All-star game για λίγους…

Δημοσιεύτηκε στις 16 Φεβρουαρίου 2008

Μια ματιά στα ρόστερ Ανατολής και Δύσης για το all–star game του NBA αρκεί για να δει κανείς ότι… υπάρχει έλλειψη αθλητών εκτός Αμερικής! Και πριν βιαστεί κάποιος να πει ότι οι 3 «international» (Νοβίτσκι. Νας, Γιάο) που συμπεριλαμβάνονται στις δωδεκάδες είναι συνηθισμένος αριθμός για το ματς-γιορτή του NBA (το αστειάκι με τον Ντάνκαν δεν το παίρνουμε στα σοβαρά), θα πρέπει να σας πούμε ότι η… λειψανδρία μη-Αμερικανών σε αυτό είναι φαινόμενο της τελευταίας διετίας. 

Πέρυσι, ήταν η πρώτη χρονιά μετά από το 2003 που βρέθηκαν μόλις 3 «international» στο all–star game (Νοβίτσκι, Πάρκερ, Οκούρ). Σε αυτό βέβαια, συνέβαλαν και κάποιοι τραυματισμοί (Γιάο, Νας), αλλά, σε κάθε περίπτωση το γεγονός είναι αξιοσημείωτο αν αναλογιστεί κανείς ότι στα προηγούμενα 4 χρόνια, υπήρχαν 5 στους 24 των δύο ομάδων (2003: Νοβίτσκι, Γιάο, Νας, Στογιάκοβιτς, Ιγκλάουσκας / 2004: Νοβίτσκι, Γιάο, Στογιάκοβιτς, Κιριλένκο, Μαγκλούαρ / 2005: Νοβίτσκι, Γιάο, Νας, Ιγκλάουσκας, Τζινόμπιλι / 2006: Νοβίτσκι, Γιάο, Νας, Γκασόλ, Πάρκερ). Η προηγούμενη φορά που ήταν τόσοι λίγοι οι μη-Αμερικάνοι ήταν πριν από 6 χρόνια, το 2002 (Νας, Νοβίτσκι, Στογιάκοβιτς), δηλαδή τη χρονιά πριν κάνει… απόβαση ο Γιάο, τον οποίο «φορτώθηκαν» οι διοργανωτές σε κάθε σεζόν λόγω των ψήφων από την Κίνα!

Επιπλέον, φέτος, θα είναι μόνος ένας Ευρωπαίος στο παιχνίδι, ο Ντιρκ Νοβίτσκι φυσικά (που δε θα μπορούσε να μείνει έξω με κανέναν «πλάγιο» τρόπο, εκτός τραυματισμού, άλλωστε ήταν και ο MVP της κανονικής σεζόν πέρυσι). Μόλις έναν εκπρόσωπο από την ευρωπαϊκή ήπειρο, έχουμε να δούμε στο all–star game 7 χρόνια! Από το 2001, όταν έπαιζε μόνο ο Ντίβατς (αυτονόητη επιλογή αν αναλογιστούμε ότι είναι ο μόνος παίκτης μαζί με τον Ολάζουον και τον Τζαμπάρ στην ιστορία του NBA που έχει πάνω από 13.000 πόντους, 9.000 ριμπάουντ, 3.000 ασίστ και 1.500 τάπες)! Ωστόσο, εκείνη τη χρονιά, είχαν μάλλον αδικηθεί τόσο ο Νοβίτσκι (μετρούσε 21.8 πόντους και 9,2 ριμπάουντ στην 3^η του σεζόν), όσο και ο Πέτζα Στογιάκοβιτς (20.4 πόντους με σπάνια ποσοστά: 47% στα δίποντα, 40% στα τρίποντα, 86% στις βολές)!

