Ρώσους μετά από ένα συναρπαστικό αγώνα στον οποίο οι ομάδες πήγαιναν χέρι χέρι για 40 λεπτά. Μετάλλιο για τους Ρώσους, με τον Ντέιβιντ Μπλατ να τους έχει φέρει ξανά στις κορυφαίες ομάδες του κόσμου. Η Αργεντινή ολοκλήρωσε την πορεία της 4η, μάλλον και τον κύκλο της, εδώ και 10 χρόνια μας προσέφερε μαγικές μπασκετικές στιγμές. Μεγάλος πρωταγωνιστής του αγώνα ο Αλεξέι Σβεντ, που έκανε αδιανόητα πράγματα στο τέλος.


ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ – ΡΩΣΙΑ 77-81

Οι Ρώσοι μπήκαν με 4-10 στο ματς, αλλά με Νοτσιόνι και Τζινόμπιλι οι Αργεντινοί προσπέρασαν με 14-12. Η πρώτη περίοδος τελείωσε με 20-19, ενώ με 5 πόντους του Ντελφίνο στο ξεκίνημα της δεύτερης η Αργεντινή πήγε στο 25-21 για να γράψει ο Χ. Γκουτιέρεζ το 27-21.

Οι Ρώσοι δεν έμειναν πολύ πίσω, Σβεντ και Χριάπα βοήθησαν την ομάδα τους να προσπεράσει, ενώ ο Κιριλένκο με 4 πόντους ολοκλήρωσε ένα 0-12 των Ρώσων για το 27-33. Η Αργεντινή απάντησε με δικό της 9-0 μέσα σε 40 δευτερόλεπτα, με 3 τρίποντα από Λ. Γκουτιέρεζ και Τζινόμπιλι για να προσπεράσει με 36-33. Το ημίχρονο τελείωσε με 38-40 για τους Ρώσους από το τρίποντο του Σβεντ.

Οι Ρώσοι ήταν πολύ καλύτεροι στην 3η περίοδο, μπήκαν δυνατά και μετά τα τρίποντα από Πριτζιόνι και Νοτσιόνι (44-44) έλεγξαν το ματς και άρχισαν να ξεφεύγουν. Ο Κιριλένκο και το τρίποντο του Φριντζόν έγραψαν το 48-56 ενώ λίγο μετά ο Μόνια έφερνε τη Ρωσία στο 50-61 για τη μοναδική διψήφια διαφορά στο ματς.

Η Αργεντινή απάντησε σωστά, ο Τζινόμπιλι πήρε καλάθι και φάουλ για το 53-61, ενώ στο τέλος της περιόδου ο Καμπάτσο με τρίποντο έκανε το 57-61. Ο Σκόλα μείωσε στον πόντο και ο Τζινόμπιλι ισοφάρισε αμέσως μετά σε 62-62, ολοκληρώνοντας ένα αργεντίνικο 12-1.

Οι Ρώσοι ξέφυγαν και πάλι με 5 πόντους με τον Σβεντ να είναι απίθανος βάζοντας 7 πόντους για το 66-71, αλλά ο Νοτσιόνι απάντησε με τρίποντο για το 69-71 με 3:53 για το τέλος. Λάθος των Ρώσων και δεύτερο κολλητό τρίποντο από τον Τζινόμπιλι για το προσπέρασμα της Αργεντινής με 72-71. Ο Ντελφίνο είχε 2/2 βολές για το 74-72, με τον Σβεντ να τον μιμείται για το 74-74 με 1:26 για το τέλος.

Ο Ντελφίνο είχε 1/2 βολές αμέσως μετά, ενώ μετά τις εύστοχες βολές του Φριντζόν ο Τζινόμπιλι έκανε απίστευτη ενέργεια για το 77-76 της Αργεντινής με 43 δευτερόλεπτα για το φινάλε. Ο Σβεντ πήρε πάνω του την προσπάθεια της ομάδας του και σκόραρε για τρεις πόντους δίνοντας προβάδισμα με 77-79 στη Ρωσία. Ο Νοτσιόνι στα 15 δευτερόλεπτα είδε την μπάλα από το τρίποντό του να μπαίνει και να βγαίνει, αλλά ο Τζινόμπιλι έκλεψε την μπάλα από τον Φριντζόν στα 9 δευτερόλεπτα. Ο Ντελφίνο προσπάθησε να ντριμπλάρει και να φτάσει ως το τρίποντο για ένα σουτ, αλλά ο Σβεντ ολοκλήρωσε τη μεγαλειώδη εμφάνισή του με κλέψιμο για να σκοράρει ο Φριντζόν στα 5 δευτερόλεπτα και να τελειώσει οριστικά το ματς. Ο Ντελφίνο προσπάθησε για το τρίποντο και φάουλ στην εκπνοή, δεν πήρε ούτε το ένα ούτε το άλλο και ο μικρός τελικό τελείωσε με 77-81 για την ομάδα του Μπλατ.

Για τους Ρώσους ο Σβεντ είχε 25 πόντους, 5 ριμπάουντ, 7 ασίστ και το κλέψιμο της ζωής του, ο Κιριλένκο 20 πόντους, 8 ριμπάουντ και 2 τάπες με 7/8 δίποντα, ο Φριντζόν 19 πόντους και ο Χριάπα 9 πόντους και 7 ριμπάουντ, με τον Καούν να προσθέτει 6 πόντους και 6 ριμπάουντ.

Για την Αργεντινή ο Τζινόμπιλι είχε 21 πόντους, 3 ριμπάουντ, 3 ασίστ και 3 κλεψίματα, ο Νοτσιόνι είχε 16 πόντους και 7 ριμπάουντ, ο Ντελφίνο 15 πόντους, 6 ριμπάουντ, ενώ ο Σκόλα έμεινε στους 11 πόντους, τα 6 ριμπάουντ και τις 4 ασίστ, επιβεβαιώνοντας ότι είναι σε μέτρια κατάσταση.

Νίκος Κουσούλης

The post Χάλκινοι οι Ρώσοι! appeared first on Age Of Basketball.

