Μόνο δεδομένο το νέο ξεκίνημα

Κάπως έτσι τελείωσε το καλοκαίρι για το ελληνικό μπάσκετ, με τους Νιγηριανούς ένα κουβάρι στο κέντρο του γηπέδου και τους διεθνείς να έχουν μπροστά τους 1,5 μήνα διακοπών για να χωνέψουν το… κατόρθωμα να αποκλειστούν από την αφρικανική ομάδα. Ό,τι ξεκίνησε πέρσι με όνειρα και φιλοδοξίες και έδειχνε να πηγαίνει σχετικά καλά, στράβωσε φέτος τελείως και σίγουρα οι ευθύνες δεν βαρύνουν μόνο ένα άτομο. Αλλά πώς «κατάφερε» η Ελλάδα να είναι στη… λάθος πλευρά της μεγαλύτερης έκπληξης του καλοκαιριού;      

Ποια διαιτησία;

Εγώ εδώ με τη διαιτησία δεν θα ασχοληθώ. Καταλαβαίνω ότι με βάση την «παιδεία» που παίρνουμε στο μπάσκετ (και γενικότερα στον αθλητισμό) από μικροί, η διαιτησία είναι η αγαπημένη συζήτηση όλων όταν μιλάμε για αθλητισμό, αλλά και η γραφικότητα έχει όρια. Εντάξει, μπορεί να έγινε φάουλ στον Σπανούλη, αλλά τι έγινε στα προηγούμενα 39:59 του αγώνα; Ή μάλλον στα προηγούμενα 119:59 της Ελλάδας στο τουρνουά;

Λέω «μπορεί» να έγινε φάουλ γιατί αν κάποιος είναι… Νιγηριανός σου λέει ότι η τάπα αρχικά ήταν καθαρή, μετά βρήκε χέρι και δεν δίνεις φάουλ όταν είναι στο τελευταίο δευτερόλεπτο και τα χέρια χτυπάνε μετά που φεύγει η μπάλα. Οι οδηγίες της FIBA (και όχι μόνο) προς τους διαιτητές λένε «μην σφυρίζετε στην τελευταία φάση εκτός κι αν βγάζει μάτι, για να μην κριθεί το ματς με σφύριγμα». Είτε μας αρέσει είτε όχι. Είτε αρέσει σε κάποιους όταν το γράφω, είτε όχι και θέλουν να μπουν στα σχόλια… να μου κάνουν τη μούρη κρέας επειδή είμαι… αντι-Σπανούλης (εδώ γελάνε!).

Το αν ενδιαφέρομαι για πράσινους ή κόκκινους (πόσο «άρρωστος» πρέπει να είσαι για να παίζει η εθνική κι εσύ να μην μπορείς να δεις το μπλε;) το ξέρουν όσοι γουστάρουν να διαβάζουν τόσα χρόνια το AoB για τα νέα ήθη που έφερε στην κάλυψη του ελληνικού αθλητισμού…

Γενικά η Ελλάδα δεν μπορεί να γκρινιάζει για τη διαιτησία του ματς. Κέρδισε παραπάνω φάουλ (19-24), εκτέλεσε παραπάνω βολές (28-20), πήρε αυτά που θα περίμενε κανείς να πάρει. Τώρα, αν δεν δόθηκε ένα φάουλ στον Καλάθη κι ένα στον Μπουρούση μέσα στο ματς, κι οι Νιγηριανοί μπορούν να πουν το ίδιο για μια φάση ρακέτας και για το αντιαθλητικό του Σπανούλη που δόθηκε απλό φάουλ. Αλλά δεν μπορείς να λες «η μια ομάδα έπαιζε πάλη και δεν μας προστάτευσαν» όταν ρίχνεις 30 βολές…

Ποια φροντ λάιν;

Όχι, το ερωτηματικό δεν είναι στην ίδια λογική με το παραπάνω. Δεν είναι ότι δεν θα ασχοληθώ εγώ με τη φροντ λάιν της ομάδας, είναι ότι η φροντ λάιν μας δεν ασχολήθηκε με τους αντίπαλους ψηλούς και, συνεπαγόμενα, οι αντίπαλοι ψηλοί δεν μπήκαν στην ανάγκη να προβληματιστούν με τους δικούς μας. Να δούμε το απαραίτητο στατιστικό;

Πρώτο ματς με Ιορδανία και η Ελλάδα κάνει περίπατο που θυμίζει προολυμπιακό 2008, διαλύει την αντίπαλό της από το πρώτο δεκάλεπτο και κλείνει το ματς με 44 πόντους και ο «γραφικός» για τους περισσότερους Έλληνες δημοσιογράφους Ταμπ Μπάλντουιν λέει ότι αν δεν σταματήσει κάποιος το ρυθμό της Ελλάδας δεν έχει τύχη, αλλά κι ότι η Ελλάδα έχει πρόβλημα στη ρακέτα.

