Καρλ Μαλόουν: Ένας θρύλος γεμάτος αντιθέσεις – Μέρος II

Στο πρώτο μέρος του αφιερώματος είδαμε την καριέρα του Καρλ Μαλόουν με αριθμούς, τα μεγάλα ρεκόρ του και την προσπάθεια που κατέβαλλε επί 20 χρόνια για να είναι δικαιωματικά ανάμεσα στους καλύτερους που έπαιξαν ποτέ το άθλημα.

Όμως, γύρω από το όνομα του Καρλ Μαλόουν υπάρχει και αρκετή αντιπαράθεση, που έχει προκληθεί από τη στάση του σε ορισμένα θέματα, κάποιες ενέργειές του και κάποιες αντιλήψεις του. Αρκετές φορές στην καριέρα του, τα γεγονότα αυτά μπόρεσαν να κηλιδώσουν το όνομά του και να τον στιγματίσουν στις συνειδήσεις του φίλαθλου κόσμου.

Τα μελανά σημεία

Πιο γνωστό όλων είναι προφανώς το περιστατικό με τον Μάτζικ Τζόνσον το 1992. Ο Μάτζικ είχε ανακοινώσει ότι ήταν οροθετικός τον Νοέμβριο του 1991 και σταμάτησε να αγωνίζεται. Όμως, ψηφίστηκε από τον κόσμο για το all-star game και αποφάσισε να συμμετάσχει. Ο Μαλόουν και αρκετοί άλλοι (ανάμεσά τους και οι πρώην συμπαίκτες του Μάτζικ, Μπάιρον Σκοτ και Έι Σι Γκριν) ξεκαθάρισαν δημόσια ότι ανησυχούσαν και δεν θα έπρεπε ο Μάτζικ να αγωνιστεί. Ο Τζόνσον έπαιξε και πήρε το MVP, ενώ μερικούς μήνες αργότερα ήταν στη Dream-Team μαζί με τον Μαλόουν, κατακτώντας το χρυσό στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης.

Μετά τους Ολυμπιακούς, ο Μάτζικ αποφάσισε να επιστρέψει στο NBA. Για να βρει τη φόρμα του και να ξεπεράσει έναν τραυματισμό στο γόνατο, έκανε κλειστό προπονητικό καμπ με επαγγελματίες παίκτες τον Σεπτέμβρη. Όμως, όταν μαθεύτηκε ότι η επιστροφή ήταν οριστική και ο Μάτζικ άρχισε να παίζει στα πρώτα φιλικά, ο Μαλόουν πρωτοστάτησε σε μια πολύ άσχημη για την εικόνα του «καμπάνια».

Μαζί με τον Τζέρι Κολάντζελο και αρκετούς άλλους παίκτες (Κρις Ντάντλεϊ, Τζέραλντ Ουίλκινς, Τζεφ Μαλόουν, κ.α.) ο Μαλόουν μίλησε δημόσια για την επιστροφή του Μάτζικ. Και τα όσα είπε, οφειλόμενα λογικά σε άγνοια, ήταν διόλου τιμητικά για την εικόνα του: «Κοίτα τα κοψίματα σε όλο μου το σώμα (σ.σ. μετά από φιλικό με τους Νικς). Τα παθαίνω σε κάθε αγώνα. Δεν μπορεί κανείς να μου πει ότι δεν κινδυνεύω και κανείς δεν με πείθει ότι υπάρχει έστω κι ένας παίκτης στο NBA που να μην το έχει σκεφτεί».

Ο Μαλόουν για το θέμα είπε κι άλλα: «Το ότι επέστρεψε εμένα δεν μου λέει τίποτα. Δεν είμαι ούτε οπαδός, ούτε τσιρλίντερ. Μπορεί να είναι καλό για το μπάσκετ, αλλά θα πρέπει να κοιτάς και πέρα από αυτό. Στο πρωτάθλημα έχουμε πολλούς νεαρούς ανθρώπους που θεωρητικά έχουν μια μακρά ζωή μπροστά τους. Η Dream Team ήταν κάτι που όλοι αγάπησαν. Όμως, τώρα πρέπει να δούμε την πραγματικότητα».

