Γρήγορα μια ασπιρίνη!

Δημοσιεύτηκε στις 2 Μαρτίου 2008

Βραδιά με μεγάλες συγκινήσεις η πρώτη της 18^ης αγωνιστικής. Είχαμε παιχνίδια για όλα τα γούστα. Ας τα πάρουμε με τη σειρά γιατί το καθένα παρουσιάζει το δικό του ενδιαφέρον.

Στο ΟΑΚΑ, ο Παναθηναϊκός έχασε από το Μαρούσι με 89-93. Πριν συνεχίσω θα πω ότι δεν υπάρχει περίπτωση ο Παναθηναϊκός να χάσει την 1^η θέση στην κανονική διάρκεια του πρωταθλήματος, ας μην κάνουμε σαν παιδιά. Όμως, αλλού είναι η σημασία της ήττας.

Το «τριφύλλι» είναι άρρωστο. Δεν πρόκειται να χρησιμοποιήσω καμία δικαιολογία για τον Παναθηναϊκό, γιατί κατά τη γνώμη μου δεν υπάρχει καμία. Ούτε η κόπωση, ούτε η απουσία παικτών ρακέτας. Ο Παναθηναϊκός ήταν οριακά στους ψηλούς από τον σχεδιασμό του. Το ήξερε ότι ρισκάρει με την πιο επιρρεπή σε τραυματισμούς «οικογένεια» (οι ψηλοί) του αθλήματος. Εξάλλου, θεωρώ γελοίο για την αξία του Παναθηναϊκού να γράψω ότι έχασε από το Μαρούσι γιατί δεν είχε δύο ψηλούς παραπάνω. Δεν μπορούν δηλαδή οι Διαμαντίδης, Σπανούλης, Γιασικεβίτσιους, Ντικούδης και σία να κερδίσουν το Μαρούσι; Μπορεί αν έπαιζε ο Τσαρτσαρής να κέρδιζε (τα φώναζε ο BEN χτες), αλλά αυτό δεν καθιστά μικρότερη την ξεφτίλα του Σαββάτου. Γιατί ξεφτίλα είναι, όπως ξεφτίλα ήταν και η ήττα του Ολυμπιακού από τον ΠΑΟΚ. Μην κοιτάτε τότε που όλοι ασχολούνταν με το πότε θα φύγει ο Γκέρσον και πέρασε στα ψιλά η ήττα. Λοιπόν, σε 4 ημέρες ο Παναθηναϊκός παίζει το πιο κρίσιμο παιχνίδι της χρονιάς, το οποίο θα πρέπει να κερδίσει για να μπορέσει να παίξει το… επόμενο πιο κρίσιμο παιχνίδι την ερχόμενη εβδομάδα. Και οι «πράσινοι» μόνο έτοιμοι δεν μοιάζουν. Αυτή τη στιγμή μετρούν 4 ήττες στα τελευταία 6 ματς (από Μαρούσι, Σιένα, Άρη, Εφές, ενώ κέρδισαν Ολυμπιακό και Παρτιζάν), αλλά επιπλέον περιθώρια δεν υπάρχουν. Μπροστά τους βρίσκονται οι δύο τελικοί με Εφές και Σιένα και, βέβαια, ο κανονικός… τελικός Κυπέλλου με τον Ολυμπιακό.

Το Σάββατο ο Παναθηναϊκός έδειξε για ακόμη μία φορά αυτό που εύγλωττα έχει φανεί εδώ και ένα μήνα. Ότι δεν παίζει άμυνα. Ξαφνικά (συνέπεσε με τη φυγή Γκέρσον!) η ομάδα που τόσα χρόνια κέρδιζε τους τίτλους της μέσα από την απίστευτη ομαδική άμυνα, δεν μπορεί να παίξει στο πίσω μέρος του γηπέδου. Οι 93 πόντοι από το Μαρούσι είναι πάρα πολλοί, αλλά δείχνουν το εξής: ότι ο Παναθηναϊκός δεν έχει μάθει να κερδίζει με την επίθεσή του και ούτε πρόκειται να μάθει τώρα. Η ομάδα είναι στημένη γύρω από μία συγκεκριμένη φιλοσοφία, η οποία έχει αποδώσει τα μέγιστα. Όμως, εδώ κι ένα μήνα είναι σαν να προσπαθεί να αλλάξει κατεύθυνση. Σαν… να μπήκε ο Γκέρσον στο μυαλό του Ομπράντοβιτς (πώς λέμε μπήκε ο διάολος μέσα σου; Κάτι τέτοιο…)!

