Γ. Σκιάς: Πρόβα πριν την… «Κάθοδο των Μυρίων»!

Μάλλον κάτι ξέρει από μπάσκετ ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς, καθώς στην μόλις τρίτη αγωνιστική της Ευρωλίγκας παρουσιάζει μια ομάδα που δείχνει ικανότατη να υπερασπιστεί τον τίτλο της. Οι φίλοι του μπάσκετ ανά την Ευρώπη τρίβουν τα μάτια τους με τις εμφανίσεις των «πράσινων» που καταφέρνουν να παίρνουν με ευκολία τα θετικά αποτελέσματα, αποδίδοντας πολύ όμορφο μπάσκετ, και να διαψεύδουν έτσι τις διάφορες Κασσάνδρες που ανησυχούσαν για τη μείωση του μπάτζετ. Αν μη τι άλλο, ο Παναθηναϊκός δεν ήταν ποτέ ομάδα all-star, αλλά μάλλον μια ομάδα αρχών που (ιδίως μετά το 2002) ολοένα και αναδεικνύει αστέρια μέσα από ένα πολύ σοβαρό πρόγραμμα.

Στο παιχνίδι με την Ζαλγκίρις αυτές ακριβώς οι αρχές ήταν που έβγαλαν τους φιλοξενούμενους νοκ-άουτ. Πολύ απλά, δυο-τρεις «ζεστοί» γκαρντ δεν μπόρεσαν να αντέξουν για πολύ απέναντι σε ένα σύνολο πολυδιάστατο, με εμπεδωμένο αγωνιστικό στυλ και με τεράστια εμπειρία στο τοπ επίπεδο. Όταν χρειαζόταν κάτι περισσότερο από κάποια «ρέντα», ο πρωταθλητής Ευρώπης ήταν εκείνος που είχε τις απαντήσεις. Βέβαια, αυτή η Ζαλγκίρις δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εμπόδιο. Τα σπουδαία ακολουθούν την ερχόμενη εβδομάδα με το σούπερ ντέρμπι ΠΑΟ-ΤΣΣΚΑ. Εκεί αν τα άψογα πικ-εν-ρολ παγιδεύσουν τον Κρίστιτς, θα υπάρχει ένας Κιριλένκο/Κριαπα/Βορόντσεβιτς για να δώσει τη βοήθεια. Για να μην πούμε για τα σουτ τους. Πού το 0/6 των συμπαθών Γιανκούνας-Κλιμαβίτσιους…

Τα πράγματα πάντως βαίνουν καλώς για τον Παναθηναϊκό, καθώς το περυσινό κεκτημένο (στάνταρ δίδυμο Μήτσου-Νικ στο ασόδυο) εξακολουθεί να λειτουργεί περίφημα με τον Διαμαντίδη να κρατάει τις δυνάμεις του για να ξεσπάει όταν η κατάσταση το απαιτεί. Κόντρα στους Λιθουανούς ο αρχηγός έδωσε την ώθηση στην επίθεση με το καλό του μακρινό σουτ – κάπου στην Καλιφόρνια ο Ρούντι Τομζάνοβιτς χαμογελάει δικαιωμένος. Όσο για το δημιουργικό βάρος αυτή τη φορά έπεσε στα χέρια του Καλάθη που επί 30 λεπτά έστελνε μπάλες σε όλες τις πιθανές θέσεις της επίθεσης – 17 πόντοι μπήκαν από δικές του ασίστ. Παίζοντας έτσι μπορεί να εξασφαλίζει πίστωση χρονου για τον Ντέιβιντ Λόγκαν που ήταν πάντως πολύ βελτιωμένος.

Πολύ απλά το παιχνίδι τού πήγε, κυρίως στο δεύτερο ημίχρονο, όταν οι περιφερειακοί της Ζαλγκίρις άρχισαν να χάνουν τον μπούσουλα και τα λάθη διαδέχονταν το ένα το άλλο. Ο Λόγκαν μπορεί να μην είναι μεγάλης κλάσης αμυντικός, όμως (όπως και ο Καλάθης, άλλωστε) έχει πάντα άγρυπνο μάτι για το κλέψιμο. Τα ρίσκα των «πράσινων» γκαρντ έπιασαν τόπο και απέδωσαν 13 κατοχές και κάμποσους ξεκούραστους πόντους. Μετά από 3 ματς οι πρωταθλητές Ευρώπης είναι με απόσταση η πρώτη ομάδα της Ευρωλίγκας στα κλεψίματα με 13 κατά μ.ο. και αυτό είναι ένα στοιχείο που αφενός απλοποιεί τα θεωρούμενα εύκολα παιχνίδια και, αφετέρου, μπορεί να κάνει τον Παναθηναϊκό μια ιδιαίτερα “fun to watch” ομάδα. Ποιος θα το πίστευε;

