Το είπαν…

Δημοσιεύτηκε στις 26 Μαΐου 2008

Οι τελικοί είναι σε εξέλιξη, αλλά σήμερα αποφάσισα να ασχοληθώ, με διάθεση για χιούμορ, με κάτι πιο ανάλαφρο από το… σακάκι του Γιαννάκη και την απαράδεκτη δήλωση εκ μικροφώνου του προέδρου του Παναθηναϊκού (μάλλον δεν συμφωνώ με όσους ρίχνουν φταίξιμο στον Γιαννάκη. Ο Γιαννάκης είναι πληθωρικός, όπως και ο Ομπράντοβιτς, ο Ματσόν και άλλοι. Δεν προσέβαλε κανέναν πετώντας το σακάκι του στο παρκέ, όσο τραβηγμένη και αν ήταν η ενέργειά του. Όταν όμως λες κάτι, θα έπρεπε πρώτα να το έχεις σκεφτεί. Ιδίως όταν εκπροσωπείς μια τόσο μεγάλη ομάδα όπως ο Παναθηναϊκός, την οποία έχεις γιγαντώσει με τις οικονομικές σου προσπάθειες, αλλά την οποία και αδικείς κάθε φορά που ανοίγεις το στόμα σου). Αυτά θα τα αναλάβει η διοικητική αρχή του πρωταθλήματος, που θα μοιράσει όπως πάντα… εξοντωτικά πρόστιμα σε όλους τους εμπλεκομένους.

Τέλος πάντων, ας αφήσουμε το θέμα και ας ασχοληθούμε με κάποιες απίστευτες ατάκες που ακούσαμε από δημοσιογράφους για τους δύο «αιώνιους» ως τώρα φέτος. Δεν θα πω ονόματα, αλλά τα ξέρετε ποια είναι και ξεκαθαρίζω ότι η συνέχεια είναι με διάθεση για πλάκα.

– Στην Ελευθεροτυπία γράφτηκε μετά το 5ο ματς Ολυμπιακός-Μαρούσι: «…ο Ηλιόπουλος έδωσε αμφισβητούμενο σφύριγμα 5 δευτερόλεπτων κατά του Ολυμπιακού, όμως θέλει κότσια να δώσεις κάτι τέτοιο μέσα στο ΣΕΦ σε τόσο κρίσιμη στιγμή». Το άρθρο εννοείται ανυπόγραφο, παρότι είχε γνώμη. Το… αμφισβητούμενο ήταν αν τα δευτερόλεπτα ήταν 2.9 ή 3.5 μιας και το χρονόμετρο χειρός τα μετράει 3.2 και υπάρχει στατιστικό λάθος 0.3 δευτερολέπτων όταν το χειρίζεται άνθρωπος. Για το φάουλ στον Γκριρ τίποτα, για την ακαταλληλότητα του Ηλιόπουλου τίποτα, εκτός από έναν θαυμασμό για την… ανικανότητά του.

– Λάθος εκτιμήσεις κάνουμε όλοι, αλλά λίγοι τις παραδεχόμαστε μετά. Η προτίμηση κάποιων και η λατρεία… ενός για τον Γουντς από την αρχή της χρονιάς μπορεί να θεωρηθεί και ανεξήγητη. Όταν είδαμε τον Αμερικανό, καταλάβαμε ότι έχει τρελά προσόντα, αλλά και ότι δεν είναι… επαγγελματίας μπασκετμπολίστας. Επαγγελματίας με την έννοια της… δουλειάς, στην οποία πας κάθε μέρα. Ο Γουντς μοιάζει περισσότερο να πηγαίνει κάθε 15 ημέρες (part–time μπασκετμπολίστας) και μόνο στο ΣΕΦ. Ο… Θανάσης, όπως τον έχουμε συνηθίσει, δεν «τρέμει» πια που έρχεται ο Γουντς, καθώς μέχρι στιγμής, φτάνει πάντα κοιμισμένος!