]]>
http://www.ageofbasketball.net/archives/5252/feed 0
Κυνηγώντας το όνειρο ή την επιβεβαίωση! http://www.ageofbasketball.net/archives/5250 http://www.ageofbasketball.net/archives/5250#respond Sat, 11 Aug 2012 12:02:03 +0000 http://theageofbasketball.net.ageofbasketball.net/2012/08/11/usa-spain-preview-2012/ Τελικός Ολυμπιακών Αγώνων. Η στιγμή που κάθε αθλητής ονειρεύεται στη ζωή του. Στο μπάσκετ, 40 λεπτά από το Ολυμπιακό πάνθεον, από την αθλητική αθανασία. Κι όμως, μπαίνοντας στον τελικό της Κυριακής, Ισπανία και Η.Π.Α. μοιάζουν σα να έχουν… ήδη μοιράσει τα μετάλλια. Οι Αμερικανοί νιώθουν ανίκητοι, ξεκάθαρα λένε ότι δεν πρόκειται να ανεχτούν τίποτα λιγότερο …

The post Κυνηγώντας το όνειρο ή την επιβεβαίωση! appeared first on Age Of Basketball.

]]>

Τελικός Ολυμπιακών Αγώνων. Η στιγμή που κάθε αθλητής ονειρεύεται στη ζωή του. Στο μπάσκετ, 40 λεπτά από το Ολυμπιακό πάνθεον, από την αθλητική αθανασία. Κι όμως, μπαίνοντας στον τελικό της Κυριακής, Ισπανία και Η.Π.Α. μοιάζουν σα να έχουν… ήδη μοιράσει τα μετάλλια. Οι Αμερικανοί νιώθουν ανίκητοι, ξεκάθαρα λένε ότι δεν πρόκειται να ανεχτούν τίποτα λιγότερο από το χρυσό, ενώ οι Ισπανοί μοιάζουν λιγότερο αποφασισμένοι και από το 2008. Ξέρετε, τότε που έχασαν και 10 δευτερόλεπτα αργότερα είχαμε την παγκόσμια πρωτοτυπία στο κέντρο του γηπέδου να υπάρχουν δύο ομάδες που να χοροπηδάνε αγκαλιασμένες (ξεχωριστά) για την επιτυχία. Οι μεν επειδή πήραν το χρυσό, οι δε επειδή το έχασαν…

Όμως τι μπορούμε να περιμένουμε από τον τελικό της Παρασκευής;
Υπάρχει περίπτωση να δούμε ένα ματς αντάξιο των προσδοκιών μας; Ή θα ξενερώσουμε από την τρίτη περίοδο βλέποντας την παρέα του Κόμπι Μπράιαντ να κάνει την πλάκα της; Σε τι μπορεί να ελπίζει αυτή η Ισπανία; Τι αδυναμία μπορεί να έχουν αυτές οι Η.Π.Α.;


17:00, ΙΣΠΑΝΙΑ – Η.Π.Α.

Κακά τα ψέματα, αν βγάλουμε στην άκρη τυχόν προσωπικές προτιμήσεις ή ονειρεμένους αποχαιρετισμούς, όνειρα αναβίωσης των πιο αμφιλεγόμενων στιγμών της ιστορίας, δηλαδή Αργεντινή και Ρωσία, αυτό είναι το ματς που οι περισσότεροι περιμένουν από την αρχή του καλοκαιριού: Ισπανία – Η.Π.Α. με φόντο το χρυσό μετάλλιο.

Ο Σιζέφκσι έφτιαξε έτσι την ομάδα του ώστε να δώσει τροφή στα ισπανικά όνειρα ότι μπορούν να χτυπήσουν τη νίκη (ήτοι χωρίς ψηλούς), το μεταξύ τους φιλικό παραήταν φιλικό για τους Ισπανούς, που άφησαν εκτός τον Μαρκ Γκασόλ με τους υπόλοιπους να δηλώνουν ευθαρσώς ότι δεν πάλεψαν για τη νίκη, η Ισπανία χτίζει το μύθο της στην από εδώ πλευρά του Ατλαντικού, αντίστοιχα με τους Αμερικανούς, είναι η ομάδα που έχουμε συνηθίσει να μας εκνευρίζει μην μπορώντας να χάσει ακόμα κι όταν είναι μέτρια. Όλα αυτά οδηγούν σε μια κόντρα για τη νίκη που περιμένουμε να είναι καυτή.

Όμως, το τουρνουά μας λέει άλλα.
Οι Ισπανοί είναι εμφανώς κατώτεροι του αναμενομένου, χάνουν διαφορές πολύ εύκολα, μπλοκάρουν, εγκλωβίζονται, δεν έχουν διάρκεια, μόνο εκλάμψεις και δεκάλεπτα. Σε πολλά ματς δεν μπορούν να παίξουν άμυνα, ουσιαστικά μόνο στην 4η περίοδο με τους Γάλλους και στο δεύτερο ημίχρονο του ημιτελικού με τους Ρώσους απέδειξαν ότι μπορούν να παίξουν σκληρά στην πίσω πλευρά του παρκέ.

Ο Ναβάρο είναι σε άθλια κατάσταση, σκιά του εαυτού του, ο Καλντερόν πρώτη φορά μοιάζει απλώς ένας καλός πλέι μέικερ, ο Ρούντι πιο πολύ εκνευρίζει συνήθως με τη συμπεριφορά του, παρά κάνει τη διαφορά. Και μένουν οι δύο Γκασόλ, με τον Παού να συνδυάζει ήδη το όνομά του με μια ακόμα εθνική επιτυχία, γιατί όποιος πει ότι δεν ήταν αυτός που έφτασε την Ισπανία εκεί, προφανώς δεν είδε το τουρνουά. Ο Μαρκ βοηθά, σπρώχνει, παλεύει, κάνει τη βρώμικη δουλειά που πρέπει να μην κάνει ο αδερφός του στην άμυνα, και στην επίθεση απολαμβάνει την ευχάριστη συγκυρία να είναι αποδέκτης των ασίστ όλου του ρόστερ. Ο Λιουλ έχει αναβαθμισμένο ρόλο και ανταποκρίνεται, ο Ιμπάκα άλλοτε βοηθά άλλοτε ξεχνιέται στον πάγκο (με Ρωσία), ο Ρέγιες έχει πολλές καλές στιγμές, ο Σαν Εμετέριο είναι τις πιο πολλές φορές μέτριος, ο Σέρχιο Ροντρίγκεθ δεν χρησιμοποιείται με συνέπεια, ενώ Κλαβέρ και Σάδα έχουν τον ρόλο των… Χάρντεν και Ντέιβις, δηλαδή κανένα ρόλο.