Το παραλήρημα άγνοιας του Μαλόουν συνεχίστηκε: «Κοίτα πόσο σκληρά παίζουν οι Νικς. Ρώτα τους τι πιστεύουν. Αν είναι ειλικρινείς θα σου πουν ότι ανησυχούν. Αν ο Μάτζικ κάνει ντράιβ στα τελευταία δευτερόλεπτα ενός αγώνα που είναι στον πόντο, πώς θα αντιδράσει η άμυνα; Θα τον μαρκάρει; Ή θα φοβηθεί και θα τον αφήσει; Η λίγκα πρέπει να το δει αυτό, γιατί μπορεί να αλλοιώσει το πρωτάθλημα. Εγώ ξέρω ότι είμαι ανταγωνιστικός και δεν θα νοιαστώ για τις συνέπειες. Όμως, δεν μιλάω για όλους. Εγώ ανησυχώ γιατί είμαι εδώ για να κερδίσω».

Βέβαια, το 1992 η ενημέρωση για το AIDS ήταν ανύπαρκτη και ακόμη και μεγαλύτεροι άνθρωποι (όπως ο Κολάντζελο), που θεωρητικά θα έπρεπε να έχουν πιο λογικές απόψεις, ξεστόμιζαν σημεία και τέρατα.

Οι απόψεις αυτές υπερίσχυσαν των άλλων και ανάγκασαν τον Μάτζικ σε ένα πικραμένο «αντίο», πριν ξεκινήσει η σεζόν 1992-93. Πολλά χρόνια αργότερα, ο Μαλόουν, ωριμότερος, πλέον, ζήτησε συγγνώμη από τον Μάτζικ Τζόνσον και είπε δημόσια προσπαθώντας να δικαιολογηθεί: «Ίσως δεν θα έπρεπε να πω τότε αυτά που είπα, όμως τότε τα εννοούσα όλα. Είσαι μικρός, δεν έχεις τις απαραίτητες πληροφορίες για το θέμα και κάνεις λάθος».

Όταν μετεγγράφηκε στους Λέικερς, ο Μάτζικ ζήτησε να κατέβει από την οροφή η φανέλα με το «32» που είχαν αποσύρει προς τιμήν του οι Λέικερς για να τη φορέσει ο Μαλόουν, αλλά εκείνος αρνήθηκε να γίνει κάτι τέτοιο και επέλεξε το «11» που είχε και στη Dream-Team.

Υποψίες βιασμού και εξώγαμα

Όμως, αυτή δεν είναι η μόνη περίπτωση που ο Μαλόουν απασχόλησε αρνητικά τη δημοσιότητα. Το 1986, όταν ήταν 23 χρονών, η οικογένεια του Ντεμέτριους Μπελ του έκανε αγωγή για να παραδεχτεί την πατρότητα του παιδιού της Γκλόρια Μπελ. Η οικογένεια υποστήριζε ότι ο Μαλόουν άφησε την Γκλόρια Μπελ έγκυο όταν εκείνη ήταν 13 χρονών και αυτός 20.

Όμως, προτίμησε να μην κάνει μήνυση για βιασμό (ήταν ενήλικος και η κοπέλα ανήλικη), καθώς ο Μαλόουν ήταν το αστέρι μια μικρής πόλης μερικών εκατοντάδων κατοίκων (Σάμερφιλντ) και όλοι εκεί (ανάμεσά τους και οι Μπελ) ένιωθαν περήφανοι, αλλά και γιατί αν ο Μαλόουν έμπαινε φυλακή δεν θα μπορούσε να πληρώνει διατροφή.

Ο Μαλόουν ουδέποτε παραδέχτηκε ότι είναι ο πατέρας του Ντεμέτριους Μπελ, παρότι ένα τεστ πατρότητας (το οποίο δεν κατατέθηκε στο δικαστήριο γιατί η δίκη δεν ολοκληρώθηκε λόγω συμβιβασμού) έδειχνε ότι κατά 99% ήταν αυτός ή κάποιος αδερφός του ο πατέρας του παιδιού. Ο δικηγόρος του Μαλόουν τότε είχε πει το… αμίμητο «ο κύριος Μαλόουν έχει πολλά αδέρφια» για να πείσει ότι δεν ήταν ο πελάτης του ο πατέρας του παιδιού της Γκλόρια Μπελ.