Προφανώς ο άνθρωπος είναι χτεσινός έτσι; Προφανώς είναι γραφικός, άσχετος και «του ρίξαμε και 50 πόντους και μιλάει κιόλας» και «δεν κοιτάει την ομάδα του που είναι σάκος του μποξ, αλλά μιλάει για εμάς» και άλλα τέτοια όμορφα που ακούστηκαν, κλασσικά της αμπαλοσύνης του οπαδικού Έλληνα δημοσιογράφου που δεν μπορεί να δεχτεί μια κριτική από οποιονδήποτε άλλον για την ομάδα του, οπαδική νοοτροπία που μεταφέρεται από το συλλογικό επίπεδο και στην εθνική.

Ο Μπλάντουιν το είπε κι έχει και τη συνείδησή του ήσυχη βέβαια. Η ομάδα του έχασε 44 πόντους, έβαλε 63 πόντους συνολικά, αλλά οι 6 ψηλότεροι του ρόστερ του είχαν τους 37. Και μιλάμε για μια ομάδα με έναν παίκτη στα 2.09 και όλους τους άλλους κάτω από 2.04, έτσι;

Δεν «είδε» κανείς μας το πρόβλημα, πέρασε στα ψιλά, ετοιμαστήκαμε για το Πουέρτο Ρίκο με το ηθικό στα ύψη. Εκεί άρχισαν τα πρώτα σύννεφα.

Όλοι όσοι είδαν το ματς με τους Πορτορικανούς σίγουρα κάποια στιγμή εκνευρίστηκαν με τη φροντ λάιν μας. Ό,τι έχτιζε η περιφέρεια το «γκρέμιζε» αμυντικά η ρακέτα. Για του λόγου το αληθές να πάρουμε τους 4 κατεξοχήν παίκτες ρακέτας των δεύτερων αντιπάλων μας;

Ράμος 15 πόντοι και 7 ριμπάουντ, Μπάλκμαν 13 πόντοι και 3 ριμπάουντ, Πίβι 10 πόντοι και 1 ριμπάουντ, Σαντιάγκο 4 πόντοι και 5 ριμπάουντ. Δηλαδή 42 πόντοι από 4 παίκτες, όλοι από τη ρακέτα και μάλιστα με 18/23 δίποντα! Το είδαμε όλοι, αλλά δεν πιστέψαμε ότι ήταν τόσο άσχημα τα πράγματα. Είπαμε «εντάξει είναι 2.22 ο Ράμος, λογικό είναι» για κάθε φορά που ο σέντερ του Πουέρτο Ρίκο έπαιρνε την μπάλα και κέρδιζε τη μονομαχία (γιατί την κέρδιζε κάθε φορά που έπαιρνε την μπάλα). Το ίδιο και ο Μπάλκμαν με τον Πίβι που είχαν 10/11 σουτ μαζί…

Νικήσαμε όμως και το ξεχάσαμε πολύ εύκολα. Ή δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα άλλο. Τι είδαμε στο 2ο ματς; Τους Έλληνες διεθνείς να είναι πολύ σοφτ στη ρακέτα, να χάνουν ριμπάουντ, να χάνουν μάχες, να μαρκάρουν λάθος, στο σουτ και όχι στο σώμα, να παίζουν έτσι ώστε η περιφέρεια να μην νιώθει ασφάλεια για να παίξει πιο επιθετική άμυνα κυνηγώντας το κλέψιμο και διακινδυνεύοντας το ντράιβ, όπως κάνει τόσα χρόνια η εθνική. Γιατί αν δεν έχεις πίστη στους ψηλούς σου χαλάει όλη η αμυντική ισορροπία.

Αλλά η εθνική πήγε στο 2-0 και στο νοκ άουτ με τον καλύτερο δυνατό αντίπαλο από το άλλο γκρουπ. Μια ομάδα που είχε χάσει από τη γηπεδούχο Βενεζουέλα, δεν θα είχε τον κόσμο στο πλευρό της, δεν θα γέμιζε το γήπεδο και, κυρίως, δεν ήταν η Λιθουανία. Μπορεί να είχε κερδίσει τους Λιθουανούς, αλλά αυτό το ματς… βρώμαγε από τη Λατινική Αμερική ως την Ευρώπη.