Το αντεπιχείρημα ότι φέτος οι Αμερικάνοι παίζουν καλύτερα από τους Ευρωπαίους, γι’ αυτό επιλέχθηκαν πιο εύκολα, δεν είναι ιδιαίτερα σωστό καθώς υπάρχουν παίκτες που διανύουν εξαιρετική σεζόν και είναι τουλάχιστον ισάξιοι σε απόδοση με ορισμένους γηγενείς που θα αγωνιστούν. Αυτοί είναι, κυρίως ο Χέντο Τούρκογλου (19.5 πόντοι, 6.1 ριμπάουντ, 4.6 ασίστ), ο Πάου Γκασόλ (19.1 πόντοι 8.8 ριμπάουντ, 3 ασίστ και σταθερά μέσα στους 20 πρώτους στο σύστημα αξιολόγησης της λίγκας) και ο Χοσέ Καλντερόν (12.9 πόντοι, 3.1 ριμπάουντ, 8.9 ασίστ). Από τον υπόλοιπο κόσμο, εκτός έμεινε και ο Μανού Τζινόμπιλι (20.1 πόντοι, 5 ριμπάουντ, 4.6 ασίστ και μακράν ο καλύτερος 6^ος παίκτης της σεζόν). Μόνη… ενδο-αμερικανική «αδικία» που μπορεί να βρει κάποιος είναι η απουσία του Μπαρόν Ντέιβις, αλλά αυτός πληρώνει την ανάγκη ανάδειξης του Κρις Πολ σε καλύτερο πλέι-μέικερ του πρωταθλήματος (τίτλο που εμάς δεν πείθει ότι αξίζει).

Αίσθηση προκαλεί και η απουσία του Τόνι Πάρκερ (19.2 πόντοι, 3 ριμπάουντ, 6 ασίστ φέτος) που έχει τους υψηλότερους μέσους όρους σε πόντους και ασίστ στην καριέρα του, ενώ έχει και το «παράσημο» του MVP των τελικών του NBA πέρυσι (ο πρώτος Ευρωπαίος που παίρνει το βραβείο). Το να μη συμπεριληφθεί ο MVP των τελικών στο all-star game της επόμενης χρονιάς συνέβη το 2005 με τον υποτιμημένο Τσόνσι Μπίλαπς και είχε να ξανασυμβεί από το μακρινό 1982 με τον Σέντρικ Μάξγουελ των Σέλτικς! Ορισμένες φορές ο MVP δεν ήταν στον αγώνα λόγω τραυματισμού (π.χ. ο Ο’Νιλ δύο φορές, ο Μόουζες Μαλόουν και ο Αϊζάια Τόμας) ή ο Τζόρνταν δεν έπαιξε το 1994 που είχε σταματήσει μετά το MVP του 1993, ο Ριντ που δεν έπαιξε το 1974 γιατί είχε αποσυρθεί, αλλά το να μην επιλεχθεί ο MVP των τελικών στα all–star ρόστερ της επόμενης χρονιάς έχει συμβεί 4 φορές στα 39 χρόνια που ψηφίζεται MVP τελικών (η 4η φορά ήταν ο Γουές Άνσελντ το 1979)!

Δεν είμαστε κακόβουλοι, ούτε… ρατσιστές, αλλά οι διοργανωτές του NBA μας βάζουν σε υποψίες, αρχικά με την κατάργηση αγώνων ομάδων NBA με ευρωπαϊκές στα πλαίσια του Europe–Live tour και έπειτα με την έλλειψη Ευρωπαίων (είπαμε, εκτός του μέγιστου Νοβίτσκι) από το all–star game, τη σεζόν μάλιστα που ακολούθησε αυτήν της ανάδειξης σε MVP κανονικής διάρκειας και τελικών για πρώτη φορά Ευρωπαίων. Ανεξάρτητα από προσωπικές συμπάθειες ή αντιπάθειες, βάσει των ξεκάθαρων στοιχείων που παραθέτουμε (ξεκάθαρα όχι γιατί τα λέμε εμείς, αλλά επειδή μιλούν οι αριθμοί και η ιστορική πορεία), δεν μπορεί παρά να πάει το μυαλό μας ότι στην επιλογή των ρόστερ ή υπήρχε μια «γραμμή» για να ακολουθήσουν οι προπονητές, ή έχει αρχίσει να γίνεται απέλπιδα προσπάθεια προώθησης του… εγχώριου προϊόντος σε εποχές που το «ξένο» μοιάζει πιο ελκυστικό από ποτέ (θυμηθείτε και το παλαιότερο σχετικό άρθρο του Rasheed και… το παζλ συμπληρώνεται). Σε κάθε περίπτωση, η νοοτροπία των ανθρώπων στο «καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου» μοιάζει ανησυχητική…