Χρυσαφένιο καλοκαίρι!

Βέβαια, όπως λέει και ο… εθνικός τραγουδιστής, τώρα αρχίζουν τα δύσκολα. Το καλοκαίρι τελειώνει και ο χειμώνας είναι από άλλο ανέκδοτο. Ας ελπίσουμε από κάποιο… καλό.

Το ματς με τη Γαλλία είχε αρκετά σκαμπανεβάσματα όπως είναι λογικό σε τέτοιες ηλικίες. Τα νεκρά διαστήματα είναι στο πρόγραμμα, οπότε αυτό που πρέπει να κάνεις είναι να προσέχεις τα στοιχεία που πάντα κρίνουν το ματς. Όπως τα ριμπάουντ. Χάσαμε 36-31 σε αυτή την κατηγορία (με τους Γάλλους να παίρνουν 3 στο τέλος, όταν το ματς είχε κριθεί), αλλά το παλέψαμε πολύ σε σχέση με το προηγούμενο ματς. Όταν έχεις ισορροπήσει τα ριμπάουντ και έχεις το εκπληκτικό 23-9 στις ασίστ, τότε είναι πολύ δύσκολο να χάσεις. Οι 23 ασίστ σημαίνουν 23 (αν όχι όλα εύκολα) καλάθια με πολύ καλές προϋποθέσεις. Άρα πάνω από 50 (γιατί είναι και τα τρίποντα) πιο ξεκούραστοι πόντοι. Θα μου πείτε πώς να δώσουν ασίστ οι Γάλλοι όταν ο Τζάκσον έπαιζε μόνος του; Σωστό. Αλλά έτσι δεν κερδίζεις. Όταν ο Τζάκσον κουράστηκε, λογικό αφού είναι 20 χρονών και κανείς στα 20 του δεν μπορεί να κάνει σωστό καταμερισμό δυνάμεων στο παιχνίδι, οι Γάλλοι ήταν μπροστά με 50-59 και δέχτηκαν σερί 21-2. Οι δρόμοι έκλεισαν, ο Τζάκσον κόλλησε, οι άλλοι είχαν κρυώσει και αίφνης, όταν τέθηκε το ζήτημα ποιος να βάλει την μπάλα στο καλάθι, λύσεις δεν υπήρχαν. Ο Τζάκσον είχε 27 πόντους μέχρι το 50-59 και έβαλε 5 μόλις μετά, οι 3 το τέλος για το 90-83.

Ο Κώστας Μίσσας το αντιμετώπισε αρκετά σωστά το παιχνίδι. Δεν δίστασε να κρατήσει στον πάγκο πολλά από τα αστέρια της ομάδας όταν έβλεπε να του βγαίνει ένα σχήμα και δικαιώθηκε απόλυτα όταν το ματς γύρισαν ο Γιάνκοβιτς με τον Γιαννόπουλο, που ήταν οι δύο που πήγαν την ομάδα από το 50-59 στο 66-61 (με 4 πόντους του Μπόγρη, οι 2 από ασίστ του Γιαννόπουλου για κάρφωμα), δηλαδή πήραν το ματς στο πιο κρίσιμο σημείο του. Όλοι βοήθησαν βεβαίως, κάτι που φαίνεται και από το γεγονός ότι είχαμε 7 παίκτες με διψήφιο αριθμό πόντων με πρώτο και καλύτερο τον Κώστα Παπανικολάου που αναδείχτηκε και MVP του τουρνουά για να δικαιώσει απόλυτα τον… BEN.

Είχαμε επισημάνει από χτες το θέμα της ψυχολογίας και όντως φάνηκε η σημασία του και στο παιχνίδι. Η Ελλάδα μπήκε πολύ καλά στο γήπεδο και τα τρίποντα του Παπανικολάου έβαλαν φτερά στα πόδια των διεθνών. Μετά δύσκολα να χανόταν το παιχνίδι, παρά την αντίδραση των Γάλλων. Ο κόσμος στο κλειστό της Ρόδου ήταν εκπληκτικός. Ήθελα να το πω και από τον ημιτελικό, αλλά το παρέλειψα. Όσοι βρέθηκαν στο κλειστό στήριξαν τα παιδιά και τις δύο φορές (μία σε κάθε ματς) που έμειναν πίσω στο σκορ και είχαν την υπομονή να τα δουν να αντιδρούν. Πολλά μπράβο τους αξίζουν γι’ αυτό.

Οι διεθνείς δεν έδειξαν ούτε στο 50-59 ότι πίστεψαν πως θα χάσουν. Τα ποσοστά στο ματς ήταν αξιοπρόσεκτα, με 44% στα τρίποντα και 56% στα δίποντα, αλλά και 80% στις βολές. Τα παιδιά της εθνικής έχουν όλα τα φόντα να γεμίσουν την Α1 (και όχι μόνο) με την παρουσία τους τα επόμενα χρόνια, όπως έκανε η γενιά του 2002. Βέβαια, πρέπει να δουλέψουν, αλλά και να πάρουν ευκαιρίες. Γι’ αυτά, όμως, θα τα πούμε στο επόμενο άρθρο. Ας μείνουμε στο χρυσό σήμερα και ας χαρούμε το δροσερό αεράκι στην κορυφή της Ευρώπης.