Ο ένας Βαρκελώνη, ο άλλος στο… σαλόνι

Τελικά, ο Παναθηναϊκός θα επιστρέψει στη Βαρκελώνη, αλλά όχι για 5ο παιχνίδι στη σειρά με την Μπαρτσελόνα. Αυτή… την τελείωσε! Την πρόκρισή τους στο φάιναλ φορ πανηγυρίζουν οι «πράσινοι», οι οποίοι ολοκλήρωσαν τον θρίαμβό τους απέναντι στην Μπαρτσελόνα, κερδίζοντας με 78-67 στον τέταρτο αγώνα και κάνοντας το 1-3 στη σειρά, πετώντας με αυτόν τον τρόπο την οικοδέσποινα και περσινή πρωταθλήτρια Ευρώπης έξω από την τελική τετράδα. Μια σειρά που ελάχιστοι περίμεναν να τελειώσει έτσι, μια σειρά στην οποία ο Παναθηναϊκός κυριάρχησε από το 1ο λεπτό του πρώτου αγώνα ως το τελευταίο λεπτό του 4ου αγώνα, μια σειρά στην οποία ο Ομπράντοβιτς εξαφάνισε τον Πασκουάλ, ο οποίος δεν μπορούσε να κάνει τίποτα για να αποτρέψει το μοιραίο για την ομάδα του. 

Η… παρηγοριά για την Μπαρτσελόνα είναι ότι και αυτή θα βρεθεί στην πόλη του φάιναλ φορ 6-8 Μαΐου, αλλά… επειδή εκεί εδρεύει! Τουλάχιστον θα πάρει μια γεύση από τον παλμό της διοργάνωσης και από το τι έχασε. Ή μάλλον, τι της στέρησε ο Παναθηναϊκός του Διαμαντίδη.

Την ίδια ώρα ο Ολυμπιακός ολοκλήρωνε την αυτοκαταστροφή του στην Τοσκάνη, αυτοκαταστροφή που ξεκίνησε πέρσι το καλοκαίρι. Το 88-76 από τη Σιένα και το 1-3 στη σειρά ήρθε πολύ εύκολα, πολύ πιο εύκολα απ’ όσο ο Πιανιτζιάνι ακόμα και θα ονειρευόταν. Ο Ιταλός έκανε ματ στον Ίβκοβιτς, ο Ολυμπιακός ήταν πολύ λίγος, κακός και ανέτοιμος, για 3ο συνεχόμενο ματς ηττήθηκε με περίπατο της Σιένα και το όνειρο του φάιναλ φορ έκανε φτερά.

Ο Ολυμπιακός δεν έπαιξε ούτε κατά διάνοια άμυνα, έχασε τη σειρά από τη χειρότερη Σιένα της τελευταίας πενταετίας, σειρά στην οποία είχε το πλεονέκτημα έδρας και, σε ατομικό επίπεδο, έσπασε και το σερί συνεχόμενων φάιναλ φορ για τον Θοδωρή Παπαλουκά. Τα λάθη πληρώνονται και αυτό φαινόταν από το καλοκαίρι του 2010 ότι θα γίνει.

Ο Παναθηναϊκός ξέρει ήδη την αντίπαλό του στον ημιτελικό της 6ης Μαΐου, αυτή θα είναι η Σιένα του Σιμόνε Πιανιτζιάνι.

 

ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ – ΜΠΑΡΤΣΕΛΟΝΑ 78-67

Το πράσινο θηρίο κατάπιε την Μπαρτσελόνα και στον 4ο αγώνα της σειράς. Μέχρι την τελευταία στιγμή οι περισσότεροι περίμεναν την αφύπνιση της Μπαρτσελόνα, την επίδειξη δύναμης που βλέπαμε τα τελευταία δύο χρόνια στα πιο κρίσιμα παιχνίδια, όμως αυτή δεν ήρθε ποτέ. Αντιθέτως, ο Ομπράντοβιτς έδειξε ότι μπορεί να εξαφανίσει μια ομάδα για μια ολόκληρη σειρά αγώνων. Το έκανε με την Μπαρτσελόνα του Πασκουάλ, ο οποίος έμοιαζε με πρωτάρη απέναντι στον Σέρβο.