Φτάνουν, λοιπόν, δύο απλώς καλοί περιφερειακοί (Καλντερόν, Ρούντι) και 3 ψηλοί που είναι σε καλή κατάσταση (οι Γκασόλ, Ρέγιες); Όχι, προφανώς και όχι. Όχι γι’ αυτό το ματς.

Απέναντί τους θα βρουν μια ομάδα που ως τώρα έχει απαντήσει σε όποιο πρόβλημα της έχει τεθεί. Μην ξεχνάμε ότι ο Σιζέφκσι έχει χάσει μόνο ένα ματς στην καριέρα του στην εθνική από τότε που ανέλαβε και ακόμα δεν είχαμε φτάσει στους… προηγούμενους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Οι Αμερικανοί βρίσκουν απαντήσεις
από τα φόργουόρντ τους ως τώρα, ο Άντονι και ο Ντουράντ κάνουν τη διαφορά, σκοράρουν με απίστευτη συνέπεια από το τρίποντο, έχοντας διαλύσει κάθε άμυνα ως τώρα, ενώ ο Τζέιμς παίζει αρκετά ώριμα, κάνει υπομονή και όταν ο αντίπαλος προπονητής τον αφήνει μόνο του ή στον χειρότερο αμυντικό του, τότε χτυπάει. Το έκανε και με τη Λιθουανία, το έκανε και με την Αργεντινή. Ο Μπράιαντ είχε μπει πολύ μέτρια στο τουρνουά, αλλά στον ημιτελικό θύμισε τον γνωστό του εαυτό, όταν σε 4 λεπτά έβαλε 11 πόντους στο ξεκίνημα.

Πέραν των τεσσάρων αυτών, Πολ και Ουίλιαμς στέκονται στο ύψος των περιστάσεων, παίρνοντας το ρόλο που πρέπει, κάτι ανάμεσα σε οργανωτικό και εκτελεστικό, με μεγάλη επιτυχία και ωριμότητα ως τώρα. Ο Λοβ ξεκίνησε ξεκάθαρα πίσω από τον Τσάντλερ, αλλά πια παίζει περισσότερο, καθώς βοηθά πιο πολύ στα ριμπάουντ και το σκοράρισμα, ενώ στην άμυνα τουλάχιστον δεν κάνει φάουλ σχεδόν σε κάθε φάση όπως ο Τσάντλερ, που παρασύρεται εύκολα.

Από εκεί και πέρα, υπάρχει ο Ράσελ Ουέστμπρουκ, που γενικά δεν έχει προσφέρει τίποτα, γιατί κάθε καλή στιγμή του στο τουρνουά ήταν μετά που είχε κριθεί ο εν λόγω αγώνας. Μάλιστα, ο Ουέστμπρουκ χτύπησε και στον αστράγαλο στον ημιτελικό και είναι αμφίβολος για το ματς της Κυριακής. Μικρό το κακό για τον Σιζέφσκι. Οι τρεις τελευταίοι του ρόστερ, Χάρντεν, Ιγκουοντάλα και Ντέιβις, ξεκάθαρα δεν έχουν ρόλο στην ομάδα και παίζουν απλά συμπληρωματικά. Ο Ντέιβις μετά το +30 σε κάθε αγώνα, ο Ιγκουοντάλα για να δίνει ανάσες στον Άντονι και τον Τζέιμς, χωρίς να νοιάζεται ιδιαίτερα ο Σιζέφσκι αν δεν τον βάλει, ενώ ο Χάρντεν πιο πολύ για το μούσι του θα τον θυμόμαστε, παρά για όσα έχει κάνει στο παρκέ.

Όμως, ο Σιζέφσκι κάνει τη διαφορά.
Οι Αμερικανοί δημοσιογράφοι μπήκαν στη λογική των παικτών και άρχισαν να αμφισβητούν τη χρησιμότητα του Σιζέφσκι στον πάγκο. Ο Άντονι είπε «είμαστε ανίκητοι, δεν έχουμε καμία αδυναμία» και το γαϊτανάκι ξεκίνησε ξανά, με τους δημοσιογράφους να ρωτάνε τον Σιζέφσκι αν κάνει κάτι στην ομάδα.

Ο Αμερικανός προπονητής εξαγριώθηκε
(απολύτως λογικά) και άρχισε να βάλει κατά πάντων: «Καμία συμβολή δεν έχω στην ομάδα. Καμία, το βρήκατε. Καμία επίδραση. Κάθε βράδυ βγαίνω με την οικογένειά μου και μεθάω. Γυρνάω στις 6 τα ξημερώματα. Ελάτε να βγούμε μαζί. Απλώς διασκεδάζουμε ως το πρωί». Βέβαια, ο Σιζέφσκι είναι αυτός που κάνει τη διαφορά στην ομάδα, όποιος έχει δει έστω και λίγο μπάσκετ, το καταλαβαίνει.

Από τα 2008 και μετά οι Αμερικανοί είναι υποψιασμένοι απέναντι στις άμυνες που αντιμετωπίζουν και, πιστέψτε με, δεν είναι ο ΛεΜπρον και ο Ντουράντ που το έφεραν αυτό. Ο Σιζέφσκι ξέρει πώς να στήνει την ομάδα του, ποιος πρέπει να παίζει απέναντι σε κάθε άμυνα, βγάζει σε κάθε φάση τη σωστή κίνηση για τους παίκτες του. Πόσο έχουν μειωθεί για τις Η.Π.Α. τα τελευταία χρόνια οι ατομικές ενέργειες; Πόσο έχουν αυξηθεί τα καλάθια από πάσες, από σύστημα; Για όλα αυτά ο λόγος είναι ο Σιζέφσκι.

Φέτος, έχει ευτυχήσει να έχει μαζί του Ντουράντ και Άντονι, δύο παίκτες που είναι ασταμάτητοι επιθετικά. Οι ευρωπαϊκές άμυνες δεν μπορούν να τους περιορίσουν, καθώς το επιθετικό τους ταλέντο είναι αστείρευτο. Δεν είναι τυχαίο ότι κάθε φορά που ένας εκ των δύο ήταν στην ομάδα, αυτός ήταν ο επιθετικός πρωταγωνιστής. Φέτος έχουν βάλει 50 τρίποντα σε 7 αγώνες, 50/92 με 54% ποσοστό ευστοχίας δηλαδή. Ποιος μπορεί να το υπερκεράσει αυτό; Κανείς.