Μας έπρηξε τα αυτιά ο σχολιαστής στην αναμετάδοση του 3ου ματς της Ελλάδας ότι «η Νιγηρία δεν είναι Dream Team αλλά δεν είναι και αμελητέα ποσότητα». Μπορεί αυτή η φράση να μην έχει κανένα απολύτως νόημα αν τη σκεφτεί κανείς λογικά, αλλά μάλλον το γεγονός ότι χρησιμοποίησε τις λέξεις «Dream Team» και «Νιγηρία» στην ίδια πρόταση, μπέρδεψε τους διεθνείς.

Μη γελάτε, προσπαθώ να βρω το λόγο που χάσαμε. Αλλά ας αφήσουμε τα γραφικά και ας γυρίσουμε στη φροντ λάιν μας (δεν αφήνουμε τα γραφικά δηλαδή).

Για το 3ο ματς δεν θα γράψω πόσους πόντους έβαλαν οι ψηλοί τους (42 οι 4 ψηλοί που σκόραραν). Θα το πάρω αλλιώς. Η Νιγηρία κατέβασε 16 επιθετικά ριμπάουντ απέναντι στην τραγική ελληνική ρακέτα και έβαλε πάνω στους ψηλούς μας τους 48 από τους 50 πόντους που σκόραρε στο ματς με δίποντα (εκτός βολών και τριπόντων δηλαδή).

Κι αν σας έμεινε η αίσθηση ότι ο Μπουρούσης δεχόταν όλα τα καλάθια της Ελλάδας, καλά σας έμεινε. Οι Νιγηριανοί σκόραραν μέσα στο πρόσωπο του Έλληνα σέντερ τους 26 από τους 48 πόντους που έβαλαν με δίποντα. Αν σε αυτούς βάλετε και το τρίποντο που έφαγε από τον προσωπικό του αντίπαλο, τότε μιλάμε για 29 πόντους πάνω στον βασικό Έλληνα σέντερ.

Όχι απλώς δεν είναι μικρό πράγμα, αλλά είναι ουσιαστικά η αιτία ήττας της εθνικής. Όταν ο βασικός σου σέντερ αντί να σου δίνει δύναμη στη ρακέτα και να τρομοκρατεί τους αντιπάλους είναι το μεγαλύτερο αμυντικό «χωνί» της ομάδας, τότε δεν πας πουθενά. Ο Μπουρούσης δέχτηκε πάνω του 29 πόντους, χωρίς τα φάουλ βολών που έκανε στο ματς.

Οι Έλληνες ψηλοί έφαγαν μέσα από τη ρακέτα τους 48 πόντους 50 πόντους που έβαλαν με δίποντα οι Νιγηριανοί, κάτι που σημαίνει ότι η περιφέρεια δεν μπορούσε επ’ ουδενί να τους εμπιστευθεί και να παίξει επιθετικά στην άμυνα, όπως έπαιζε στο ξεκίνημα του αγώνα. Και όλα αυτά μιλώντας για μια ομάδα που έπαιζε στο τελευταίο πεντάλεπτο με Μπουρούση, Πρίντεζη, Καϊμακόγλου μαζί στο παρκέ, και δεν μπορούσε να πάρει ριμπάουντ. Είναι κάποια πράγματα για τα οποία, όπως και να το κάνουμε, δεν φταίει ο Ζούρος…

Απ’ την άλλη, με την ελληνική φροντ λάιν να είναι το ανέκδοτο του τουρνουά, ο Ζούρος ευθύνεται για τα πρόσωπα που την αποτελούσαν. Πλέον, κατόπιν εορτής προφήτες, θα λέγαμε ότι ο Βουγιούκας δεν φαντάζει τόσο κακή λύση, ή ότι ο Χαρίσης δεν θα έπρεπε τόσο εύκολα να παραβλεφθεί και φέτος, αφού κατά συνθήκη είναι ο καλύτερος αμυντικά Έλληνας ψηλός.

Ο Ζούρος

Πέρσι είπαμε… καλή αρχή και αντέξαμε την 6η θέση, λόγω ιδιαιτεροτήτων. Δεν κάναμε καμία υπέρβαση, χάσαμε ό,τι θα μπορούσαμε να είχαμε χάσει, πήραμε τα απολύτως απαραίτητα, αλλά όλοι παραδεχτήκαμε ότι ήταν μεταβατική χρονιά. Χωρίς Παπαλουκά, Διαμαντίδη, χωρίς (κυρίως) Σπανούλη, χωρίς Σχορτσανίτη, Μαυροκεφαλίδη, εντάξει, δεν είναι και λερναία ύδρα η εθνική να παίρνει μετάλλια με τόσες απουσίες. Οπότε ο Ζούρος δεν μας… έκατσε στο στομάχι. Πήρε παράταση, λογική και δικαιολογημένη.