Επειδή έτσι μειώνω την αξία της νίκης του Αμαρουσίου, νομίζω ότι είναι περιττό να τονίσω ότι το Μαρούσι έδειξε χαρακτήρα που πάρα πολλές μεγάλες ομάδες της Ευρώπης θα ζήλευαν. Ιδίως μετά το 70-68, πόσοι πίστευαν ότι η ομάδα του Σούλη Μαρκόπουλου θα έπαιρνε το ματς; Ένα ματς που είχε γυρίσει ο Παναθηναϊκός και ήθελε άλλα 10 λεπτά; Μπράβο στο Μαρούσι και στον Μαρκόπουλο για τη φοβερή δουλειά που κάνει. Κι αυτό το μπράβο γίνεται ακόμη μεγαλύτερο, αν σκεφτείτε πόσες ομάδες χάνουν… από τα αποδυτήρια του ΟΑΚΑ, μόνο στη σκέψη ότι παίζουν με τον Παναθηναϊκό.

Για να γυρίσουμε στο θέμα μας. Ο Παναθηναϊκός ασθενεί και θα πρέπει επειγόντως να βρει τη λύση. Μακάρι, γιατί αυτή τη στιγμή είναι η ομάδα που έχει τις περισσότερες πιθανότητες πρόκρισης στα πλέι οφ της Ευρωλίγκας. Και θα είναι μεγάλο πλήγμα για την Ελλάδα να μην έχει εκπρόσωπο εκεί.

Στη Λάρισα οι κάφροι κατάφεραν και πάλι κι έκαναν άνω κάτω το μπάσκετ. Οι χούλιγκαν της ΑΕΚ έκαναν για πρώτη φορά φέτος την εμφάνισή τους στο γήπεδο και, παράλληλα, έκαναν όλους εμάς να ευχόμαστε να μην είχαν πατήσει ποτέ πόδι σε κλειστό. Καλύτερα μόνη της η ΑΕΚ, παρά με αυτούς τους τραμπούκους. Δεν της αξίζουν. Όσο για τον αγώνα; Όταν ένας παίκτης βάζει 42 πόντους, τότε δικαιολογημένα δεν μένει τίποτε άλλο να πεις. Κις και τα μυαλά στα κάγκελα, γιατί στο σύγχρονο μπάσκετ είναι σπάνιες τέτοιες παραστάσεις. Πάντως, ο Αγγέλου επιμένει για τον έναν ή τον άλλο λόγο να μην κάνει ροτέισον ούτε για πλάκα…

Πριν περάσω στα άλλα ματς, θα πω κάτι για τον Καλαφατάκη. Την αδυναμία του Age of Basketball και του γράφοντος στο πρόσωπο του Καλάφα την έχετε καταλάβει όσοι μας διαβάζετε. Όμως, αυτό που γίνεται τις τελευταίες ημέρες από μερίδα του Τύπου είναι άδικο και γελοίο. Ο Καλαφατάκης έχει δίκαια κερδίσει τον χαρακτηρισμό «mission impossible», καθώς έχει σώσει ομάδες που… δεν σώζονται. Όμως, όταν πας κάπου και χρειάζεται 1 νίκη σε 9 αγώνες για να σωθείς, δεν είναι mission impossible, είναι mission… αυτονόητη. Δεν μπορούν να γράφονται αυτά τα πράγματα. Την ΑΕΛ την έσωσε ο Πιλαφίδης με 7 νίκες σε 17 ματς. Ο Καλαφατάκης έβαλε το κερασάκι. Κάποιος θα το έβαζε, αφού αποφασίστηκε να εκδιωχθεί ο Πιλαφίδης.

Στο ΣΕΦ, ο Ολυμπιακός κέρδισε την Ολύμπια με 65-61 στον αγώνα-ηδονή για Γιαννάκη-Μπαρτζώκα. Ο Μπαρτζώκας είναι θιασώτης του αργού και κοντρολαρισμένου μπάσκετ (κοινώς… τσούκου-τσούκου μπολ), ο Γιαννάκης ξεκινάει και τελειώνει απ’ την άμυνα, οι δυο τους μαζί ονειρεύονται τον αγώνα που θα αντιμετωπίσει ο ένας τον άλλον και το ματς θα λήξει 16-13. Μετά το άθλιο τρίτο δεκάλεπτο (επιμέρους σκορ 7-9), οι δύο προπονητές είναι βέβαιο ότι αναζητούν λύσεις. Όμως, όχι στην κατεύθυνση που νομίζουμε. Βλέπουν και ξαναβλέπουν το δεκάλεπτο για να καταλάβουν τι έφταιξε και επέτρεψαν τόσα πολλά καλάθια στον αντίπαλο!

Και, κλείνοντας, ο ΑΓΟΡ ελπίζει ακόμη μετά τη νίκη επί του Αιγάλεω. Για μένα εξακολουθεί να είναι σχεδόν αδύνατη η παραμονή του, αλλά ας κρατήσουμε και μια πισινή, μήπως ο ΠΑΟΚ τελειώσει τη χρονιά, όπως την άρχισε.