Δημοσιεύτηκε στις 15 Μαρτίου 2009
Τι μπορεί να απαντήσει; Αν… θυμάται από τα 10 του χρόνια και μετά τότε θα θυμάται πιθανότατα μόνο τα τρίποντα του Σχορτσανίτη το 2006, την (άστοχη πάντως) αναπαράσταση της τελευταίας φάσης του ημιτελικού του Βελιγραδίου, το απόλυτο άκυρο του θεσμού με την ισοπαλία 97-97 το 2006 (οι παίκτες ήθελαν να φύγουν μια ώρα αρχύτερα, διαιτητές βαριόντουσαν, η ΕΡΤ… περισσότερο απ’ όλους γιατί ήθελε… να συνεχίσει το πρόγραμμά της) και κάποιο κάρφωμα από τον περσινό διαγωνισμό που η αλήθεια είναι ότι είχε καλό επίπεδο (άσχετο αν τηλεοπτικά χάσαμε 5 καρφώματα γιατί η ΕΡΤ είναι ακατάλληλη στο να μεταδίδει ακόμη και αγώνες σκακιού).
Τίποτα για Τζον Χάτσον και σμπαραλιασμένο ταμπλό, τίποτα για Χένρι Τέρνερ και 360ο, τίποτα για Φραγκίσκο Αλβέρτη (και μάχες με Πέτζα Στογιάκοβιτς) και τους 3

Δύο πράγματα: Πρώτον ότι οι περισσότερες αναμνήσεις μας είναι από τα πρώτα all-star game, κάτι που συνεπάγεται το δεύτερον, ότι ο θεσμός συνεχώς έχει φθίνουσα πορεία. Προφανώς στην Ελλάδα νομίζουμε ότι στις Η.Π.Α. ξαφνικά… πέφτουν ένα τριήμερο από τον ουρανό σε ένα γήπεδο παίκτες, τσιρλίντερ, σόουμεν, εκφωνητές, σχολιαστές και τηλεόραση για να παρουσιάσουν ένα all-star game του NBA χωρίς καμία προηγούμενη οργάνωση και δουλειά. Χρησιμοποιώ το παράδειγμα των Η.Π.Α. όχι γιατί έχουν το καλύτερο all-star game (ας είμαστε σοβαροί, δεν συγκρίνεται με κανένα), αλλά γιατί από εκεί προήλθε η ιδέα για έναν τέτοιο αγώνα.
Τι άλλο… δεν θα θυμόμαστε από το φετινό all-star game; Τους παίκτες 7 ομάδων της Α1, καθώς στο φετινό all-star εκπροσωπούνται μόνο οι μισές ομάδες του πρωταθλήματος. Πώς; Παναθηναϊκός 8 παίκτες, Ολυμπιακός 7 παίκτες (από σπόντα γιατί τραυματίστηκε ο Πρίντεζης), Μαρούσι 3 παίκτες, Άρης 2 παίκτες, ΑΕΚ 2 παίκτες (από σπόντα γιατί τραυματίστηκαν Πρίντεζης και Σμιθ), Πανιώνιος 1 παίκτης, Πανελλήνιος 1 παίκτης. Δεν λέω σώνει και καλά να μπουν παίκτες και από τις 14 ομάδες (που για μένα θα έπρεπε), αλλά αυτό το «16 (μετράω και τον Πρίντεζη) παίκτες από τους αιώνιους και κάτι ψιλά» είναι γελοίο. Το all-star game είναι σαν να παίζουν… «φίλοι Παπαλουκά»-«φίλοι Διαμαντίδη» και το όλο στήσιμό του το κάνει απίστευτα αδιάφορο. Το all-star game παγκοσμίως είναι και επιβράβευση της χρονιάς που κάνει ένας αθλητής. Πού είναι, ας πούμε, ο Τορίν Φράνσις;
Πρώτα απ’ όλα δεν θα έπρεπε ο κόσμος να επιλέγει και τους 12 παίκτες κάθε πλευράς. Δεν πειράζει να αντιγράψουμε την ιδέα των Αμερικάνων και να δοκιμάσουμε οι 7 να ορίζονται και οι 5 να επιλέγονται από τον κόσμο. Πραγματικά, τα ποσοστά εκπροσώπησης είναι επιεικώς γελοία και αναφέρομαι σε Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό. Ας μπει όριο μάξιμουμ συμμετοχών ανά ομάδα, ας γίνει οτιδήποτε, λύσεις υπάρχουν πολλές. Οργάνωση και ενδιαφέρον δεν υπάρχει.
Δεύτερο θέμα βασικό: ποιος ένας παίκτης θα έπρεπε να είναι στο φετινό all-star game; Δεν είναι quiz είναι… τι κάνει νιάου-νιάου στα κεραμίδια και… χωρίς

Η φετινή διοργάνωση είναι μια ακόμη αρπαχτή, η οποία προσπαθεί να πάρει αίγλη όχι από το γεγονός αλλά από τη λάμψη των αστέρων που συμμετέχουν σε αυτό. Είναι σαν να θες να πείσεις ότι το 5×6 σαλόνι σου είναι αίθουσα κινηματογράφου επειδή έχεις πάρει… μεγάλη και ακριβή τηλεόραση.
Η αλήθεια είναι ότι φέτος το all-star game μπορεί να είναι καλύτερο από άλλες χρονιές. Το γήπεδο στην Ξάνθη θα γεμίσει (έστω κι αν είναι μικρό), οι περισσότεροι αστέρες θα δώσουν το «παρών», οι διαγωνισμοί έχουν πολύ σημαντικές συμμετοχές (άλλο ατόπημα: είναι δυνατόν ο Ουίλιαμς Ντάνιελς να καλείται μόνο και μόνο επειδή τραυματίστηκε ο Σμιθ και να μην είναι εξαρχής στα καρφώματα;) και αρκετοί από τους παίκτες φαίνεται (τουλάχιστον στα προεόρτια) να έχουν διάθεση. Όμως, οργανωτικά το all-star game ήδη κατατάσσεται στα εξίσου αποτυχημένα με τα προηγούμενα. Είναι καιρός να ασχοληθεί κάποιος σοβαρά με το θεσμό, με την οργάνωση του διημέρου πέρα από τα τυπικά και με εφαρμόσιμες νέες ιδέες, αν θέλουμε να ανέβει λίγο το επίπεδό της «γιορτής του μπάσκετ» και να γίνει αντάξιο του ρόστερ των ομάδων του πρωταθλήματος.