NBA playoffs on AoB: Let the games begin!

ΑΝΑΤΟΛΗ

Οι Καβαλίερς από τη στιγμή που απέκτησαν τον Σακίλ έχουν θεωρηθεί ως το πρώτο φαβορί για τον τίτλο. Το απέδειξαν κρατώντας το καλύτερο ρεκόρ στο NBA και το απόλυτο πλεονέκτημα έδρας, ενώ ενισχύθηκαν ακόμη περισσότερο με την απόκτηση του Άντον Τζέιμσον. Κανείς δεν ποντάρει εναντίον τους με τον Τζέιμς να κάνει άλλη μία επιβλητική σεζόν και να οδεύει ολοταχώς προς το MVP. Έχει ακόμη κενά στο παιχνίδι του και αδυναμίες χτυπητές, αλλά τα φυσικά του προσόντα είναι τέτοια που δεν έχει συναντήσει ξανά το παγκόσμιο μπάσκετ. Φέτος, μετά από αποτυχημένες προσπάθειες, θα έχει δίπλα του τον πιο κυρίαρχο σέντερ των τελευταίων 15 χρόνων, τον άνθρωπο που ξέρει όσο ελάχιστοι πώς πάνε στον τελικό και πώς κερδίζουν τρόπαια (και δεν εννοώ τον Σκαλαμπρίνι). Μένει να αποδείξουν μαζί ότι μπορούν να κάνουν το βήμα που δεν μπορούσε τόσο καιρό ο ΛεΜπρον. Αστερίσκος; Η κατάσταση και η συμμετοχή του Σακίλ στα πλέι οφς.

Απέναντί τους βρίσκονται οι Μπουλς, που μπήκαν στο τελευταίο ματς στην οκτάδα, αλλά κάθε άλλο παρά τουρισμό θέλουν να κάνουν. Ρόουζ και Ντενγκ κάνουν όνειρα, αλλά είναι σαφές ότι δεν μοιάζουν να μπορούν να αποκλείσουν μια ομάδα από την οποία τους χώριζαν 20 ολόκληρες νίκες στην κανονική περίοδο. Και μάλιστα με μειονέκτημα έδρας. Ας μην βάλουν βαθιά στην ντουλάπα τα καλοκαιρινά σορτσάκια και τις σαγιονάρες, καθώς το πιο πιθανό είναι να τα χρειαστούν σύντομα.

Το Ορλάντο θέλει να επαναλάβει τα περσινά του κατορθώματα, αλλά, πρώτον δεν είναι κάθε μέρα… του Αϊ Γιαννιού και, δεύτερον, μοιάζει χειρότερο φέτος, την ώρα που άλλοι στην Ανατολή μοιάζουν καλύτεροι. Ο Τούρκογλου φαινόταν να έδενε καλύτερα με την ομάδα, παρότι κανείς δεν αμφισβητεί την ικανότητα, το ταλέντο και τη «δίψα» του Βινς Κάρτερ. Ο Χάουαρντ δεν έχει μάθει να κάνει τίποτα περισσότερο από πέρσι (ήθελα να ήξερα τι κάνουν στα «ιδιαίτερα» με τους μεγαλύτερους σέντερ του NBA), καθώς πίσω από τα 2,5 μέτρα δεν ξέρει τι να κάνει την μπάλα και είναι αρκετά άγαρμπος (για να το θέσω κομψά). Πάντως, ακόμη κι έτσι, δεν μοιάζουν να φοβούνται τους Μπόμπκατς και λογικά με τον έναν ή τον άλλο τρόπο θα τους αποκλείσουν. Οι Μπόμπκατς έχουν μια πολύ καλή και στρωτή ομάδα, αλλά αν δεν πατήσει παρκέ ο Τζόρνταν δύσκολα θα περάσουν από τον πρώτο γύρο φέτος. Αν πατήσει, τότε θα ξαναγράψω όλο το άρθρο από την αρχή, γιατί ένας είναι ο Τζόρνταν, όσο χρονών κι αν φτάσει.