Φέτος, το πράγμα στράβωσε όταν οι ψηλοί άρχισαν να μπαίνουν στο χειρουργείο σε ημερομηνίες που δεν θα τους επέτρεπαν να παίξουν με την εθνική. Κι αν ο Κουφός δεν ευθύνεται απόλυτα αυτός για την καθυστέρηση, το πράγμα με τον Σχορτσανίτη έβγαζε μάτι ότι έγινε λόγω των περσινών. Τέλος πάντων, ο Σπανούλης ήταν ξανά εδώ, οι υπόλοιποι ένα χρόνο καλύτεροι, χρόνος που για κάποιους (Παπανικολάου) ήταν αλματώδους βελτίωσης. Εδώ φέτος και ο Πρίντεζης, μακράν ο καλύτερος Έλληνας ψηλός μέσα στη σεζόν.

Οπότε φέτος υπήρχαν απαιτήσεις. Η ψυχολογία των παικτών ήταν στα ύψη και ο Ζούρος όφειλε να το εκμεταλλευτεί. Προσωπικά, η επιλογή της ομάδας μου φάνηκε ότι ήταν απλώς επιλογή ονομάτων και ότι το πράγμα δεν το έψαξε πολύ ο ομοσπονδιακός προπονητής.

Σίγουρα ο χρόνος πίεζε. Το καταλαβαίνω. Δεν υπήρχε καιρός για πολλές δοκιμές και πολλά πρόσωπα. Όμως, γιατί καλείς τον Καββαδά και τον Σαρικόπουλο να σε βοηθήσουν στις προπονήσεις και δεν καλείς τον Χαρίση που το χειμώνα έκανε πολύ καλό πρωτάθλημα; Ο Βουγιούκας τραυματίστηκε και κόπηκε (αν και ούτως ή άλλως τα φαινόμενα λένε ότι ο Ζούρος θα τον έκοβε) και μείναμε με Μπουρούση, Φώτση, Μαυροειδή, Πρίντεζη και Καϊμακόγλου. Τέσσερις ψηλοί και ο Καϊμακόγλου να κινείται ανάμεσα στο «3» και το «4». Από τους 4 ο Φώτσης ήταν εκτός ομάδας ουσιαστικά.

Δεν ξέρω αν έφταιξαν τα ιταλικά πλέι οφς που άργησαν, δεν ξέρω αν ο Φώτσης έχει φτάσει πια σε ηλικία που «σκάει» χωρίς ξεκούραση, δεν ξέρω αν απλώς δεν είχε διάθεση, αν δεν του άρεσε ο ρόλος του, αν δεν γούσταρε το γεγονός ότι (δικαιολογημένα) ήταν backup του Πρίντεζη. Δεν το ξέρω και δεν θα ρισκάρω ποιος είναι ο αληθινός λόγος. Όμως, ο Ζούρος τον χρησιμοποίησε λάθος. Ουσιαστικά του έδειχνε ότι ήταν παροπλισμένος και θα μπάλωνε τρύπες πενταλέπτου. Σε κάθε παίκτη πρέπει να λαμβάνεις υπόψη και τον εγωισμό του, την πορεία του, τον τρόπο που έχει συνηθίσει να χρησιμοποιείται. Τα 6 λεπτά που πάτησε παρκέ ο Φώτσης με τους Πορτορικανούς ουσιαστικά τον «τελείωσαν» και από το επόμενο ματς.

Τα ιταλικά πλέι οφς

Βέβαια, σε αυτό θα γυρίσει κάποιος να πει ότι ήταν απλά και μόνο θέμα κούρασης. Και ίσως να έχει και δίκιο. Ζήσης, Φώτσης, Μπουρούσης έβγαζαν μια αύρα… κούρασης όταν τους έβλεπες. Ο Φώτσης φαινόταν νωθρός και χωρίς ενέργεια σε άμυνα κι επίθεση, ο Ζήσης έμενε στα απολύτως απαραίτητα (τελείωσε το τουρνουά με 3 λάθη, αλλά έκανε όλα κι όλα 16 σουτ στα 3 ματς) προσπαθώντας να μην κοστίσει αρνητικά στην ομάδα του, ενώ ο Μπουρούσης σκόραρε μεν μπροστά, αλλά για να το κάνει μάζευε… δυνάμεις στην άμυνα με τα γνωστά αποτελέσματα για την ελληνική ρακέτα που αναλύσαμε πιο πάνω.