Όλα τα τρικ, όλη η προετοιμασία της Μπαρτσελόνα πήγε στα σκουπίδια, ο Παναθηναϊκός ήξερε τι πρέπει να κάνει σε κάθε ματς, το έκανε στην εντέλεια, με παίκτες που έπαιζαν σαν στρατιώτες υπακούοντας απόλυτα στα όσα τους έλεγε ο προπονητής τους. Ρόλοι ευδιάκριτοι, ο καθένας σημαντικός στον τομέα του, ο Παναθηναϊκός έπαιξε απίστευτο μπάσκετ σε όλη τη σειρά με την Μπαρτσελόνα.

Το 4ο ματς το πήρε κρατώντας τους «μπλαουγκράνα» κάτω από τους 70 πόντους, αλλά και συνολικά να δούμε τις 3 νίκες των «πρασίνων», η Μπαρτσελόνα είχε 70.6 πόντους στα τρία ματς (71, 74 και 67) καταφέρνοντας να σκοράρει πάνω από 80 πόντους μόνο σε έναν αγώνα (αυτόν που κέρδισε).

Τι άλλαξε στον 4ο αγώνα των δύο ομάδων; Τίποτα. Ο Παναθηναϊκός ήταν καλύτερος, άντεξε στις στιγμές που η Μπαρτσελόνα πήγε να σηκώσει κεφάλι και μετά τα μισά της 3ης περιόδου την εξαφάνισε. Στο τέλος η πρωταθλήτρια Ευρώπης πάλεψε σα λιοντάρι, αλλά ο Παναθηναϊκός ήταν πολύ σκληρός για να λυγίσει. Οι προσπάθειες του Λάκοβιτς και των συμπαικτών του έπεσαν στο κενό, με τον Πασκουάλ να βλέπει τους αστέρες του να τα έχουν χαμένα για αρκετή ώρα στην 4η περίοδο μην πιστεύοντας αυτό που συνέβαινε.

Τα δύο φάουλ του Διαμαντίδη στο ξεκίνημα (το δεύτερο δεν ήταν) και το διάστρεμμα του Νίκολας δεν κόμπλαραν ούτε μπλόκαραν τον Παναθηναϊκό. Η Μπαρτσελόνα κόλλησε επιθετικά στους 12 πόντους για δύο σχεδόν λεπτά στο τέλος της πρώτης περιόδου, με τον Παναθηναϊκό να μπορεί έτσι, μέσω της άμυνάς του, να ξεπερνάει το σοκ της αλλαγής πλάνου.

Με τον Βάσκες οι Καταλανοί έτρεξαν ένα 0-6 για ο 20-22, αλλά μετά από αυτό η Μπαρτσελόνα έμεινε για 2:40 χωρίς πόντο. Ασταθής και νευρική, η Μπαρτσελόνα φαινόταν να είχε διορθώσει μόνο τον τρόπο σύνδεσης της περιφέρειας με το καλάθι. Αλλά ως εκεί. Ο Ρούμπιο δεν θα είχε πάλι 4/5 τρίποντα, ο Λάκοβιτς πιάστηκε καλύτερα από το προηγούμενο ματς, ο Ναβάρο έμεινε «σβησμένος» από την «πράσινη» άμυνα, όπως σε όλα τα ματς, κι έμειναν ο Βάσκες, ο Άντερσον και ο Λόρμπεκ να παλεύουν.

Στο δεύτερο ημίχρονο, όμως, ξεκάθαρα δεν έφταναν. Το 46-40 από τον Διαμαντίδη ήταν η μεγαλύτερη διαφορά του αγώνα ως τότε, αλλά ήταν μόνο η αρχή του «πράσινου» πάρτι. Η διαφορά από εκεί και πέρα δεν έλεγε να πέσει: 48-40, 51-42 και 56-47 στο 30ο λεπτό, με τον Παναθηναϊκό να κάνει μόλις 1 λάθος στην 3η περίοδο.

Το νερό είχε μπει στο αυλάκι και μετά το 56-50 και τις δύο χαμένες επιθέσεις της Μπαρτσελόνα, ήρθε το κερασάκι στην τούρτα. Και ήρθε όπως έπρεπε. Κάρφωμα από τον καλό στρατιώτη Βουγιούκα, που και πάλι ήταν πολύ χρήσιμος, και μετά 5 πόντοι από τον Διαμαντίδη, που έστειλαν την Μπαρτσελόνα στο καναβάτσο ζαλισμένη. Το σκορ 63-50, λιγότερο από 6 λεπτά στο ρολόι και η Μπαρτσελόνα έμοιαζε να τα έχει χαμένα.