– Να πάω και στο αντίπαλο στρατόπεδο; Το πιο τραγελαφικό εδώ έχει να κάνει με τον Σαρούνας Γιασικεβίτσιους. Εννοείται ότι όταν έρχεται τέτοιος παίκτης ο κάθε δημοσιογράφος θέλει να πάρει την πρώτη συνέντευξη. Ιδίως δημοσιογράφοι που παρακολουθούν το ρεπορτάζ της ομάδας. Στην αρχή της χρονιάς ο Σάρας είχε ασυλία. Άρχισαν τα πρώτα ζόρια, ήρθε ο αποκλεισμός από την Ευρωλίγκα, άρχισαν τα καυγαδάκια με τον Ομπράντοβιτς και αμέσως κάποιοι… εκνευρίστηκαν με την… επιμένουσα αφωνία του Λιθουανού. Γι’ αυτό και ακούσαμε από το κρατικό κατά τη διάρκεια του all–star game τον κατεξοχήν ρεπόρτερ του Παναθηναϊκού να λέει μετά από την άρνηση του Σάρας να μιλήσει στην κάμερα: «Δεν θα παρακαλάμε εμείς τον Σάρας. Αν δεν θέλει αυτός να μιλήσει μία, εμείς δεν θέλουμε δέκα. Άντε, γιατί μεγάλος παίκτης ο Σάρας, αλλά σαν άνθρωπος…». Κάπου εκεί έκοψε τον παροξυσμό ο Σκουντής (αναφέρω το όνομα γιατί είναι… αθώος) και δεν μάθαμε ποτέ το τέλος. Βέβαια, η κατάσταση συνεχίστηκε και στο παρασκήνιο μέχρι που είχαμε τον Σάρας να δίνει την πρώτη (και μοναδική ως τώρα) συνέντευξή του στην… ουδέτερη Ελλάδα στην ιστοσελίδα του ΕΣΑΚΕ. Λεπτομέρεια; Υπεύθυνος του γραφείου είναι ο εν λόγω δημοσιογράφος! Είδατε τι κάνει λίγη γκρίνια;

– Θα κλείσω ξεφεύγοντας από το μπάσκετ, αλλά όχι… τελείως. Όσοι παρακολούθησαν το βράδυ του Σαββάτου τη Eurovision και έφτασαν μέχρι την ψηφοφορία, θα είδαν στους δέκτες τους μία γνώριμη, τεράστια φιγούρα να κρατάει μια πορτοκαλί μπάλα (την οποία δώρισε στους φιλάθλους… στη γαλαρία, όταν την πέταξε από σκηνής στον κόσμο). Ποιον; Τον Βλάντε Ντίβατς βεβαίως, που κόσμησε με την παρουσία του το θεσμό. Προφανώς όλοι όσοι έβλεπαν τη Eurovision δεν ήταν μπασκετικοί, άρα θα χρειαζόταν μια εξήγηση από τις αδερφές εκ μικροφώνου του ποιος είναι αυτός στη σκηνή: «Εδώ βλέπουμε τον Βλάντε Ντίβατς, τον Μάικλ Τζόρνταν της Σερβίας». Αμίμητο όσο και άμπαλο. Τα κορίτσια προφανώς δεν φταίνε, αλλά εκείνοι που τους έγραψαν τα κείμενα δεν είχαν ξαναδεί μπάσκετ; Ως απάντηση σε αυτό κλείνω με μπασκετικό παραλληλισμό της Eurovision: Η Eurovision είναι σαν το FIBA Eurocup. Είναι πανευρωπαϊκός διαγωνισμός στον οποίο δεν συμμετέχουν οι πρωτοκλασάτοι, αλλά οι… μικρομεσαίες δυνάμεις κάθε χώρας, ελπίζοντας σε προβολή που θα τους ανεβάσει κατηγορία. Και ο νικητής δεν ξέρει πώς να αποκαλέσει τον εαυτό του εκτός από… νικητή της Eurovision. Κάτι σαν το Eurocup: πρωταθλητές Ευρώπης δεν είναι, κυπελλούχοι Ευρώπης δεν είναι, τι είναι; Νικητές του FIBA Eurocup!