Τελικά, αφού γλίτωσε την κατηγορία βιασμού ο Μαλόουν συμβιβάστηκε με την οικογένεια εκτός δικαστηρίου για ένα εφ’ άπαξ ποσό και όχι για μηνιαία διατροφή (ο δικαστής είχε προτείνει 500 δολάρια κάθε μήνα και κάλυψη ιατρικών εξόδων, ποσό που ο Μαλόουν θεώρησε «υπερβολικά μεγάλο»).

Το 2008 ο Ντεμέτριους Μπελ (πλέον παίκτης του NFL και… με τη σωματοδομή του πατέρα του) είπε ότι σε όλη του τη ζωή έχει δει τον Μαλόουν μια φορά όταν έγινε 18 ετών (το 2002) και ότι τότε ο Μαλόουν του είπε ότι θα έπρεπε να βρει μόνος του το δρόμο του, γιατί ήταν πολύ αργά για τους δυο τους να χτίσουν οποιαδήποτε σχέση πατέρα-γιου.

Όμως, αυτή δεν ήταν η μόνη εμπλοκή του Μαλόουν σε σεξουαλικό σκάνδαλο. Το 1989 υπήρξε νέα αγωγή εναντίον του για την πατρότητα των διδύμων Ντάριλ και Σέριλ Φορντ (της παίκτριας του WNBA). Ξανά το τεστ έδειξε ότι κατά 99% ήταν πατέρας ή αυτός ή ένας αδερφός του, ξανά ο Μαλόουν αρνήθηκε την πατρότητα, ξανά υπήρξε συμβιβασμός εκτός δικαστηρίου, αλλά όλα άλλαξαν το 1998, όταν η ιστορία μαθεύτηκε στον τύπο. Τότε ο Μαλόουν παραδέχτηκε την πατρότητα και η γυναίκα του από το 1990, Κέι, είπε ότι τα δύο παιδιά είναι μέλη της οικογένειας Μαλόουν. Έκτοτε, ο Μαλόουν έχει συχνή επαφή με τον Ντάριλ και τη Σέριλ Φορντ.

Παρότι ως σήμερα δεν έχει παραδεχτεί ότι είναι πατέρας του Ντεμέτριους Μπελ, ο Μπελ έχει στενές σχέσεις με τα δίδυμα, τα οποία τον θεωρούν αδερφό τους.

Πέραν αυτών ο Μαλόουν έχει κατά καιρούς κατηγορηθεί και για τις απόψεις του σχετικά με την οπλοκατοχή (είναι υπέρ, μάλιστα είναι και ένα από τα δημόσια πρόσωπα της NRA για να πειστεί ο κόσμος για την οπλοκατοχή), αλλά και για τις πολιτικές του απόψεις (υπέρ του πολέμου στο Ιράκ, ενώ έχει καταφερθεί εναντίον όσων μίλησαν για τα βασανιστήρια και την υπερβολική βία από Αμερικανούς στο Ιράκ).

Τέλος, στην καριέρα του απέκτησε τη φήμη του πολύ σκληρού και βρώμικου παίκτη, φήμη που μάλλον ο ίδιος απολάμβανε, αφού πολλές φορές έχει πει ότι το μόνο που πάντα ήθελε ήταν να παίζει όσο σκληρά μπορούσε. Η κλωτσιά στο στήθος και το σαγόνι του Ντάνκαν και η αγκωνιά που έσπασε τα δόντια του Νας σίγουρα μένουν αξέχαστες στους μπασκετόφιλους.