Οι Ατλάντα Χοκς πέρσι έφτασαν οριακά στο να ταρακουνήσουν ολόκληρο το NBA. Φέτος, ανέβηκαν στην 3η θέση (που, βέβαια, τους παρέχει πλεονέκτημα μόνο στον πρώτο γύρο), ενώ πιθανότατα έχουν και το καλύτερο διασταύρωμα απ’ όλους στα πλέι οφς, με τους Μπακς να… φτάνουν και δεν φτάνουν μέχρι τη σειρά. Ελάχιστοι ασχολούνται με τους Χοκς, αλλά είναι μια ομάδα με τρομερές λύσεις στο σκοράρισμα, βάθος στον πάγκο, τον πιο υποτιμημένο παικταρά στη λίγκα (Τζόνσον), τον καλύτερο 6ο παίκτη στο πρωτάθλημα (Κρόφορντ), μια ομάδα ικανή για όλα. Μια ομάδα έτοιμη από πέρσι, που κινήθηκε σε σωστά πλαίσια και βελτιώθηκε. Οι Μπακς έχουν πολύ δύσκολο έργο, ιδίως με μισή ομάδα, χωρίς το αστέρι τους και χωρίς τον καλύτερό τους ψηλό (και μοναδικό παίκτη που είχε νταμπλ νταμπλ στην ομάδα). Η λογική λέει ότι οι Χοκς δεν θα το… αργήσουν, ενώ στη συνέχεια όλα είναι πιθανά. Πάντως, έχουν το ρόστερ για να αποκλείσουν τους Μάτζικ, ακόμη και με μειονέκτημα έδρας. Είναι ομάδα που κανείς δεν θα ήθελε να βρει στο δρόμο του στην Ανατολή.

Άφησα για το τέλος το πιο ισχυρό ζευγάρι του πρώτου γύρου στην Ανατολή, ανάμεσα στους τρομερούς Σέλτικς και τους Χιτ του Ουέιντ. Απ’ τη μία η ομάδα που πρώτη «δίδαξε» τις άλλες για το πώς να γεμίσεις το ρόστερ με πρωτοκλασάτους αστέρες κι απ’ την άλλη το σόου του ενός. Αν βάλουμε τα ρόστερ κάτω οι Χιτ δεν θα έπρεπε να… κατέβουν στη σειρά, αλλά τα χαρτιά δεν παίζουν μπάσκετ. Στο παρκέ, οι Χιτ έχουν βρει ισορροπία, ο Ουέιντ κάνει ό,τι θέλει, αλλά μέσα στα πλαίσια του λογικού (πάντα ήταν από τους πιο κοντρολαρισμένους από τους νέους αστέρες) και οι άλλοι έχουν μάθει καλά να ακολουθούν και να συμπληρώνουν τα κενά. Πρόκειται για μια ομάδα που ξέρει τι θέλει και τι αναζητά λεπτό στο παρκέ και δεν είναι εύκολο να την αποκλείσεις.

Απ’ την άλλη, οι Σέλτικς με ένα από τα καλύτερα ρόστερ στην ιστορία τους, με τον Ρίβερς να είναι στην τελευταία του χρονιά και τους υπεραστέρες τους να βλέπουν ότι μπορεί να μην ξαναέχουν όλοι μαζί την ευκαιρία να παλέψουν για τον τίτλο. Πάντως, μιλάμε για την ομάδα με πιθανότατα το καλύτερο ρόστερ (από πλευράς ονομάτων) στο NBA. Η κανονική περίοδος πήγε όπως την περιμέναμε με τους Σέλτικς να κάνουν συντήρηση (περνούν τα χρόνια) και να περιμένουν τα πλέι οφς. Κανείς δεν έπαιζε περισσότερο από τον Ρόντο, ενώ 12 παίκτες είχαν περισσότερα από 20 ματς και πάνω από 10 λεπτά ανά αγώνα (με τον Σκαλαμπρίνι να είναι στα 9). Ο Ρίβερς δεν το… κούρασε και ξεκάθαρα μέσα στη σεζόν έκανε υπομονή για τα πλέι οφς. Τώρα μένει να δούμε τι θα παρουσιάσουν οι Σέλτικς. Πιρς, Άλεν, Γκαρνέτ, Ρ. Ουάλας, Ν. Ρόμπινσον, Φίνλεϊ, Πέρκινς, Ντέιβις, Ντάνιελς, Τ. Άλεν και, βεβαίως, ο καταπληκτικός Ρέιτζον Ρόντο. Άφησα τον Ρόντο για το τέλος, γιατί όταν όλοι κορόιδευαν τους Σέλτικς, εκείνοι έπιασαν το λαχείο, με έναν άκρως ομαδικό, εκρηκτικό, αθλητικό και πρωτοκλασάτο πλέι μέικερ, που παίζει για τους άλλους (άσχετο αν τη χρονιά που είναι 1ος κλέφτης και 4ος πασέρ στο πρωτάθλημα ο Κολάντζελο δεν τον επιλέγει καν στην προεπιλογή της εθνικής). Μοναδικό του μειονέκτημα ότι δεν πετυχαίνει ούτε μπανιέρα πίσω από τα 4 μέτρα, αν και έχει πολλούς τρόπους για να φτάσει στο καλάθι και να τελειώσει με λέι απ.