Κατά τα άλλα, για μια ακόμη φορά είδαμε τον Σάτο να έχει κυρίαρχο ρόλο στο παιχνίδι, αφού είναι το μοναδικό «ορθόδοξο» τριάρι της ομάδας. Δυστυχώς, το ρόστερ της Ζαλγκίρις ήταν τέτοιο που δεν θα επέτρεπε τη χρήση χαμηλών σχημάτων. Πολύ απλά, αν ο Ομπράντοβιτς δοκίμαζε να ρίξει τρίτο κοντό στο παρκέ, ο Σόνι Ουίμς (τι παικτάρα, Θεέ μου!) θα έκανε ακόμα μεγαλύτερο πάρτι. Ούτε δύο λεπτά δεν κράτησε το χαμηλό σχήμα, ενώ το αντίστοιχο «ψηλό» (με 3άρι τον τίμιο Καϊμακόγλου) πήρε ένα 7λεπτο (και μάλιστα συνεχόμενο!!!). Και φυσικά ήταν το χειρότερο διάστημα για τους «πράσινους», καθώς ξεκίνησε με ένα 10-0 της Ζαλγκίρις που έκανε τελικά σκορ 17-11 για να πάρει προβάδισμα και ρυθμό, ώσπου να επανέλθει ο Σάτο και να συμμαζέψει την κατάσταση. Τι κάνει νιάου-νιάου στα κεραμίδια; Όσο λείπει ο Περπέρογλου (καλές Απόκριες, δηλαδή) και όσο ο Πατ (the real Calathes) παίζει μόνο σε simulation mode, ο Παναθηναϊκός θα έχει θεματάκι με τη θέση «3» ειδικά όταν συναντάει χαρισματικούς αντιπάλους.

Ευτυχώς για την ώρα τα υπόλοιπα κομμάτια του παζλ λειτουργούν σωστά και δεν έχουν φανεί δυσκολίες ούτε στη θέση «4» που επίσης υπάρχουν μικροπροβλήματα. Εδώ άλλωστε μιλάει η πείρα. Όπως περιμέναμε το δίδυμο Μπατίστ-Τσαρτσαρής παραμένει κάτι σαν… παγκόσμια σταθερά για τη ρακέτα του Παναθηναϊκού. Στο πρώτο πεντάλεπτο ήταν φανερό ότι οι βασικοί ψηλοί (Μάριτς με Σμιθ) βρίσκονταν χαμένοι στο διάστημα και έπρεπε να μπουν οι παλιοί για να γυρίσει το έργο. Ο τελικός απολογισμός του Μπατίστ είναι τουλάχιστον εντυπωσιακός: 15 βαθμοί ράνκιγκ, 14 πόντοι, 66% ευστοχία και – το σπουδαιότερο – σκορ +13 για την ομάδα του στα 13 λεπτά συμμετοχής του. Ο Αμερικανός παραμένει όλα τα λεφτά και θα είναι πολύ καλύτερος όταν βρει περισσότερο τη φόρμα του, παιχνίδι με παιχνίδι.

Ο Τσαρτσαρής πάλι, είναι αναγκασμένος φέτος να αναβαθμιστεί, καθώς είναι ο μοναδικός από τους υπάρχοντες πάουερ-φόργουορντ που μπορεί έστω και λίγο να παίξει το ρόλο του Φώτση. Μπορεί ο έμπειρος άσος να μην έβγαλε εντυπωσιακή στατιστική (0/3 σουτ, δηλαδή χάλια!), αλλά ο Ομπράντοβιτς τον κράτησε στο παρκέ επί 21 λεπτά, περισσότερο από κάθε άλλον ψηλό, και αυτό μόνο συμπτωματικό δεν είναι. Με τον συγκεκριμένο παίκτη ο κόουτς μπορεί να είναι ήσυχος ότι μέσα στο γήπεδο θα γίνουν αυτά τα μικρά πράγματα που δεν φαίνονται με γυμνό μάτι, αλλά είναι απαραίτητα για να λειτουργήσει η ομάδα καλά.