Άλλο ένα τεράστιο «δώρο» του Σιζέφσκι στην ομάδα των Η.Π.Α.; Οι Αμερικανοί φέτος έχουν 67 λάθη σε 7 αγώνες. Δηλαδή λιγότερα από 10 σε κάθε ματς. Ο λόγος προφανώς ότι δεν κάνει ο καθένας του κεφαλιού του, θυμηθείτε το 2002, το 2004, ακόμα και το 2006 (με Σιζέφσκι) τι γινόταν στις επιθέσεις των Η.Π.Α.. Του πήρε καιρό, αλλά ο Σιζέφσκι κατάφερε να καλουπώσει τους παίκτες του όπως θέλει εκείνος. Και τα αποτελέσματα βγαίνουν θεαματικά στο τουρνουά αυτό.

Οι Αμερικανοί έχουν ως τώρα απάντηση σε κάθε δύσκολη στιγμή και είναι 40 λεπτά πριν το χρυσό, όντας ξεκάθαρα η πιο καλή ομάδα ως τώρα. Μπορεί να μην έχουν καμία σχέση με την Dream Team (μία ήταν, μία θα είναι πάντα), κάτι που το παραδέχτηκε και ο Κόμπι Μπράιαντ μέσα στο τουρνουά («θα χάναμε από την Dream Team, είναι καλύτερη ομάδα»), αυτός που είχε ξεκινήσει την όλη συζήτηση πάνω στο θέμα, αλλά οι Αμερικανοί έχουν κλέψει τις εντυπώσεις.

Όχι για το +83 με τους κακομοίρηδες Νιγηριανούς, αλλά για μένα, με τις αντιδράσεις τους στα δύσκολα σημεία. Όταν ήταν πίσω στο σκορ με τη Λιθουανία στο 4ο δεκάλεπτο, όταν η Αυστραλία πλησίασε σε 56-53, όταν η Αργεντινή ήταν στο 51-46 στο 23ο λεπτό του ημιτελικού. Και τώρα μένει μόνο ένα εμπόδιο, οι Ισπανοί στον τελικό.

Ο Κόμπι Μπράιαντ για να δείξει το βάρος που έχει η ομάδα του, αλλά και τη σιγουριά της είπε ότι «θα μας αφαιρέσουν την αμερικανική υπηκοότητα αν γυρίσουμε πίσω με το ασημένιο. Κερδίστε το χρυσό ή μην γυρίσετε καν». Άθελά του ο Μπράιαντ είπε το σύγχρονο «ή ταν ή επί τας» για την ομάδα του. Αυτή είναι η λογική που Αμερικανοί αντιμετωπίζουν το ματς. Και αυτή η λογική συνήθως κερδίζει.

Πώς μπορούν να χάσουν οι Αμερικανοί;
Οι Λιθουανοί έδειξαν το δρόμο σε όποιον ενδιαφέρεται. Γρήγορα πόδια στην άμυνα, κούραση στους σουτέρ ώστε όταν σουτάρουν να μην έχουν καλά ποσοστά, απόλυτη συγκέντρωση επί 40 λεπτά, γιατί παίκτες όπως ο Μπράιαντ ή ο Άντονι θέλουν 30 δευτερόλεπτα για να βάλουν 2-3 τρίποντα και να καθαρίσουν το ματς, γρήγορες επιστροφές ώστε να μην επιτρέψουν αιφνιδιασμούς, και μπροστά να χτυπήσεις με τους ψηλούς.

Οι Ισπανοί έχουν τέτοιους, πολλούς και καλούς. Αυτό είναι το μοναδικό σημείο στο οποίο υπερτερούν, το μοναδικό σημείο που μπορεί να τους κάνεις αισιόδοξους. Γιατί είναι λιγότερο αθλητικοί, λιγότερο γρήγοροι, με χειρότερη φυσική κατάσταση και μικρότερο ταλέντο από τους Αμερικανούς. Όλη η χώρα στηρίζει της ελπίδες της στην πλάτη του Παού Γκασόλ. Δίπλα του ο αδερφός του, ο Ρέγιες και ο Ιμπάκα καλούνται να κάνουν ένα από τα καλύτερα ματς της ζωής τους.

Αν ο Τζέιμς, τον οποίο έχουμε δει μέχρι και στο «5» στην άμυνα, ή ο Άντονι με τον Ντουράντ (επίσης έχουν παίξει άμυνα στο «5»), καταφέρουν να τα βγάλουν πέρα σε πεντάδες με Παού-Μαρκ ή Παού-Ιμπάκα, ή όποια άλλη με συνδυασμό των τεσσάρων Ισπανών ψηλών, τότε η Ισπανία κάποια στιγμή θα μείνει πίσω στο σκορ, αρκετά πίσω.

Μπορεί, όμως, η υπεροψία των Αμερικανών να τους στοιχίσει;
Οι Αμερικανοί δημοσιογράφοι έχουν σίγουρα καβαλήσει καλάμι εδώ και 3-4 μέρες, ο Άντονι όπου σταθεί κι όπου βρεθεί κάνει δηλώσεις για το πόσο… τέλεια είναι η ομάδα του και ούτω καθ’ εξής, αν βγάλει κανείς τους Ντουράντ και Τζέιμς. Σε άλλο ματς μπορεί να έλεγα και «ναι», στον τελικό όχι. Δεν μπορείς να υποτιμήσεις τον αντίπαλο στον τελικό και να μπεις χαλαρά.

Πού θα κριθεί ο αγώνας;
Στα χέρια του Παού Γκασόλ. Αν ο Ισπανός κάνει το ματς της ζωής του στη ρακέτα, τότε το χρυσό θα είναι δικό του. Στο πού θα κάτσει η μπίλια στη ρακέτα. Μπορούν Τσάντλερ-Λοβ και οι φόργουορντ να σταματήσουν την ισπανική τετράδα ψηλών; Στο αν η ισπανική περιφέρεια θα αντέξει αμυντικά απέναντι στους παίκτες των Η.Π.Α.. Στην κατάσταση του Ναβάρο. Στα νεκρά διαστήματα της Ισπανίας. Στις τρίποντες εξάρσεις των Άντονι, Ντουράντ και Μπράιαντ. Στο ποσοστό της Ισπανίας στο τρίποντο. Στο πόσο έξυπνα θα παίξει ο Τζέιμς. Στο πρόβλημα με τα φάουλ. Αν ο Τσάντλερ και ο Λοβ φορτωθούν νωρίς, οι Αμερικανοί θα έχουν πρόβλημα. Στην ταχύτητα των Η.Π.Α. και στο αν θα βρουν χώρους να τρέξουν.