Αν λοιπόν υπήρχε τόση κούραση σε αυτούς τους παίκτες δεν θα έπρεπε ο Ζούρος να το δει και να πράξει αναλόγως; Ναι, εννοώ να αφήσει κάποιον (ή κάποιους) από αυτούς εκτός δωδεκάδας για το προολυμπιακό, να ξεκουραστούν και να είναι έτοιμοι στο Λονδίνο. Θα μου πείτε… «αν το έκανε και αποκλειόμασταν δεν θα τον έκραζες που άφησε εκτός τον Φώτση;». Ναι. Λογικά θα το έκανα, αλλά εκ του αποτελέσματος φάνηκε ότι ο Ζούρος δεν πίστευε ότι ο Φώτσης θα μπορούσε να βοηθήσει. Απλώς τον πήρε για να μην τον κράξουν.

Έτσι ομάδα δεν φτιάχνεις. Το «ταμπού» ονομάτων στην εθνική πρέπει να σταματήσει. Το έκανε ο Γιαννάκης, η Ελλάδα πέρασε τα καλύτερά της χρόνια (όλοι θα έπρεπε να θυμόμαστε τι είχε ακούσει το 2004 όταν ξεκίνησε την ανανέωση και τι έγινε το 2005). Δεν τον πιστεύεις; Μην τον πάρεις. Στείλε τον διακοπές και πάρ’ τον στο Λονδίνο. Απ’ το να έχει 1,5 μήνα διακοπές επειδή δεν πίστευες ότι θα βοηθήσει και τον έκανες του πεντάλεπτου, με τη ρακέτα μας να χάνει το ένα ριμπάουντ μετά το άλλο. Ο Φώτσης είναι ο καλύτερος Έλληνας ριμπάουντερ. Κι όμως, στο ματς έπαιξε 11 λεπτά και δεν βοήθησε σχεδόν καθόλου στα ριμπάουντ. Τυχαία όλα αυτά;

Ο Βασιλειάδης

Και πάμε και στο μόνιμό μου κόλλημα. Ποτέ μου δεν κατάλαβα και πια στην ηλικία που έφτασα φαντάζομαι ότι δεν θα το καταλάβω και ποτέ πώς είναι δυνατόν να είσαι μια από τις καλύτερες εθνικές ομάδες του κόσμου και να μην μπορείς να βρεις 12 παίκτες που να πιστεύεις για να πάρεις στο ρόστερ σου.

Δεν γίνεται να χάνεις την πρόκριση και να μην πιστεύεις έναν από τους 12 καλύτερους Έλληνες παίκτες (εσύ τους επέλεξες, όχι εγώ) για να τον δοκιμάσεις για ένα έστω λεπτό να δεις αν μπορεί να σου δώσει κάτι που η υπόλοιπη ομάδα δεν μπορεί. Προς θεού, 6/18 τρίποντα είχαν οι υπόλοιποι κι έτρωγαν σε κάθε φάση καλάθι από τη ρακέτα, πόσο χειρότερος θα μπορούσε να είναι ο Βασιλειάδης; Κι αν θα ήταν, γιατί τον πήρες μαζί σου; Για παρέα στον… Μαυροειδή; Θεωρώ μεγαλύτερο λάθος του Ζούρου στο προολυμπιακό τη χρησιμοποίηση του Βασιλειάδη. Όχι γιατί έχω κάποιο κόλλημα με τον παίκτη.

Δεν έχω. Αλλά όταν παίρνεις δωδεκάδα πρέπει να μπορείς να χρησιμοποιήσεις δώδεκα. Όχι να μένεις εκτός και να μην βάζεις καν όλο σου το ρόστερ. Ας έπαιρνες έναν άλλον τότε. Όχι να παίζει η εθνική με 11 επειδή φοβάσαι να κάνεις αλλαγή. Και… σέντερ να τον έβαζες που λέει ο λόγος, πάνω από τους 30 πόντους που έφαγε ο Μπουρούσης δεν θα έτρωγε, έτσι δεν είναι;

Οι φοβισμένες αλλαγές

Δεν ξέρω αν είναι μόνο δική μου αίσθηση, αλλά μέσα στα ματς έβλεπα τους ίδιους να εναλλάσσονται χωρίς να υπάρχει ανακάτεμα της τράπουλας. Ας πούμε, θα ήθελα να δω Μάντζαρη, Σπανούλη, Πρίντεζη, Παπανικολάου μαζί με έναν ακόμα ψηλό (Καϊμακόγλου ή και πιο βαρύ όπως ο Μπουρούσης). Με αυτή τη λογική ο άλλος πήρε Ευρωλίγκα πριν ένα μήνα.

Ο Ζούρος κρατούσε ισορροπίες στο ρόστερ, ένας σέντερ, ένα τεσσάρι, κτλ, και δεν ανακάτεψε την τράπουλα όσο θα έπρεπε. Αν του βγήκε; Εκ του αποτελέσματος όχι.