Εκεί ουσιαστικά τελείωσε ο αγώνας, παρά την υπερπροσπάθεια των Ισπανών στο τελευταίο τρίλεπτο. Το ματς πέρασε το 35ο λεπτό με τη διαφορά στους 13 (66-53), έφτασε στο τελευταίο δίλεπτο στους 10 (68-58), με την Μπαρτσελόνα να τρέχει ένα μανιασμένο 6-14 ως το 72-67 των τελευταίων δευτερολέπτων. Αυτός ήταν και ο τελευταίος ρόγχος ζωής της πρωταθλήτριας Ευρώπης, το τελευταίο ξέσπασμα στη φετινή Ευρωλίγκα, που έμοιαζε περισσότερο με προσπάθεια ενός πνιγμένου να κρατηθεί από τα μαλλιά του.

Δεν έφτανε και δεν έφτανε για τίποτα. Ούτε για να γυρίσει το ματς, ούτε για να χαλάσει το «πράσινο» πάρτι: 4/4 βολές από Φώτση και Καλάθη, ένας λυσσασμένος πανηγυρισμός από τον Σάτο μετά το 78-67 και 19.000 «πράσινοι» οπαδοί να παραληρούν, να ζητούν κούπα, να… κόβουν τα διχτάκια και να «τρελαίνονται» άνευ προηγουμένου. Ποιος τους αδικεί όταν η ομάδα τους παίζει με τέτοιο τρόπο;

Ο Πασκουάλ και η Μπαρτσελόνα έχασαν 3ο συνεχόμενο παιχνίδι με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Ο Ομπράντοβιτς στηρίχτηκε και πάλι σε 8 παίκτες, αλλά 8 λιοντάρια. Με τον Νίκολας να μένει εκτός λόγω του τραυματισμού του, ο Περπέρογλου τον αντικατέστησε μια χαρά. Και οι 8 είχαν τουλάχιστον 8 πόντους, οι 7 είχαν διψήφιο ranking και ο Πασκουάλ… μάλλον έβλεπε άλλη σειρά τόσες μέρες, αφού δεν είχε καμία απάντηση. Η αποθέωση του ομαδικού παιχνιδιού, με 8 παίκτες να σκοράρουν, όλοι από 8 ως 12 πόντους, όλοι να παίρνουν 2-6 ριμπάουντ. Σάτο, Φώτσης, Βουγιούκας και Καλάθης ήταν οι καλύτεροι, με τον Διαμαντίδη, βεβαίως, να βάζει την ταφόπλακα με τους 5 μαζεμένους πόντους στην 4η περίοδο.

Απ’ την άλλη, ένας Ναβάρο ανύπαρκτος, ένας Ρούμπιο που επιβεβαίωσε ξανά ότι δεν είναι στο επίπεδο των καλύτερων πλέι μέικερ, Μόρις και Εντόνγκ στη μετριότητα, Λάκοβιτς κλεισμένος πολύ καλά και 3 παίκτες να παλεύουν μόνοι. Ο Βάσκες (κυρίως) και ο Λόρμπεκ κέρδισαν τις περισσότερες μονομαχίες που έδωσαν, αλλά δεν ήταν αρκετοί, ενώ ο Άντερσον ήταν απλά καλούτσικος. Η Μπαρτσελόνα θα δει το φάιναλ φορ από τον καναπέ της, με τον Πασκουάλ να σκέφτεται τους Μπαζίλε και Μάικλ και να… πίνει για να ξεχάσει τον πόνο του.

ΣΙΕΝΑ – ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ 88-76

Κι απ’ το πάρτι στην… κηδεία. Ο Ολυμπιακός έχασε ξανά με κατεβασμένα τα χέρια από τη Σιένα και αποκλείστηκε, χάνοντας μια μεγάλη ευκαιρία να πάει για 3η συνεχόμενη χρονιά στο φάιναλ φορ. Κακός, φοβισμένος, αγχωμένος, γεμάτος λάθη και «σκοτωμένες» επιλογές, με παίκτες που κρύβονταν ο ένας πίσω από τον άλλο, με έναν προπονητή που «έχασε» κάθε στιγμή της μάχης των πάγκων μετά το πρώτο ματς, ο Ολυμπιακός ολοκλήρωσε άδοξα την ευρωπαϊκή του περιπέτεια.