Ας μην ξεχνάμε ότι οι Ισπανοί έχουν 7 παίκτες εν ενεργεία ή με εμπειρία από NBA, που δεν θα μπουν με κόμπλεξ στο ματς, όσο δύσκολο κι αν είναι το προσωπικό τους μαρκάρισμα, ενώ κανείς δεν θεωρεί ότι ο Ρέγιες θα παίξει με κόμπλεξ στην ηλικία που βρίσκεται.

Πρόβλεψη;
Οι Αμερικανοί είναι το λογικό και αδιαφιλονίκητο φαβορί. Η αλήθεια είναι αρκετά περίεργη στην εν λόγω μάχη, καθώς στα χαρτιά οι δυο ομάδες έχουν μικρότερη απόσταση απ’ όση φαίνεται να έχουν ως τώρα με βάση τις εμφανίσεις τους στο γήπεδο. Οι Ισπανοί θα πρέπει να ανέβουν επίπεδο αν θέλουν να χτυπήσουν το ματς. Αλλιώς δεν θα έχουν τύχη. Παίζοντας όπως παίζουν ως τώρα δεν κερδίζουν ακόμα κι αν κάτσουμε ως το 2016 στο γήπεδο. Αν όμως δείξουν διάρκεια στο παιχνίδι τους, αν καταφέρουν να παίξουν όπως χτες στο δεύτερο ημίχρονο με τους Ρώσους αλλά… σε ολόκληρο το ματς, τότε θα έχουμε έναν τελικό αμφίρροπο.

Το κατά πόσο μπορούμε να είμαστε αισιόδοξοι για κάτι τέτοιο, είναι συζητήσιμο. Οι Ισπανοί έκατσαν να χάσουν από τη Βραζιλία για να μην πετύχουν τις Η.Π.Α. πριν τον τελικό, προφανώς μη θεωρώντας ότι μπορούν να κερδίσουν. Συνήθως τέτοια κόμπλεξ τείνουν να βγαίνουν στην επιφάνεια μόλις μένεις πίσω στο σκορ μετά από αντίπαλο ξέσπασμα. Αλλάζει αυτό λόγω της ιδιαιτερότητας που έχει ένας τελικός; Θα το μάθουμε την Κυριακή.

Νίκος Κουσούλης


Υ.Γ.:
Λίγο νωρίτερα, 13:00 ώρα Ελλάδας συγκρούονται Αργεντινή και Ρωσία στον μικρό τελικό. Μην περιμένετε χαλαρό παιχνίδι, το δέλεαρ του χάλκινου μεταλλίου σε Ολυμπιακούς Αγώνες είναι τεράστιο. Αυτή ίσως είναι και η τελευταία παράσταση της αργεντινικής ομάδας, ενώ η παρέα του Κιριλένκο θέλει αυτό το μετάλλιο όσο τίποτα άλλο. Η προϊστορία φτωχή, από το 1994 έχουν βρεθεί 4 φορές με τις νίκες να είναι 3-1 για την Αργεντινή. Όποιος κάτσει να δει το ματς, δεν θα χάσει…

The post Κυνηγώντας το όνειρο ή την επιβεβαίωση! appeared first on Age Of Basketball.

]]>
http://www.ageofbasketball.net/archives/5250/feed 0
Ίδιος τελικός, άλλη δυναμική! http://www.ageofbasketball.net/archives/5248 http://www.ageofbasketball.net/archives/5248#respond Fri, 10 Aug 2012 22:09:50 +0000 http://theageofbasketball.net.ageofbasketball.net/2012/08/11/%ce%af%ce%b4%ce%b9%ce%bf%cf%82-%cf%84%ce%b5%ce%bb%ce%b9%ce%ba%cf%8c%cf%82-%ce%ac%ce%bb%ce%bb%ce%b7-%ce%b4%cf%85%ce%bd%ce%b1%ce%bc%ce%b9%ce%ba%ce%ae/ Καρμπόν από το Πεκίνο θα είναι ο τελικός των Ολυμπιακών Αγώνων του Λονδίνου, μόνο που φέτος τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά. Οι Ισπανοί κέρδισαν τους Ρώσους με 67-59 κάνοντας επική ανατροπή στο δεύτερο ημίχρονο από το -13 κι ενώ έμοιαζαν χαμένοι από χέρι στο πρώτο μέρος. Οι Αμερικανοί κέρδισαν με 109-83 τους Αργεντινούς, ξεφεύγοντας στο …

The post Ίδιος τελικός, άλλη δυναμική! appeared first on Age Of Basketball.

]]>

Καρμπόν από το Πεκίνο θα είναι ο τελικός των Ολυμπιακών Αγώνων του Λονδίνου, μόνο που φέτος τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά. Οι Ισπανοί κέρδισαν τους Ρώσους με 67-59 κάνοντας επική ανατροπή στο δεύτερο ημίχρονο από το -13 κι ενώ έμοιαζαν χαμένοι από χέρι στο πρώτο μέρος. Οι Αμερικανοί κέρδισαν με 109-83 τους Αργεντινούς, ξεφεύγοντας στο σκορ από το 25ο λεπτό και μετά, ως τότε το ματς ήταν ντέρμπι.

Όμως, στον τελικό πάει η πιο πειστική ομάδα της διοργάνωσης (σαφέστατα) και απέναντί της θα βρει τη μοναδική που θεωρείται ότι μπορεί να την κοιτάξει στα μάτια, αλλά θα τη βρει να έχει κάνει πολύ μέτριο τουρνουά. Η δυναμική, το momentum, η ψυχολογία και το τουρνουά λένε Η.Π.Α., την Κυριακή θα έχουμε την απάντηση για το αν οι Ισπανοί θα πανηγυρίσουν αμέσως μετά το τέλος του αγώνα για το χρυσό ή το… ασημένιο αυτή τη φορά.

ΙΣΠΑΝΙΑ – ΡΩΣΙΑ 67-59

Μεγάλη πρόκριση για την Ισπανία
στον τελικό των Ολυμπιακών Αγώνων μετά από ένα εφιαλτικό πρώτο ημίχρονο, κατά τη διάρκεια του οποίου οι Ρώσοι τους είχαν εγκλωβίσει τελείως και η άμυνά τους έμοιαζε ατσάλινη. Οι Ισπανοί κατάφεραν να βάλουν 14 πόντους στα πρώτα 16 λεπτά και 20 συνολικά στο πρώτο ημίχρονο με το ματς να μοιάζει ήδη χαμένο από την απόδοση που είχαν.