Η λογική λέει ότι οι Σέλτικς θα περάσουν στον επόμενο γύρο και μετά θα έχουμε τιτανομαχία με τους Καβαλίερς, με τον νικητή να έχει τις περισσότερες πιθανότητες να βρεθεί και στον τελικό του NBA. Το συγκεκριμένο ματσάρισμα θα μπορούσε κάλλιστα να είναι και ο τελικός του ΝΒΑ, αν οι δύο ομάδες δεν ήταν αμφότερες στην Ανατολή. Το περιμένουμε πώς και πώς.

ΔΥΣΗ

Κι αν ως τώρα κάναμε τους… έξυπνους με προγνωστικά και προβλέψεις, τώρα να δω ποιος θα τολμήσει. Οκτώ ομάδες σε απόσταση 7 νικών, 8 ομάδες με 50 τουλάχιστον νίκες, ζευγάρι στο οποίο οι δύο ομάδες ισοβαθμούν σε νίκες, η απόλυτη κόλαση. Η Δύση μάς το υποσχόταν από το καλοκαίρι αυτό και δεν μας απογοήτευσε. Η βόλτα στα γήπεδά της στα φετινά πλέι οφς θα είναι κάθε στιγμή μια περιπέτεια.

Οι Λέικερς θεωρούνταν το φαβορί από τη Δύση για να φτάσουν στους τελικούς. Η χημεία τους εσχάτως μοιάζει να μη λειτουργεί απόλυτα, ο Κόμπι και ο Γκασόλ γκρινιάζουν σαν απογοητευμένες γεροντοκόρες, αλλά ποιος θα τολμήσει να πει ότι μπορεί να αποκλείσει ομάδα με Κόμπι, Γκασόλ, Αρτέστ, Μπάινουμ, Όντομ, Φίσερ και… Ντι Τζέι Μπένγκα Ιλούνγκα; Η απάντηση είναι… σχεδόν κανείς.

Πάντως, οι Λέικερς πρέπει να αλλάξουν πρόσωπο στα πλέι οφς αν θέλουν να είναι στον τελικό, αφού στη Δύση σχεδόν όλοι στοχεύουν στο πρωτάθλημα. Ξεκάθαρα. Ο Κόμπι πρέπει να ανεβάσει στροφές, να μην πετάει τόσες προσπάθειες στα σκουπίδια και να καταλάβει ότι μόνο με τον Γκασόλ μπορεί να πάρει ξανά τίτλο, ενώ όλοι οι άλλοι πρέπει να ανέβουν ένα επίπεδο στα πλέι οφς.

Απέναντί τους η ομάδα-έκπληξη θα μπορούσαμε να πούμε της φετινής χρονιάς. Το ρόστερ των Θάντερ φαίνεται μετριότατο, αλλά στην ουσία πρόκειται για ένα ρόστερ με πολλούς ρολίστες που τους αρέσει αυτό που κάνουν (και το κάνουν καλά) και τον απόλυτο σκόρερ της λίγκας. Ο Κέβιν Ντουράντ είναι ένα κεφάλαιο μόνος του στο φετινό NBA, καταφέρνοντας να γίνει ο νεαρότερος 1ος σκόρερ της λίγκας (σπάζοντας το ρεκόρ του Ζασλόφσκι από το μακρινό 1947-48!). Μάλιστα, είναι ο πρώτος που αντίπαλος προπονητής «τόλμησε» να ξεστομίσει ατάκα «Μάικλ Τζόρνταν» για να σχολιάσει την αντιμετώπισή του: «Ξέραμε ότι ο Ντουράντ θα βάλει 35 πόντους, κάθε βράδυ βάζει 35 πόντους. Δεν υπάρχει τρόπος να τον σταματήσεις. Χάνει κάποια σουτ, αλλά όχι λόγω άμυνας. Θέλαμε να περιορίσουμε τους άλλους κάτω από τους 15» (αντίστοιχα με το ευρέως διαδεδομένο και… αποτυχημένο σύστημα των 90s που ήθελε τους προπονητές να προσπαθούν να σταματήσουν τους άλλους 4 “ταύρους” της πεντάδας και όχι τον Τζόρνταν). Οι Θάντερ έχουν στο οπλοστάσιό τους το μεγαλύτερο επιθετικό υπερόπλο της λίγκας και… ελπίζουν. Σύντομα θα μάθουμε αν η σειρά με τους πρωταθλητές είναι για τα δόντια τους.