Αλλά δεν του φταίει κανείς. Το να αποκλείσει αυτή τη Σιένα ήταν αναγκαίο, η ομάδα του Πιανιτζιάνι ήταν ένα σκαλί πιο κάτω από άλλες χρονιές κι έπαιζε στη σειρά με τον καλύτερό της παίκτη εκτός τόπου και χρόνου (ΜακΚάλεμπ) λόγω τραυματισμού. Κι όμως. Έκανε ματ στον Ολυμπιακό και τον πήρε με χαρακτηριστική ευκολία και στα 3 παιχνίδια. Χαρακτηριστικό ότι και στα 3 αυτά ματς είχε κριθεί πριν το τελευταίο τρίλεπτο (πολύ πριν το τελευταίο τρίλεπτο) με τον Ολυμπιακό να μοιάζει το φάντασμα της περσινής παντοδύναμης ομάδας. Και όχι… φάντασμα που φοβίζει. Πιο πολύ σε… Κάσπερ θύμιζε.

Προφανώς και είναι αδιανόητο για μια ομάδα που πάει εκτός έδρας να πάρει την πρόκριση σε αγώνα χωρίς αύριο να δέχεται 29 πόντους στην πρώτη περίοδο και 50 στο πρώτο ημίχρονο. Τέτοια ματς δεν πας να τα πάρεις στην… επίθεση εκτός έδρας, αλλά με την άμυνα, το πάθος και το γεγονός ότι γυαλίζει το μάτι των παικτών σου. Τίποτα από αυτά δεν έγινε, ο Ολυμπιακός ήταν και πάλι κατώτερος των περιστάσεων και προφανώς από το πρώτο δεκάλεπτο φάνηκε ότι δεν θα κερδίσει το ματς.

Μετά το 12-12 ο Ολυμπιακός παραδόθηκε. Ο Μπουρούσης έκανε τη μία κακή επίθεση μετά την άλλη για να πάει το ματς στο 24-16, ο Παπαλουκάς δεν μπορούσε να ηρεμίσει την ομάδα (26-16) και ο Ολυμπιακός δεν μπόρεσε να παίξει άμυνα ούτε για 2 δευτερόλεπτα στο τέλος της περιόδου, όταν η Σιένα έκανε επαναφορά και ο Χέρστον σούταρε ανενόχλητος. Και μόνο αυτό έφτανε για να καταλάβει κάποιος ότι το ματς θα πήγαινε στη Σιένα και ότι ο Ολυμπιακός δεν είχε καμία, μα καμία, τύχη.

Ίδια κατάσταση και στη δεύτερη περίοδο, ο Νίλσεν απλώς έπιανε χώρο στο παρκέ, ο Σπανούλης έκανε κακές επιλογές και δυσκόλευε αντί να διευκολύνει την άμυνα του Ολυμπιακού, το ματς πήγε στο 38-27 και στο 42-27 με 3 συνεχόμενες χαμένες επιθέσεις από τον Σπανούλη. Ημίχρονο στο 50-36 και το ποτάμι δεν θα γύριζε πίσω.

Βγαίνοντας από τα αποδυτήρια ο Ολυμπιακός, ακόμη και στο καλύτερό του δεκάλεπτο, χρειάστηκε 2 λεπτά για να μπει στο κλίμα. Σε αυτά η διαφορά είχε πάει στους 17 πόντους (55-38). Ο Γκόρντον έπαιζε… για όλους, ο Μαυροκεφαλίδης, που ανεξήγητα δεν είχε πατήσει παρκέ στο πρώτο μέρος, έδωσε μικρή πνοή, 5 συνεχόμενες βολές του Τεόντοσιτς κι ένα τρίποντο του Σπανούλη έφεραν τον Ολυμπιακό στο -5 του 63-58 μετά από σερί 8-20.