Όμως, η Ισπανία στο δεύτερο μέρος έδειξε τα καλύτερα στοιχεία της.
Ανέβασε κατακόρυφα τα ποσοστά της από το τρίποντο, όπου είχε 2/11 στο πρώτο ημίχρονο (και 7/12 στο δεύτερο) και πολύ γρήγορα γύρισε τον αγώνα. Εκτός αυτού κατάφερε να φθείρει και να εξοντώσει τον Κιριλένκο που είχε και το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης στην ήττα της ομάδας του.

Ο Κιριλένκο μπήκε καλά στην άμυνα αλλά στην επίθεση δεν μπόρεσε ποτέ να βρει ρυθμό
, ενώ στο τέλος με τις χαμένες βολές και τα χαμένα τρίποντα καταδίκασε την ομάδα του. Βέβαια, πέραν του Κιριλένκο κανείς άλλος δεν βγήκε μπροστά στο τέλος για να πάρει τη Ρωσία στις πλάτες του και να την οδηγήσει στον τελικό. Αποτέλεσμα; Οι Ισπανοί απέδειξαν ότι καλά έκαναν που έκατσαν κι έχασαν από τη Βραζιλία, καθώς πλέον είναι στον τελικό όπου μπορούν να χάσουν ανεμπόδιστα από τις Η.Π.Α..

Οι Ισπανοί μπήκαν με 4-2 στα πρώτα 3 λεπτά του ματς με τους Ρώσους να έχουν δώσει το στίγμα τους ήδη με πολύ σκληρή άμυνα. Στα επόμενα 2 λεπτά ο Χριάπα έφερε την ομάδα του στο 4-9 για να ισοφαρίσει ο Ιμπάκα στο τελευταίο λεπτό της πρώτης περιόδου και το τρίποντο του Φριντζόν να γράφει το 9-12 στο τέλος του δεκαλέπτου.

Οι Ρώσοι είχαν ήδη επιβάλλει το ρυθμό τους, η άμυνά τους έσπαγε κόκκαλα
, αναγκάζοντας τους Ισπανούς σε σκοτωμένα σουτ από το τρίποντο, και όλα αυτά είχαν επίδραση στο δεύτερο δεκάλεπτο και στη διακύμανση του σκορ. Ο Μόνια έφερε τη Ρωσία στο 11-17 με τρίποντο, ο Κιριλένκο κατέβασε επιθετικό ριμπάουντ, σκόραρε, έσκασε τάπα στην άμυνα, πήρε την μπάλα και έβγαλε την ομάδα του μπροστά για το 14-21 από τον Καούν.

Το ξέσπασμα του Μόνια με τα δύο κολλητά τρίποντ
α, σε συνδυασμό με την νέα τάπα του Κιριλένκο στην άμυνα έφερε τη Ρωσία στο 14-27 και τη μεγαλύτερη διαφορά της στο ματς μετά από 16 λεπτά αγώνα. Ίδια κατάσταση και στο 19ο λεπτό όταν ο Φριντζόν σκόραρε για το 18-31 με τους Ισπανούς να παίρνουν 2/4 βολές για να μειώσουν σε 20-31 στο τέλος του ημιχρόνου. Χαρακτηριστικό της δυσκολίας της ισπανικής ομάδας να σκοράρει στο πρώτο μέρος είναι το γεγονός ότι στους 20 πόντους τους είχαν 6 με βολές και μόλις 6 εύστοχα εντός παιδιάς σουτ σε όλο το ημίχρονο.

Ο Κιριλένκο ξεχώρισε ως σημαντικό στοιχείο για την ήττα της ομάδας του τα φάουλ της Ρωσίας στο ξεκίνημα της επανάληψης λέγοντας ότι αυτά απορρύθμισαν την άμυνα της ομάδας του. Το 2ο του Πονκρασόφ και τα 3α δικό του και του Σβεντ πριν καν συμπληρωθεί ένα τρίλεπτο. Στο διάστημα αυτό Ρούντι και Καλντερόν είχαν πετύχει τρίποντα και ο Παού Γκασόλ 2/2 βολές για να φέρουν την Ισπανία στο 28-33. Οι Ρώσοι φάνηκε να αντέχουν στην πίεση και σκόραραν για το 31-40, αλλά δύο ακόμα τρίποντα από Ρούντι και Παού Γκασόλ έφεραν το ματς στο 41-44.

Ο Μπλατ πήρε τάιμ άουτ, αλλά δεν μπόρεσε να ηρεμήσει την ομάδα του που μπήκε στο παρκέ με λάθος του Μοζγκόφ και άστοχο τρίποντο του Μόνια για να δώσει στους Ισπανούς την ευκαιρία να πλησιάσουν με τον (ποιον άλλο;) Παού Γκασόλ στον πόντο. Μάλιστα, στο τέλος της περιόδου ο Καλντερόν με τρίποντο έσβησε οριστικά το προβάδισμα της Ρωσίας, ισοφαρίζοντας σε 46-46, με τους Ισπανούς να τρέχουν σερί 28-15 από το 18-31 και μετά.

Το καλάθι και φάουλ του Πονκρασόφ έμοιαζε να δίνει ζωή στη Ρωσία, που πήγε στο 46-49, αλλά ήταν πια εμφανές ότι οι Ρώσοι είχαν γίνει διστακτικοί στα σουτ τους και δεν μπορούσαν να σκοράρουν το ίδιο καλά όπως στο πρώτο μέρος, ενώ η Ισπανία είχε βρει λύσεις στην επίθεσή της και αυτό έκανε τη διαφορά. Λιουλ και Καλντερόν έβαλαν 7 μαζεμένους πόντους για το 53-49 των Ισπανών που με 6:46 για το τέλος είχαν πια το πάνω χέρι, την ώρα που η Ρωσία έκανε τη μία βλακεία μετά την άλλη στην επίθεση.