Οι δύο ταχύτητες

Κοιτώντας τα δύο παιχνίδια (βγάζω αυτό με την Ιορδανία που όλοι έμοιαζαν με… Τζόρνταν) είναι πολύ εύκολο να καταλάβει κανείς τι εννοώ. Οι παίκτες της εθνικής είχαν τεράστια διαφορά σε κατάσταση ο ένας από τον άλλο.

Απ’ τη μία είχαμε τους παίκτες του Ολυμπιακού, Σπανούλης, Πρίντεζης και Παπανικολάου ήταν οι τρεις καλύτεροι παίκτες της εθνικής στο προολυμπιακό, και οι 3 από τους 4 πρώτους σε χρόνο συμμετοχής. Μετά υπάρχει ο Μπουρούσης που με το επιθετικό του ταλέντο έδινε λύσεις στην επίθεση (να μη γίνομαι κουραστικός για την άμυνα έτσι;) και μετά όλοι οι άλλοι.

Μια ομάδα κουρασμένη, χωρίς ενέργεια. Καλάθης και Ζήσης, αλλά και ο Μπράμος με τον Μάντζαρη, θα έπρεπε να έχουν βγάλει πολύ περισσότερη ενέργεια στην περιφερειακή άμυνα, ιδίως ο πρώτος (ενέργεια που αναλογικά έβγαλε μόνο ο τελευταίος σε σχέση με τους άλλους). Ο Καϊμακόγλου ήταν σκιά του καλού του εαυτού. Ο Μαυροειδής (είχε 10/10 στην επίθεση) στην άμυνα έκανε πάρα πολλά λάθη και δεχόταν πολύ εύκολα σουτ. Ο Φώτσης κάπου ήταν, σίγουρα όχι στη Βενεζουέλα. Ήταν φορές μέσα στο ματς που το έβλεπες καθαρά πως οι υπόλοιποι κρατούσαν πίσω τους Σπανούλη, Πρίντεζη, Παπανικολάου. Τους δυσκόλευαν αντί να τους διευκολύνουν, τους καθυστερούσαν αντί να τους σπρώχνουν.

Οι χρόνοι συμμετοχής

Οι χρόνοι συμμετοχής των παικτών στο ματς με τη Νιγηρία δεν έβγαζαν κανένα νόημα. Μη διαπραγματεύσιμο αυτό.

Παίζεις το πιο κρίσιμο ματς της διοργάνωσης, πιο κρίσιμο από τον ημιτελικό, ο Σπανούλης είναι σε απίστευτη κατάσταση, αν τον έβαζες να παίξει με το υπόλοιπό σου ρόστερ αντίπαλος το πιο πιθανό είναι… να τους κέρδιζε. Ε, λοιπόν, δεν γίνεται να αποκλείεσαι και αυτός ο παίκτης να έχει παίξει 31 λεπτά. Να έχει μείνει δηλαδή έξω για ένα σχεδόν δεκάλεπτο. Του έκανες διαχείριση δυνάμεων για… του χρόνου; Κανονικά ο Σπανούλης την Παρασκευή έπρεπε να έχει βγάλει πάνω από 37 λεπτά. Ξαναλέω: ήταν το πιο κρίσιμο ματς του καλοκαιριού. Νοκ άουτ, μετά θα σου έδινε 2 ευκαιρίες για μία νίκη. Χίλιες φορές να τον ξεκούραζες με τη Ρωσία. Δεν υπάρχει δικαιολογία ούτε για ένα από τα δευτερόλεπτα που έπαιξε λιγότερο…

Είχες τον καλύτερο παίκτη της διοργάνωσης, τον πιο αποτελεσματικό και τον… έβγαλες 10 λεπτά έξω για να μην τους κερδίσεις πολύ προφανώς. Το έκανε και με το Πουέρτο Ρίκο, δεν τιμωρήθηκε. Το έκανε και με τους Νιγηριανούς, είπαν «ευχαριστώ» και μας απέκλεισαν. Πραγματικά, αν μπορώ να χρησιμοποιήσω για κάτι (μπασκετικό) φέτος το καλοκαίρι τη λέξη “λυπάμαι” αυτό είναι για τον Σπανούλη. Γιατί παιχταράς θα είναι και του χρόνου. Όμως, σπάνια βρίσκεις Ιούλη παίκτη σε τέτοια κατάσταση όπως αυτή που ήταν ο Σπανούλης. Και είναι κρίμα που η εθνική δεν μπόρεσε να τον στηρίξει για να την οδηγήσει στους Ολυμπιακούς, έχοντας έναν τέτοιο παίκτη οδηγό.