Οι καλύτεροι Μάβερικς των τελευταίων χρόνων, μία από τις 4 πιο πλήρεις ομάδες του NBA, μια ομάδα με πολλούς αστέρες, στη χρονιά που ο Νοβίτσκι μπήκε ξεκούραστος και φτάνει στα πλέι οφς πιο ξεκούραστος απ’ ότι άλλες σεζόν, κατάφεραν να τερματίσουν 2οι. Και απέναντί τους θα βρουν την ομάδα-αυτοκρατορία της τελευταίας δεκαετίας, τους Σπερς. Σίγουρα όχι το καλύτερο διασταύρωμα, ό,τι κι αν λέγεται για τους φετινούς Σπερς.

Οι Μαβς έκαναν τις καλύτερες μετεγγραφές μέσα στη διάρκεια της χρονιάς (ο Νέλσον πρέπει να πάρει το βραβείο τζένεραλ μάνατζερ) και πια φαντάζουν παντοδύναμοι. Τον Νοβίτσκι δεν υπάρχει προφανής τρόπος να τον σταματήσεις, αλλά φέτος έχει πια κοντά του τους Τέρι, Μπάτλερ, Μάριον, Κιντ, Χέιγουντ, αλλά και πέρα από αυτούς ένα ρόστερ που «φωνάζει»: τίτλος. Σε σχέση με πέρσι, οι Μάβερικς ουσιαστικά είναι στο συν τρία (Μάριον, Μπάτλερ, Χέιγουντ), ενώ κανένας (μα κανένας) φίλος της ομάδας και κανένα (μα κανένα) μέλος της ομάδας δεν λυπάται που στο ρόστερ δεν υπάρχει ο Τζος Χάουαρντ, παρότι είναι υπερήρωας (με δύναμη να γίνεται αόρατος στα πλέι οφς). Κανένας όμως.

Ο Μάβερικς πάνε για τίτλο, αλλά πρέπει να περάσουν από κόλαση για να φτάσουν εκεί. Πρώτα οι Σπερς, μετά Φίνιξ ή Πόρτλαντ και μετά ο τελικός Δύσης. Μια καλή αρχή με τους Σπερς θα δώσει αυτοπεποίθηση σε μια ομάδα που τα έχει όλα, από εξαιρετικό προπονητή, ως καλό πάγκο. Μπορεί κάτι να τους σταματήσει; Θα δούμε.

Οι Σπερς είναι γερασμένοι, βαριεστημένοι, αργοί, δεινόσαυροι, ξεπερασμένοι, και όλα τα σχετικά που έχουμε ακούσει κατά καιρούς φέτος. Όμως, μπήκαν πλέι οφς κερδίζοντας όλες τις καλές ομάδες Ανατολής και Δύσης το τελευταίο δίμηνο, και έχουν Ντάνκαν, Τζινόμπιλι, Πάρκερ, Τζέφερσον, αλλά και Τζ. Χιλ, Μπλερ, Μέισον, ΜακΝτάις. Στην ουσία δεν τους λείπει τίποτα, αν και δεν φαίνεται κιόλας ότι είναι η χρονιά τους. Αν δεν είχαν κάνει τόσο δυνατό «finish» στη χρονιά κανείς δεν θα τους υπολόγιζε τόσο, αλλά, απ’ την άλλη, αν δεν είχαν κάνει τόσο δυνατό «finish» δεν θα ήταν στα πλέι οφς. Πλέον, όποιος θέλει να τους αποκλείσει θα πρέπει να «φτύσει» αίμα, καθώς μιλάμε για την πιο σκληρή και ψημένη ομάδα του πρωταθλήματος, την ομάδα που σημάδεψε τα τελευταία 10 χρόνια στο NBA.