Στιγμές μαγείας από την καριέρα του Mailman

Σε μια τόσο μεγάλη καριέρα είναι πάρα πολλές οι στιγμές που ξεχωρίζουν. Παρακάτω θα επιχειρήσω μια συνοπτική αναφορά στις σημαντικότερες εξ αυτών:

– Το σήμα κατατεθέν του ήταν το κάρφωμα με το ένα χέρι, ενώ το άλλο βρισκόταν πίσω από το κεφάλι του… υποδηλώνοντας «προκλητικά» πόσο εύκολο του ήταν να σκοράρει. Πάνω σε αυτό είχε πει κάποτε τη διάσημη πλέον φράση: «Αυτό που με εξιτάρει περισσότερο απ όλα είναι όταν ένας προπονητής καλεί τάιμ άουτ για να τα χώσει στον φόργουόρντ επειδή μόλις κάρφωσα μέσα στη μούρη του».

– Στις 27 Ιανουαρίου του 1990 ο Μαλόουν έκανε ρεκόρ καριέρας με 61 πόντους στη νίκη των Τζαζ επί των Μιλγουόκι Μπακς με 144-96. Είχε μάλιστα εξωφρενικά στατιστικά, καθώς αγωνίστηκε μόλις 33 λεπτά και είχε 21/26 δίποντα και 19/23 βολές προσθέτοντας και 18 ριμπάουντ. Μάλιστα έγινε ο 3ος παίκτης στην ιστορία του NBA (μετά τους Τζέρι Ουέστ και Τζορτζ Γκέρβιν) που σκόραρε πάνω από 60 πόντους σε ένα ματς παίζοντας λιγότερο από 40 λεπτά (πλέον το έχει καταφέρει και ο Κόμπι Μπράιαντ).

– Όσοι λένε ότι τα έκανε… όλα μαζί με τον Στόκτον δικαιώθηκαν το 1993 όταν στο all-star game μοιράστηκαν τον τίτλο του MVP!

– Στις 29 Μαρτίου 1994 έκανε ρεκόρ καριέρας με 23 ριμπάουντ (11 επιθετικά, 12 αμυντικά) εναντίον των Γκόλντεν Στέιτ Ουόριορς.

– Στις 2 Φεβρουαρίου του 1996 πέτυχε το 1ο του triple-double με 27 πόντους, 15 ριμπάουντ και 10 ασίστ εναντίον των Λος Άντζελες Κλίπερς.

– Στις 22 Απριλίου του 2000 εναντίον των Σόνικς στα πλέι οφς πέτυχε 50 πόντους και πήρε 12 ριμπάουντ. Οι 50 πόντοι είναι ρεκόρ για τη Γιούτα σε αγώνα πλέι οφς, ενώ έγινε ο γηραιότερος παίκτης στην ιστορία που βάζει τουλάχιστον 50 πόντους σε αγώνα πλέι οφς, αφού το κατάφερε σε ηλικία σχεδόν 37 ετών.

– Στις 30 Νοεμβρίου του 2003, με τη φανέλα των Λέικερς πλέον, στα 40 του, έγινε ο γηραιότερος παίκτης στην ιστορία του NBA που πετυχαίνει triple-double, αφού είχε κατά των Σπερς 10 πόντους, 11 ριμπάουντ και 10 ασίστ σε μόλις 26 λεπτά.

– Στις 25 Απριλίου του 2004, σχεδόν 41 ετών, είχε 30 πόντους και 13 ριμπάουντ εναντίον των Ρόκετς. Έτσι έγινε ο 2ος παίκτης στην ιστορία του NBA πάνω από 40 ετών που βάζει 30 πόντους στα πλέι οφς και συνολικά ο γηραιότερος που το κατορθώνει στην ιστορία.

– Στις 23 Μαρτίου του 2006, οι Γιούτα Τζαζ απέσυραν τη φανέλα του, ενώ επίσης αποκάλυψαν κι ένα μπρούτζινο άγαλμά του έξω από το γήπεδο, δίπλα σε εκείνο του Τζον Στόκτον. Προς τιμήν του μετονομάστηκε μέρος μεγάλης λεωφόρου στην πόλη, ενώ το μέρος όπου βρίσκονται τα δύο αγάλματα πλέον ονομάζεται «διασταύρωση Στόκτον και Μαλόουν».

Αχ, αυτός ο τίτλος…

Ο Καρλ Μαλόουν δεν κατάφερε ποτέ να πάρει πρωτάθλημα. Κατάφερε και τις 19 χρονιές της καριέρας του να φτάσει στα πλέι οφς, αλλά ποτέ δεν πήρε τίτλο. Δύο χρονιές έφτασε στους τελικούς του NBA, αλλά έπεσε και τις δύο πάνω στο μεγαλείο του Μάικλ Τζόρνταν για να φύγει με το κεφάλι σκυμμένο.