Η (εκπληκτική, μα τόσο underrated) τεχνική του αρτιότητα σε συνδυασμό με υψηλή μπασκετική ευφυΐα τού δίνει την δυνατότητα να λειτουργεί συμπληρωματικά σε επίθεση και άμυνα και η φετινή κατάσταση τον φέρνει και πάλι στην πρώτη γραμμή, απ’ όπου τον είχε διώξει τα τελευταία χρόνια ο «Μπάτμαν». Σε σχέση με τον Φώτση, ο Τσαρτσαρής υπερτερεί σε δύναμη και σε ικανότητα με την μπάλα, αλλά υστερεί σε μακρινό σουτ και σε αθλητικά προσόντα. Το τελευταίο κάνει τον Βεροιώτη φόργουορντ πιο επιρρεπή στο φάουλ, κάτι που με τη Ζαλγκίρις δεν κόστισε. Δεν κόστισε, γιατί δεν προέκυψε. Και δεν προέκυψε, γιατί οι κ.κ. Γιανκούνας-Κλιμαβίτσιους (οι αντίπαλοι στο «4») δεν έχουν προσωπικές φάσεις κι έτσι δεν προκάλεσαν μεγάλες φθορές. Να δούμε τι θα γίνει την επόμενη εβδομάδα όταν θα αριβάρουν στο Μαρούσι τα θηρία της ΤΣΣΚΑ…

Γιατί εκεί είναι που θα τελειώσουν τα ψέματα και θα φάει η μύγα σίδερο. Δεν φτάνει που η ΤΣΣΚΑ παίζει μέχρι στιγμής το καλύτερο μπάσκετ της Ευρώπης, δεν φτάνει που έχει το (όπως όλα δείχνουν) πληρέστερο ρόστερ της Ευρώπης, δεν φτάνει που φιλοξενεί στις τάξεις της τον (μέχρι στιγμής) αδιαφιλονίκητο MVP της Ευρωλίγκας. Το έργο είναι πολύ πιο ζουμερό για τους εξής (όχι γνησίως μπασκετικούς) λόγους:

1. ο Νέναντ Κρίστιτς επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος και θέλει αυτή τη φορά να πάρει περισσότερα κεφάλια

2. ο Μίλος Τεόντοσιτς επιστρέφει στον τόπο του μαρτυρίου και θέλει (όσο κι αν το κρύβει με το μονίμως ανέκφραστο προσωπείο του) να πάρει γλυκιά εκδίκηση

3. ο Γιόνας Καζλάουσκας επιστρέφει στο χώρο όπου έχει γνωρίσει τη μεγαλύτερη αμφισβήτηση και θέλει να διδάξει μπάσκετ υψηλού επιπέδου στους (αγνώμονες) Έλληνες και (κυρίως) να μπει στο μάτι ορισμένων επιφανών εκπροσώπων του εδώ (μπασκετικού-δημοσιογραφικού) κατεστημένου που τον θεωρούν λίγο

4. και αν στο τελευταίο δευτερόλεπτο οι Ρώσοι ψάχνουν το μεγάλο σουτ, υπάρχει ο ιδανικός «δράστης» και δεν είναι άλλος από τον (ψιλοθαμμένο στο φετινό σύστημα) Ραμούνας Σισκάουσκας που το 2009 στο Βερολίνο (μαζί με ένα δύσκολο τρίποντο) έχασε ένα βραβείο MVP και ένα τρόπαιο Ευρωλίγκας που θα ήταν για τον ίδιο το τρίτο συνεχόμενο.

Μιλάμε για πολύ «μίσος», δηλαδή. Αλλά και για πολύ υψηλό μπασκετικό επίπεδο: ο (φορμαρισμένος) πρωταθλητής Ευρώπης κόντρα στην πιο «τρομακτική» ομάδα της φετινής σεζόν. Ή αν θέλετε, η πιο τρομακτική ομάδα της φετινής σεζόν κόντρα στην πλέον «ατρόμητη» ομάδα των τελευταίων ετών. Ματσάρα αστέρων και εγγυημένης απόλαυσης σε μια ιδιαίτερα καυτή Euroleague αγωνιστική που θα κρίνει πολλά για την κατάταξη στην κανονική περίοδο. Και κάποιος, παρακαλώ, να πυροβολήσει τον προγραμματιστή της διοργάνωσης που έβαλε σχεδόν ταυτόχρονα την αναμέτρηση Μπαρτσελόνα-Σιένα. Ίσως θα πρέπει να ξεσκονίσω εκείνο το παλιό βίντεο…

Γιώργος Σκιάς