Πέρα από τον Σπανούλη, ο Πρίντεζης έπαιξε 17 λεπτά. Ο πιο επικίνδυνος παίκτης της ομάδας στη ρακέτα στην επίθεση, σούταρε με 71% στο ματς και τον άφησες στο παρκέ λιγότερο από ένα ημίχρονο. Γιατί; Επειδή δεν έπαιζε άμυνα; Οι άλλοι έπαιζαν δηλαδή; Όλα τα δίποντα από τη ρακέτα τα έφαγε η εθνική. Τελείως λάθος διαχείριση και του Πρίντεζη.

Δείτε γενικά τους χρόνους της εθνικής στο ματς με τους Νιγηριανούς. Λες και δεν ήταν νοκ άουτ, αλλά φιλικό προετοιμασίας. Ο Σπανούλης 31, ο Μπουρούσης 29 (και έφαγε στη μάπα 29 πόντους εντός παιδιάς στα λεπτά αυτά), και οι άλλοι 9 από 11 ως 24 λεπτά! Δηλαδή δεν ξεχώρισε κανείς για να παίξει λίγο παραπάνω;

Αν ο Πρίντεζης είχε παίξει 24-28, ο Σπανούλης 35-38, ο Παπανικολάου γύρω στα 30, τότε ίσως σήμερα θα περιμέναμε το ματς με τους Ρώσους. Μιλάω εκ του ασφαλούς; Ναι, αλλά το ροτέισον του Ζούρου δεν είχε σχέση με τον αγώνα. Ήταν σα να τα είχε σημειώσει στο μπλοκάκι από το ξενοδοχείο και να τους άλλαζε με βάση αυτό μέσα στο ματς.

Η επόμενη ημέρα

Το καλοκαίρι τελείωσε για την εθνική, ο στόχος των Ολυμπιακών Αγώνων χάθηκε άδοξα, θα πρέπει να απολαύσουμε τη μεγάλη αυτή γιορτή του αθλητισμού χωρίς την αγαπημένη μας ομάδα. Όμως, δεν σταματά εδώ η εθνική, υπάρχει και τα επόμενα χρόνια.

Προσωπικά θεωρώ ότι θα πρέπει να πάει με νέο προπονητή στο ερχόμενο καλοκαίρι. Στο ρόστερ δεν θα αλλάξουν πολλά, ίσως παίζουν 3-4 θέσεις (Κουφός, Βουγιούκας, Περπέρογλου, Σχορτσανίτης, Μαυροκεφαλίδης, συν κάποιος από τους πιτσιρικάδες θα χτυπήσουν την πόρτα του χρόνου), οπότε δεν βλέπω γιατί ο Ζούρος να τα καταφέρει καλύτερα του χρόνου. Αν δεν του ταιριάζει το ρόστερ δεν είναι ντροπή, αν δεν μπορεί να κάνει σωστή διαχείριση ή να πάρει αυτά που θέλει από τον κάθε παίκτη, πάλι δεν είναι ντροπή.

Είναι συγκεκριμένοι οι προπονητές που μπορούν να πάρουν τα μέγιστα από εθνικές ομάδες. Δείτε το παράδειγμα του Γιαννάκη, που είναι πολύ πιο επιτυχημένος σε επίπεδο εθνικών ομάδων απ’ ότι σε συλλογικό (και για μένα όσο είναι ενεργός προπονητής θα είναι πάντα η ιδανικότερη λύση για τον πάγκο της εθνικής, δεδομένων όλων των παραμέτρων που μπορεί να βάλει κανείς για να κάνει την επιλογή), δείτε και το παράδειγμα του Ομπράντοβιτς, που σε συλλογικό επίπεδο παίρνει τα πάντα… σχεδόν όποτε το θέλει, ενώ στην εθνική κάθε φορά που το δοκιμάζει η Σερβία… αυτοκαταστρέφεται, σα… μήνυμα προς τον αστυνόμο Σαΐνη.

Όπως έχει ιδιαιτερότητες ο πάγκος μιας ομάδας, έτσι έχει και ο πάγκος της κάθε εθνικής. Όταν βρίσκεις κάποιον που έχει καταφέρει να βρει ισορροπίες και να βγάλει αποτελέσματα, δεν τον αλλάζεις (εντάξει Βασιλακόπουλε;). Η Ελλάδα τον άλλαξε και από τότε είναι σε μια διαρκή πτώση, σε πολύ χαμηλότερη τροχιά απ’ ότι νωρίτερα. Και, όχι, δεν είναι το γεγονός ότι σταμάτησε ο Διαμαντίδης η αιτία. Ας μην τρελαθούμε και ας μην μειώνουμε όλους τους υπολοίπους. Δεν είναι τόσο απλή η αιτία, φάνηκε και το 2010…