Ο Μπλατ έψαχνε απεγνωσμένα λύσεις, έκανε 11 αλλαγές στο δεκάλεπτο βάζοντας και βγάζοντας τους 8 παίκτες που πιστεύει, αλλά λύση δεν ερχόταν από πουθενά. Οι Ισπανοί είχαν πλέον την ψυχολογία τα σουτ έμπαιναν και στην άμυνα το θολωμένο μυαλό των Ρώσων βοηθούσε στο να μην δέχονται καλάθι. Ο Καλντερόν συνέχισε να εκτελεί από το τρίποντο και πήγε την ομάδα του στο 58-50, ενώ ο Φριντζόν πέταξε την επόμενη επίθεση για να κάνει ο Ρέγιες το 60-50 για τη διψήφια διαφορά των Ισπανών.

Είχαμε μπει πια στο τελευταία πεντάλεπτο και άρχιζε το… δράμα του Κιριλένκο. Ο Ρώσος παιχταράς ήταν σε κακή βραδιά, είχε βγάλει μεγάλη ενέργεια στην άμυνα, μαρκαριζόταν καλά στην επίθεση, αλλά στο τέλος έχασε το ματς μόνος του (με μικρή βοήθεια από τον Λα Μόνικα). Είχε 1/2 βολές για το 60-51, τρίποντο αμέσως μετά για το 61-54, αλλά μετά το χαρισμένο καλάθι και φάουλ στον Μαρκ Γκασόλ (έκανε ξεκάθαρα διπλή ντρίμπλα αλλά οι διαιτητές κατάπιαν τη σφυρίχτρα) αστόχησε σε τρίποντο (με 1:38 και το σκορ στο 64-56), έκλεψε την μπάλα και κέρδισε αντιαθλητικό φάουλ στο 66-58 και έχασε άλλες δύο βολές, ενώ μετά την επαναφορά πήρε νέο φάουλ και είχε 1/2 βολές ξανά για να γράψει το 66-59 με 46 δευτερόλεπτα για το τέλος. Το ματς είχε κριθεί αλλά για κερασάκι στην τούρτα, πήρε επιθετικό ριμπάουντ μετά το άστοχο τρίποντο του Φριντζόν για να φάει τάπα από τον Ρέγιες στα 31 δευτερόλεπτα. Συνολικά 2/6 βολές, 1/2 τρίποντα και 0/1 δίποντο δεν είναι η αντίδραση που περιμένεις από τον αστέρα σου. Αν είχε, δε, βάλει τις 4 βολές που κέρδισε σε συνεχόμενες ουσιαστικά φάσεις, η Ρωσία θα είχε βρεθεί στο 66-63 στα τελευταία 46 δευτερόλεπτα και το ματς θα παιζόταν…

Οι Ισπανοί πανηγύρισαν
μια ανέλπιστη όπως εξελισσόταν το πρώτο μέρος νίκη, αλλά μια νίκη που δείχνει την κλάση τους, καθώς με την πλάτη στον τοίχο έκαναν όλα όσα έπρεπε να κάνουν για να πάρουν το ματς. Ο Παού Γκασόλ ήταν και πάλι ο μεγάλος πρωταγωνιστής με 16 πόντους και 12 ριμπάουντ, ο Καλντερόν είχε 14 πόντους με 3 ασίστ και 4/9 τρίποντα, ο Λιουλ 7 καθοριστικούς πόντους με 3/3 εντός παιδιάς και 4 ριμπάουντ, ο Μαρκ Γκασολ 11 πόντους, 4 ριμπάουντ, 3 ασίστ (και 3 λάθη), ο Ρούντι 11 πόντους και 4 ριμπάουντ και οι Ισπανοί δεν χρειάστηκαν κάτι άλλο, με τον Ιμπάκα να παίζει 7 λεπτά, τον Ναβάρο 20 και να είναι σκιά του εαυτού του.

Για τους Ρώσους ο Καούν είχε 14 πόντους και 5 ριμπάουντ με 7/10, αλλά φορτώθηκε με φάουλ και ο Πονκρασόφ 10 πόντους και 4 ριμπάουντ. Από εκεί και πέρα ο Κιριλένκο είχε 10 πόντους, 8 ριμπάουντ 2 κλεψίματα και 3 τάπες αλλά με 2/12 σουτ και 5/10 βολές, ο Χριάπα είχε 2 πόντους, 6 ριμπάουντ και 4 ασίστ αλλά με 1/6 σουτ, ο Σβεντ είχε 2 πόντους και 7 ασίστ αλλά με 1/6 σουτ και από αυτά καταλαβαίνει κανείς ότι οι Ρώσοι δεν θα μπορούσαν να κερδίσουν.

Δεύτερος συνεχόμενος τελικός για τους Ισπανούς
σε Ολυμπιακούς Αγώνες, ας ελπίσουμε αυτή τη φορά να εμφανιστούν πιο ανταγωνιστικοί και όχι να πανηγυρίζουν 10 δευτερόλεπτα μετά την ήττα τους λες και πήραν χρυσό όπως το 2008. Βέβαια οι οιωνοί των ομίλων δεν μας κάνουν αισιόδοξους…


ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ – Η.Π.Α. 83-109


Πειστική νίκη για τις Η.Π.Α.
με την Αργεντινή να αντέχει για 23 λεπτά στο ματς και μετά να αρχίζει να παραδίδεται. Κάτι η μέτρια βραδιά του Σκόλα, κάτι το γεγονός ότι ο Λάμας αποφάσισε να κάνει ροτέισον που δεν είχε ξανακάνει σε ολόκληρο το τουρνουά, οι Αργεντινοί έμοιαζαν μπερδεμένοι ανά διαστήματα και το «one for the ages» που ελπίζαμε, έγινε «ένα στα γρήγορα».

Ο Μάικ Σιζέφσκι ήξερε ότι ο Κόμπι Μπράιαντ ήταν ο πιο ευτυχισμένος παίκτης των Αγώνων την Παρασκευή. Το εκμεταλλεύτηκε δίνοντάς του την μπάλα και ο Κόμπι μέσα σε 4:20 στο ξεκίνημα έβαλε 11 πόντους για να φέρει τις Η.Π.Α. στο 6-18 με 5:41 για το τέλος της πρώτης περιόδου. Ο Λάμας πήρε τάιμ άουτ, η ομάδα του σοβαρεύτηκε και έσφιξε πάρα πολύ την άμυνά της με τις Η.Π.Α. για πρώτη φορά στο τουρνουά να μπλοκάρουν τόσο πολύ επιθετικά.

