Δύο πολυβόλα σε μια μάχη ανελέητη!

Το 1977-78 ήταν μια ιδιαίτερη σεζόν για το NBA. Όχι για τον τίτλο των Ουάσινγκτον Μπούλετς, ούτε τα για MVP των Μπιλ Ουόλτον (κανονική περίοδος) παρά το σπασμένο πόδι και Ουές Άνσελντ (τελικοί). Ούτε καν για το τουρνουά H.O.R.S.E. που το CBS έδειχνε στα ημίχρονα των αγώνων με μονάκια ανάμεσα σε παίκτες όπως ο Μάραβιτς, ο ΜακΆντου, ο Γκέρβιν και ο Γκρέβι. Ήταν ιδιαίτερη λόγω της μεγαλύτερης μάχης για τον τίτλο του 1ου σκόρερ στην ιστορία του NBA, ανάμεσα στον Ντέιβιντ Τόμπσον και τον Τζορτζ Γκέρβιν.

Στις 9 Απριλίου 1978, τελευταία ημέρα της κανονικής περιόδου, ο Γκέρβιν, ο Τόμπσον, οι προπονητές τους και οι συμπαίκτες τους είχαν ετοιμάσει το μεγάλο θαυμαστικό της σεζόν, το κερασάκι στην τούρτα. Και τι κερασάκι…

«Είχε πλάκα», είπε ο Γκέρβιν. «Είναι κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ», είπε ο Τόμπσον. Πριν το ματς, ο Τόμπσον ήθελε 16 πόντους παραπάνω από τον Γκέρβιν για να πάρει τον τίτλο. Όμως, δεν είχε πει τίποτα στην ομάδα. Θα έπαιζε όπως πάντα. Ή έτσι νόμιζε.

Ο προπονητής του Ντένβερ, Λάρι Μπράουν, ήταν αποφασισμένος να πάρει τον τίτλο για τον παίκτη του και να μπορεί μετά να… πικάρει τον πολύ καλό του φίλο και προπονητή του Σαν Αντόνιο, Νταγκ Μόου.

Πριν το ματς, ο Μπράουν μάζεψε τους υπόλοιπους παίκτες και τον Τόμπσον και τους είπε να παίξουν όλοι για το αστέρι τους. Άπαντες συμφώνησαν και θυσίασαν τις προσπάθειές τους για να παίξουν για τον «Scywalker».

Έτσι κι έγινε. Ο Τόμπσον είχε 53 πόντους στο ημίχρονο και 73 στο τέλος του αγώνα με τους Πίστονς. Επίσης, δεν χρειάστηκε… εξωφρενική τροφοδότηση για να το πετύχει. Είχε 74% στα δίποντα και 85% στις βολές με 28/38 δίποντα και 17/20 βολές! Ο κόσμος στις εξέδρες πανηγύριζε τους πόντους του Τόμπσον, ενώ το Ντιτρόιτ τον μάρκαρε με double- και triple-team. Το δεύτερο ημίχρονο ήταν πιο δύσκολο, γιατί «κανείς από τους Πίστονς δεν ήθελε να μπει στην ιστορία επειδή θα τους έβαζα 100 πόντους», θυμάται ο Τόμπσον.

Προς το τέλος του αγώνα, ο φόργουορντ του Ντιτρόιτ Μ. Λ. Καρ, που ήταν ο προσωπικός φρουρός του Τόμπσον στη μεγαλύτερη διάρκεια του αγώνα, του είπε «τον κλείδωσες τον τίτλο». Κι όμως. Ο Γκέρβιν και ο Μόου είχαν άλλη άποψη.

Λίγο μετά το παιχνίδι του Ντένβερ με το Ντιτρόιτ έπαιζε το Σαν Αντόνιο του Γκέρβιν με τη Γιούτα. «Ήθελα μόνο 58 για να περάσω τον Τόμπσον. Όταν έφτασα τους 60, είπα στον κόουτς να με αφήσει να βάλω 2-3 ακόμα μήπως και έκαναν λάθος στο μέτρημα», είπε ο Γκέρβιν.

Ο Μόου, όταν έμαθε για τον Τόμπσον, δεν το σκέφτηκε καν. Είπε στην ομάδα του, ή θα δίνετε την μπάλα στον «Iceman» ή, αν δεν θέλετε, πείτε το και θα κάτσετε στον πάγκο στο ματς. «Όλοι οι παίκτες, όμως, ήθελαν να το κάνουν», θυμάται ο Γκέρβιν.

Η αρχή δεν ήταν καλή. Ο Γκέρβιν ήταν κρύος και έχασε τα πρώτα 6 σουτ του: «Παιδιά, δεν το έχω απόψε. Ας το αφήσουμε, μη σας νοιάζει για τον τίτλο», είπε σε ένα τάιμ άουτ, αλλά η ομάδα συνέχισε να του πασάρει.

«Ξαφνικά βρέθηκα με 10 πόντους. Στη δεύτερη περίοδο όλα έμπαιναν. Στο ημίχρονο είχα 50 πόντους. Ο Πιτ Μάραβιτς καθόταν στον πάγκο της Γιούτα. Δεν μπορούσε να παίξει γιατί ήταν τραυματίας, αλλά πανηγύριζε τα καλάθια μου. Αυτό σήμαινε τα πάντα για μένα. Ο κόσμος συχνά ξεχνάει ότι σκόραρα 63 πόντους σε 33 λεπτά. Δεν έπαιξα καν στην τελευταία περίοδο», είπε ο Γκέρβιν.

Όσο για την άμυνα πάνω του; Ο «Iceman» ήταν απολαυστικός απαντώντας στην ερώτηση ποιος τον μάρκαρε: «Ο Κάσπερ το φιλικό φάντασμα. Αυτό σημαίνει, περνούσα μέσα από οποιονδήποτε έβαζαν μπροστά μου».

Ο Γκέρβιν σε 33 λεπτά συμμετοχής έσπασε τα κοντέρ και με τους 63 πόντους πήρε τον τίτλο του 1ου σκόρερ έχοντας 27.22 πόντους μέσο όρο, έναντι 27.15 του Τόμπσον. Οι πραγματικοί νικητές, όμως, είναι όσοι είδαν αυτά τα παιχνίδια στο μαγικό τέλος της σεζόν 1977-78. Οι δύο παικταράδες μπήκαν στο Hall of Fame το 1996.

Νίκος Κουσούλης