Φέτος, ο Ζούρος παρουσίασε τη δεύτερη χειρότερη εθνική της τελευταίας δεκαετίας (ναι, Γιόνας, η δική σου του 2010 είναι ακόμα στην καρδιά μου η χειρότερη). Μπορεί να μείνει μετά από αυτό και να δοκιμάσει την ανάκαμψη του χρόνου;

Θεωρώ πως όχι. Ο Σπανούλης θα είναι 31, ο Φώτσης 32, ο Μπουρούσης 30, ο Ζήσης 30, δεν είναι καιρός για πειράματα. Ιδίως για τον πρώτο, η εθνική έχασε αυτή τη στιγμή το καλύτερό του καλοκαίρι ως τώρα στην καριέρα του. Καλώς ή κακώς, οι νόμοι της φύσης λένε ότι μετρημένα είναι τα καλοκαίρια που θα μπορεί (και αυτός και οι άλλοι) να παίζει σε τέτοιο επίπεδο απόδοσης. Οπότε, θες την καλύτερη λύση, για την ανάκαμψη στο Ευρωμπάσκετ του 2013 και την καταξίωση ξανά στο Μουντομπάσκετ του 2014. Και αυτή τη στιγμή ο Ζούρος δεν είναι η καλύτερη λύση. Δεν μπορώ να βρω τι μπορεί να αλλάξει και τι παραπάνω μπορεί να προσφέρει σε σχέση με αυτά που έχουμε δει και οδήγησαν στην αποτυχία (πέρσι και φέτος, γιατί ας μη φτάσουμε να πανηγυρίζουμε που βγήκαμε 6οι σε Ευρωμπάσκετ, έτσι;).

Θα πας σε ξένο προπονητή ρισκάροντας να αλλάξει η φιλοσοφία, να αρχίσει από την αρχή και να χαθεί κι άλλος χρόνος; Θα πας σε Έλληνα που δεν έχει ακόμη αποδείξει τι αξίζει στο υψηλότερο επίπεδο, ρισκάροντας να θέλει πίστωση χρόνου; Θα πας στη μοναδική δοκιμασμένη και επιτυχημένη λύση (φωτογραφική φράση), τον άνθρωπο που όλοι οι Έλληνες βαμμένοι οπαδοί πλέον «μισούν» και ειρωνεύονται κατά έναν περίεργο, ελληνικό, άμπαλο λόγο που εκθέτει τις (λιγοστές προφανώς) μπασκετικές τους γνώσεις;

Ό,τι κι αν κάνεις, πρέπει να δεις την αλήθεια: η εθνική είναι σε φθίνουσα πορεία από το 2008 και μετά, κλείσαμε πλέον 4 χρόνια, 3 αν βγάλετε το 2009 (που προσωπικά θεωρώ ότι από συγκυρίες φτάσαμε εκεί που φτάσαμε και αυτό φάνηκε το 2010) και επειγόντως χρειάζεται αλλαγή πλεύσης. Ίσως κάποιοι πρέπει να καταπιούν τον εγωισμό τους και να παραδεχτούν το λάθος τους. Ίσως εμείς ότι η Ελλάδα θα περάσει σε δεύτερη εποχή «λιτότητας» και «ισχνών αγελάδων», όπως το 1999-2003 (κατά σύμπτωση πάλι όταν είχε διώξει τον Γιαννάκη και μέχρι να τον φέρει πίσω, κοίτα να δεις βρε παιδί μου πώς τα φέρνει η ζωή, ε;).

Για μένα υπάρχει η μαγιά για κάτι καλό, υπάρχει το ταλέντο, το βάθος, για να μείνει η Ελλάδα τουλάχιστον για άλλα 3-4 χρόνια πολύ ψηλά. Αλλά για να γίνει αυτό, θα πρέπει πρώτα να ανέβει πάλι ψηλά. Γιατί μετά την αποτυχία του Μουντομπάσκετ του 2010, ήρθε η αποτυχία του Ευρωμπάσκετ του 2011 και τώρα η παταγώδης αποτυχία του προολυμπιακού του 2012. Η εθνική του χρόνου θα ξεκινήσει από χαμηλά, με το κεφάλι κάτω, όχι φαβορί. Όπως το 2004 θα πρέπει να αρχίσει πάλι να αποδεικνύει ότι έχει δικαίωμα να συγκαταλέγεται στις καλύτερες ομάδες και ότι όλοι οι υπόλοιποι έχουν υποχρέωση να τη μετρούν σε αυτές. Αυτό πια, μετά και τα φετινά, δεν είναι δεδομένο. Δυστυχώς.

Νίκος Κουσούλης