Ο Σανς κάθε χρόνο παίρνουν το πρωτάθλημα το φθινόπωρο και στα πρώτα… 60-70 παιχνίδια της σεζόν, απογοητεύοντας κάθε οπαδό τους στα πλέι οφς. Πλέον, όχι άδικα, χαρακτηρίζονται ως η μεγαλύτερη απογοήτευση στην ιστορία των ομαδικών σπορ των Η.Π.Α., καθώς όσους παικταράδες και να έχουν στο ρόστερ τους, όσο πλήρες ρόστερ και να έχουν, δεν μπορούν να πάρουν πρωτάθλημα. Με τίποτα. Φέτος, κανείς δεν ασχολήθηκε μαζί τους. Αποτέλεσμα; Είναι 3οι στη Δύση και θέλουν τίτλο. Ο Νας είναι ο μεγαλύτερος μπασκετικός εγκέφαλος στις Η.Π.Α. (και ακόμη παραπέρα), η επιτομή του πλέι μέικερ, ο Στανταμάιρ κάνει μια από τις πιο μεστές σεζόν της καριέρας του και είναι πιο χρήσιμος από ποτέ, ενώ στο ρόστερ υπάρχουν οι Τζ. Ρίτσαρντσον, Γκ. Χιλ, Φράι, Μπαρμπόσα, Ντράγκιτς, Ντάντλι και άλλοι. Πολύ καλή, πλήρης και πολύ δυνατή ομάδα.

Οι Μπλέιζερς ξεκίνησαν τη σεζόν με τον… κλασικό πλέον τραυματισμό του Όντεν, την απογοήτευση ότι ούτε φέτος δεν θα δουν τον παίκτη γύρω από τον οποίο ήθελαν να χτίσουν την ομάδα τους να παίζει, αλλά μπόρεσαν να ξεφύγουν. Πέρα από τον παικταρά Ρόι το ρόστερ τους δεν «βγάζει μάτια» αλλά είναι καλοστημένο και δυνατό. Στη σειρά με τους Σανς είναι το αουτσάιντερ, αλλά πρόκειται για μια ομάδα που έχει μάθει να χτίζει σε γερές βάσεις και κανείς δεν μπορεί να την πετάξει έξω εύκολα. Όσο πιο μακριά φτάσει, θα είναι μια παρακαταθήκη για το μέλλον.

Και πάμε στο τελευταίο ζευγάρι, το απόλυτο ντέρμπι, όπως φαίνεται από τα ρεκόρ., Νάγκετς και Τζαζ είχαν αμφότερες 53-29 με το σκορ στα μεταξύ τους να είναι στο 3-1 για τους Νάγκετς στην κανονική περίοδο. Οι Νάγκετς μοιάζουν πιο δυνατοί, αφού το ρόστερ τους φαντάζει πιο ισχυρό. Η σιγουριά του Καρμέλο Άντονι (που αν και έχει χειρότερα… PR σε σχέση με άλλους, είναι υπεραστέρας), η οξύνοια του «σκληρού» Τσόνσι Μπίλαπς, αλλά και οι υπόλοιποι, συμπληρώνουν ένα ρόστερ που έχει στόχο τον τίτλο. Μη γελιέστε, οι Νάγκετς είναι 4οι, αλλά 4 νίκες πίσω από τον 1ο και 2 νίκες πίσω από τον 2ο. Είναι από τους δηλωμένους μνηστήρες του τίτλου, αλλά μπαίνουν από πολύ νωρίς στα βαθιά.

Οι Τζαζ δεν έχουν… μαγέψει κανέναν, ο Σλόαν είναι παράξενος (μέχρι παρεξηγήσεως) με πολλές επιλογές του να «ελέγχονται», αλλά έφερε τη Γιούτα ψηλότερα απ’ ότι οι περισσότεροι μπορούσαν να φανταστούν φέτος. Πήρε το καλύτερο δυνατό από τον Μπούζερ αλλά και τον Ουίλιαμς (που δεν είναι και… Κόμπι-Γκασόλ) έχει ένα καλό ρόστερ που στέκεται στα ματς και έφτασε 4 νίκες από την 1η θέση της Δύσης. Ίσως ο καλύτερος προπονητής στην κανονική περίοδο. Μένει να δούμε τι θα καταφέρει στα πλέι οφς και αν η ομάδα του μπορεί να αποκλείσει τους Νάγκετς, όσο δύσκολο κι αν αυτό φαντάζει.