Κι όμως, ενώ η ψυχολογία ξεκάθαρα είχε γυρίσει, ή μάλλον η ψυχολογία της Σιένα είχε πέσει, ο Ολυμπιακός δεν μπόρεσε να το εκμεταλλευτεί, καθώς ποτέ δεν πίστεψε. Λάθη, πολλά χαμένα αμυντικά ριμπάουντ και μια φάση που έδειξε πόσο λεπτές ήταν οι ισορροπίες στην ψυχολογία της ομάδας. Ο Γκόρντον παλεύει να κλέψει την μπάλα από τον Στόουνρουκ στο καλάθι της Σιένα, γυρνάει το πόδι του και μένει κάτω. Οι διαιτητές δεν σταματούν το ματς, η Σιένα πετυχαίνει ελεύθερο τρίποντο για το 71-63 με κανέναν “ερυθρόλευκο” να μη σκέφτεται να κάνει φάουλ για να σταματήσει τη φάση. Εκεί τελείωσε και ο Ολυμπιακός. Καμία ψυχολογία, κανένα κουράγιο, παίκτες φοβισμένοι που δεν τολμούσαν να σουτάρουν με αποτέλεσμα οι επιθέσεις αντί να γίνονται γρήγορα να αργούν πάρα πολύ. Χαμένα αμυντικά ριμπάουντ και το ματς δεν γυρνούσε με τίποτα.

Η διαφορά ανέβηκε και πάλι στους 15 (84-69) και το φινάλε ήταν ένα πάρτι, αλλά ιταλικό πάρτι, με τον Ολυμπιακό κομπάρσο. Οι ευθύνες που βαρύνουν τον Ίβκοβιτς πάρα πολλές με την ομάδα να μην έχει καμία ψυχολογία για τέτοιο ματς. Σε ομάδες όπως ο Ολυμπιακός δεν νοείται να «στραβώνει» το ματς και να μην δοκιμάζεις και τους 12 παίκτες που έχεις στο ρόστερ σου. Σε μια βραδιά με τόσο κακή άμυνα, ο Παπανικολάου δεν έπαιξε ούτε για ένα δευτερόλεπτο, ενώ σε μια βραδιά με πολλά κακά σουτ (29% στα τρίποντα) ούτε ο Κέσελι πάτησε παρκέ (που πάντως ήταν ανέτοιμος, κάτι που εγείρει ερωτήματα ως προς το γιατί ήταν στη δωδεκάδα).

Ο Παπαλουκάς έπαιξε ελάχιστα στο δεύτερο ημίχρονο (ήταν κακός στο πρώτο, αλλά δεν είχε κάνει κανένα λάθος), με τον Σπανούλη να μένει αδιανόητα για 37,5 λεπτά στο παρκέ, ο Μπουρούσης ήταν καλός επιθετικά, αλλά φάση παρά φάση έχανε τον παίκτη του (ή το ριμπάουντ) στην άμυνα, ο Νίλσεν δεν πρόσφερε τίποτα, ο Έρτσεγκ ήταν κάτω του μετρίου, ο Νεστέροβιτς έκανε ίσως το χειρότερό του επιθετικά παιχνίδι, κι έμειναν 2 να παλεύουν μόνοι. Ο Χαλπερίν και ο Γκόρντον, με τον δεύτερο να μοιάζει ότι παίζει μόνος του σε πάρα πολλές στιγμές, μόνος του εναντίον όλης της Σιένα. Προφανώς και δεν ήταν αρκετός. Ο Ίβκοβιτς έχασε τελείως τη σειρά και το αχρείαστο «πείραμα» των Αγγελόπουλων έχει αποτύχει ήδη.

Απ’ την άλλη, ο Χέρστον έκανε κι άλλο πάρτι (2ο ranking πάνω από 30 στη σειρά), ασταμάτητος επιθετικά και ανίκητος στα ριμπάουντ (5 επιθετικά) χωρίς κανείς να μπορεί να τον παίξει άμυνα, ο Λαβρίνοβιτς δεν είχε αντίπαλο με τον Ίβκοβιτς να δοκιμάζει πάνω του τους Έρτσεγκ, Μαυροκεφαλίδη, Μπουρούση, Νεστέροβιτς και Νίλσεν χωρίς επιτυχία, ο Στόουνρουκ ήταν πολύ καλός, ο Γιάριτς το ίδιο, και ο Ζήσης οργάνωνε και πάλι με μαεστρία. Αυτά έφταναν όπως αποδείχτηκε.

Ευρωλίγκα τέλος πρόωρα για τον Ολυμπιακό, που, πάντως, ήταν ασταθής από την αρχή της χρονιάς στη διοργάνωση, κάτι που απέδειξε εύγλωττα και στη σειρά αυτή (κέρδισε με +48 το πρώτο ματς, για να χάσει με κατεβασμένα τα χέρια τα επόμενα 3). Επιστροφή, πλέον, στη μίζερη ελληνική πραγματικότητα.

Νίκος Κουσούλης