Έκανε τα πάντα για τον τίτλο, δείχνοντας πόσο τον θέλει. Έμεινε στη Γιούτα 18 χρόνια, αλλά το 1998-99 θέλησε να φύγει, για να πειστεί να μείνει και να δοκιμάσει λίγο ακόμα με τον Τζον Στόκτον για τον τίτλο. Το 2003 μετά την αποχώρηση του Στόκτον, έκανε στα 40 του το βήμα και πείστηκε από τον Σακίλ Ο’ Νιλ, υπογράφοντας στους Λέικερς.

Εκεί έμεινε 1 χρόνο, είχε τρομερά νούμερα για παίκτη άνω των 40 και ήταν καταλυτικός. Οι Λέικερς είχαν απίστευτη ομάδα με Κόμπι Μπράιαντ, Σακίλ Ο’ Νιλ, Καρλ Μαλόουν, Γκάρι Πέιτον, Μπράιον Ράσελ και Ντέρεκ Φίσερ, έφτασαν στους τελικούς του NBA, αλλά εκεί έπεσαν πάνω στους Ντιτρόιτ Πίστονς.

Ο Μαλόουν τα έδωσε όλα για τον τίτλο, παρότι ήταν μια σεζόν που είχε σοβαρό πρόβλημα τραυματισμού στα γόνατα και έχασε 40 αγώνες κανονικής περιόδου. Αποθεραπεύτηκε πριν τα πλέι οφς, αλλά χτύπησε ξανά πριν τους τελικούς. Έπαιξε στα 4 πρώτα ματς των τελικών τραυματίας στο γόνατο, αλλά δεν άντεξε να αγωνιστεί και στο 5ο και τελευταίο και ο τίτλος έμεινε ένα όνειρο.

Το επόμενο καλοκαίρι Λέικερς, Χιτ, Σπερς, Τίμπεργουλβς και άλλες ομάδες του έκαναν πρόταση, αλλά ο ίδιος αποφάσισε να σταματήσει και το ανακοίνωσε στις 13 Φεβρουαρίου του 2005. Παρά την αποχώρησή του, οι Λέικερς, σε μια σχεδόν ανήκουστη κίνηση, έχουν κρατήσει ως και σήμερα τα δικαιώματά του!

Στην τελετή εισόδου στο Hall of Fame μίλησε με σεβασμό και ευχαρίστησε τους πάντες στη Γιούτα, αλλά και τους αντιπάλους του: «Για να φτάσω εδώ που είμαι απόψε όλα έπρεπε να είναι τέλεια: Έπρεπε να επιλεγώ στο ντραφτ από τη Γιούτα, να έχω συμπαίκτη έναν πλέι μέικερ της αξίας του Τζον Στόκτον και να με προπονεί ένας κόουτς του διαμετρήματος του Τζέρι Σλόαν. Ευχαριστώ όλους όσους ήταν μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας στην ομάδα και έκαναν πιο εύκολη τη ζωή μου. Θέλω να πω σε όσους έπαιξα μαζί, αλλά και σ’ εκείνους με τους οποίους έπαιξα αντίπαλος, σας ευχαριστώ που με κάνατε καλύτερο άνθρωπο και καλύτερο παίκτη».

Και ο επίλογος από τα χείλη του: «Ευχαριστώ το NBA που μου έδωσε την ευκαιρία να παίξω. Δεν έκανε ποτέ τίποτα παραπάνω από το να προσπαθώ να παίζω σκληρά. Είμαι από τη Λουιζιάνα, είμαι περήφανος, είμαι κάντρι, τη λατρεύω, αυτό είμαι. Μπορεί να μην τα έλεγα σωστά πάντα, μπορεί να μην τα έκανα, όπως θα θέλατε, όλα σωστά πάντα, αλλά πάντα είχα σεβασμό απέναντι στον εαυτό μου».

Νίκος Κουσούλης