Στα επόμενα 5 λεπτά οι Αμερικανοί έβαλαν 3 πόντους έχοντας 1/9 σουτ και 1 λάθος και οι Αργεντινοί πλησίασαν σε 17-19 με τους 4 σωματοφύλακές τους να πετυχαίνουν από ένα καλάθι. Η περίοδος έληξε στο 19-24 από το τρίποντο του Ντερόν Ουίλιαμς με τον Ντελφίνο να παίρνει φωτιά στη δεύτερη περίοδο και με δύο συνεχόμενα τρίποντα να κάνει το 27-30.

Απ’ την άλλη είχε αναλάβει δράση ο Τζέιμς, που έβλεπε αυτό που γράφαμε στην ανάλυση του ματς (ότι μένει μόνος του και οι Αργεντινοί κλείνουν στους σουτέρ) με αποτέλεσμα να βάλει 4 συνεχόμενες φάσεις με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, 9 πόντοι (καλάθι και φάουλ στη μία) για το 27-37 των Αμερικανών. Ο Ντουράντ και ο Άντονι κράτησαν τους Αμερικανούς σε διψήφια διαφορά, 35-45, αλλά στην εκπνοή του ημιχρόνου ο Τζινόμπιλι με τρίποντο μείωσε σε 40-47. Το πρόβλημα για τους Αργεντινούς ήταν ότι ο Σκόλα σκόραρε μόνο με εκλάμψεις και όχι με συνέπεια, παρότι οι Αμερικανοί ήταν εμφανές ότι… τον μάρκαραν στο περίπου, με τελείως λανθασμένη άμυνα πολλές φορές.

Ο Τζινόμπιλι μπήξε στο δεύτερο μέρος όπως έκλεισε και το πρώτο, για να φέρει την ομάδα του στο 43-47, ενώ με καλάθι και φάουλ μετά έγραψε το 46-51. Εκεί οι Αργεντινοί είχαν την ευκαιρία για ελεύθερο τρίποντο από τον Ντελφίνο, αλλά ο Πριτζιόνι τα θαλάσσωσε στην πάσα και αντί να έχουμε το 49-51 έγινε το 46-54 από το τρίποντο του Ντουράντ. Δύο χαμένες επιθέσεις για τους Αργεντινούς, άλλο ένα τρίποντο του Ντουράντ και το ματς πήγε στο 46-59.

Ο Νοτσιόνι απάντησε για το 49-59, αλλά η Αργεντινή έχανε πολλά ριμπάουντ, έχασε 3 μέσα σε 2 φάσεις στο 51-59 και ο Τζέιμς τελικά έγραψε το 51-61 για τις Η.Π.Α.. Κάτι τα χαμένα ριμπάουντ, κάτι οι παράλογα κακές προσπάθειες του Σκόλα, κάτι το κάκιστο ελεύθερο τρίποντο του Καμπάτσο και οι Η.Π.Α. είχαν ένα διψήφιο προβάδισμα, το οποίο είχε εδραιωθεί πια, 53-64 στο 27ο λεπτό.

Το ξέσπασμα του Ντουράντ
με τα δύο συνεχόμενα τρίποντα ήταν αυτό που ουσιαστικά έκρινε το ματς, 53-70, τρεις χαμένες επιθέσεις με 3 ελεύθερα σουτ από την άλλη και ο Τζέιμς έγραψε το 53-72. Το ματς είχε πια χαλαρώσει, οι Αργεντινοί προσπαθούσαν να μειώσουν, αλλά οι Η.Π.Α. είχαν λυθεί επιθετικά, ο Άντονι και ο Ουέστμπρουκ με τρίποντα έκαναν το 57-82 στο 32ο λεπτό. Η διαφορά έπεσε στους 20 από Σκόλα και Ντελφίνο, αλλά ο Άντονι είχε πει στον… αυτόματο και πάλι, τρία κολλητά τρίποντα και 64-93.

Το ματς είχε κριθεί, οι Αργεντινοί είχαν αρχίσει να βγάζουν τους βασικούς παραδεχόμενοι την ήττα τους, μείωσαν στους 21 πόντους, 72-93 πριν βγει και ο Σκόλα για να κάνουν ο Ντουράντ και ο Τσάντλερ το 72-98. Μετά πέρασαν στο παρκέ και ο Χάρντεν με τον Ιγκουοντάλα για να πάνε οι Αμερικανοί στο 80-109 και να τελειώσει το ματς με τρίποντο του Λ. Γκουτιέρεζ.

Για τις Η.Π.Α., που ξεκάθαρα έκαναν το πιο πειστικό τους ματς στη διοργάνωση, στο καλύτερο χρονικά σημείο, ο Ντουράντ είχε 19 πόντους και 4 ριμπάουντ, ο Τζέιμς 18, 7 ριμπάουντ και 7 ασίστ, ο Άντονι 18, 6 ριμπάουντ και 3 ασίστ, ο Μπράιαντ 13 και 4 ριμπάουντ, ο Πολ 10, 4 ριμπάουντ και 7 ασίστ, και ο Λοβ 9 πόντους και 9 ριμπάουντ, με τον Ουίλιαμς να προσθέτει 6 πόντους και 6 ριμπάουντ.

Για τους Αργεντινούς ο Τζινόμπιλι είχε 18 πόντους και 3 ασίστ, ο Σκόλα 15 με 7/15 σουτ, κάνοντας στην πραγματικότητα ένα πολύ μέτριο ματς, ο Ντελφίνο 15, 5 ριμπάουντ και 3 ασίστ, αλλά απογοητεύτηκε κάποια στιγμή και σταμάτησε να ασχολείται (κλασσικός Ντελφίνο), ενώ ο Πριτζιόνι είχε 0 πόντους χωρίς να σουτάρει καν με 6 ασίστ σε ένα ακόμα κάκιστο ματς.

Η Αργεντινή θα διεκδικήσει την Κυριακή το χάλκινο μετάλλιο
και μπορεί αυτό να μην ήταν το χρώμα που ονειρεύονταν οι παίκτες της για το κύκνειο άσμα τους, αλλά θα είναι μια ακόμα τεράστια επιτυχία (ιδίως αν αναλογιστεί κανείς ότι θα έρθει 8 χρόνια μετά την Αθήνα, με το ίδιο σχεδόν ρόστερ).

Νίκος Κουσούλης

Υ.Γ.: Για τον τελικό θα τα πούμε αναλυτικά πιο αργά το Σάββατο…

The post Ίδιος τελικός, άλλη δυναμική! appeared first on Age Of Basketball.

]]>
http://www.ageofbasketball.net/archives/5248/feed 0