Μάικλ Τζόρνταν: μια μικρή παραφωνία – Μέρος I

Μπορεί το ομορφότερο μπασκετικό παραμύθι να έχει σκιά; Η λάμψη του μεγαλύτερου αθλητή όλων των εποχών να θολώσει έστω και για μια στιγμή; Ο άνθρωπος που όσες φορές πάτησε παρκέ από τον Οκτώβρη τη δεκαετία του ’90 έπαιρνε και το πρωτάθλημα να νιώθει ανασφάλεια; Εκείνος που αψήφησε όλους τους νόμους, βαρύτητας, φυσικής, γήρανσης, κάνοντας απίστευτα πράγματα ακόμη και στα 40 του να μιλάει λες και ήταν ένα χαμένο ταλέντο;

Ο Μάικλ Τζόρνταν εισήχθη στο Hall of Fame τον Σεπτέμβριο του 2009 μπαίνοντας προφανώς εκεί που ανήκει κι εκεί που λογικά το όνομά του θα ηγείται από εδώ και στο εξής. Το αφιέρωμα στον τεράστιο θρύλο δεν θα είναι όπως τα προηγούμενα, καθώς, απ’ τη μία θα είναι μεγαλύτερο σε έκταση και θα «σπάσει» σε αρκετά μέρη, ενώ απ’ την άλλη ο ίδιος ο Τζόρνταν μας υποχρεώνει να ξεκινήσουμε με τα όσα έγιναν στην τελετή του Σεπτεμβρίου πρώτα.

Εννιά στους δέκα θα πουν ότι ήταν απαράδεκτος, μικροπρεπής και ασεβής ακόμη και προς τον ίδιο του τον εαυτό στο λόγο του. Όλοι θα πουν ότι τους έκανε άσχημη εντύπωση αυτό που βίωσαν, διάβασαν ή είδαν. Όμως, ίσως αυτός είναι ο Τζόρνταν. Ίσως έτσι πρέπει να τον θυμόμαστε. Έναν αθλητή που δεν μπορούσε παρά να είναι ανταγωνιστικός. Ακόμη και στο λόγο που έβγαλε όταν ανακοινώθηκε ότι μπήκε στο Hall of Fame, σε ηλικία 46 ετών.

Η αλήθεια είναι ότι πολλοί από εμάς που μεγαλώσαμε με τον Τζόρνταν, που είχαμε την αφίσα του στο δωμάτιό μας, που τον μνημονεύαμε στα μονάκια στις αλάνες, νιώσαμε ένα σφίξιμο, μια πίκρα, όταν ο θεός του μπάσκετ θέλησε μόνος του να κατέβει από τον θρόνο που τον είχαμε. Για μια και μόνη βραδιά ο Τζόρνταν ήταν θνητός, είχε αδυναμίες, ήταν κατώτερος των περιστάσεων. Και όχι δεν ήταν στα παρκέ, δεν ήταν όταν έβαζε «Το Σουτ» με τους Καβαλίερς, δεν ήταν όταν έπαιρνε τον πρώτο τίτλο, δεν ήταν όταν ημιλιπόθυμος με γρίπη διέλυε τους Τζαζ με 38 πόντους πριν καταρρεύσει στον 5ο τελικό του 1997, δεν ήταν ούτε όταν έκλεβε την μπάλα από τον Μαλόουν για να κάνει αιώνια κλιπάκι τον Ράσελ και να πάρει τον 6ο τίτλο το 1998. Ήταν με κουστούμι, σε αίθουσα, με μικρόφωνο μπροστά του.

Ο Τζόρνταν ανέβηκε για το λόγο του κλαίγοντας. Όταν σκούπισε τα δάκρυά του, άρχισε… να πυροβολεί κατά πάντων σα να ετοιμαζόταν να βάλει το σορτσάκι και να τους προκαλέσει ξανά στο παρκέ. Ή μάλλον αυτό έκανε, προκαλούσε τους πάντες και τα πάντα. Ό,τι δεν τόλμησε ποτέ κανείς στην καριέρα του Τζόρνταν, να τον μειώσει, το έκανε ο ίδιος με τα λόγια του.

Όλοι τα άκουσαν. Από τον Τζεφ Βαν Γκάντι και τον Μπράιον Ράσελ (που του είχε πει το 1994 ότι αν δεν αποχωρούσε θα τον έκλεινε καλά: «Μετά από εκείνη τη μέρα, όποτε τον βλέπω με σορτσάκι, ορμάω πάνω του»), μέχρι τους γονείς του «που όταν ήμουν μικρός με πείσμωσαν», ακόμη και… τα παιδιά του στα οποία είπε: «Δεν θα ήθελα να ήμουν στη θέση σας μάγκες». Ακολούθησαν ο Μάτζικ Τζόνσον, ο Τζορτζ Γκέρβιν και ο Αϊζάια Τόμας (οι δύο τελευταίοι ήταν παρόντες) στους οποίους την είπε για τον «αποκλεισμό» του από το all-star game του 1985 («ήθελα να σου αποδείξω Αιζάια και στον Μάτζικ, τον Μπερντ και τον Τζορτζ ότι ‘μου άξιζε να είμαι εκεί όπως και σε σας και ελπίζω στην καριέρα μου να σας το έδειξα χωρίς αμφιβολία’»). Θυμήθηκε κάθε άσχημη στιγμή, κάθε στιγμή που του άφησε πίκρα. Ποιος; Αυτός που έφτασε ψηλότερα από κάθε άλλον. Αυτός που κατάφερε περισσότερα από κάθε άλλον.

Ένα από τα υψηλά ιστάμενα πρόσωπα, εκείνη τη βραδιά παρόντα, είπε: «Αυτός είναι ο Μάικλ. Δεν ήταν εκτός χαρακτήρα. Κανείς δεν θα τη γλίτωνε με αυτά που είπε εκείνος απόψε. Αλλά είναι ο Μάικλ και όλοι απλά το δέχονται».

Πλήρωσε μέχρι και τα εισιτήρια του Λιρόι Σμιθ (ο παίκτης που στο λύκειο είχε προτιμηθεί στη δωδεκάδα αντί του Μάικλ) για να είναι κι εκείνος εκεί παρών όταν ο Τζόρνταν έλεγε προς τον τότε προπονητή του, Ποπ Χέρινγκ: «Ήθελα να σιγουρευτώ ότι το έχεις καταλάβει: έκανες λάθος, μάγκα». Και ούτε τον Σμιθ άφησε… ασχολίαστο: «Είναι ακόμη εκείνος ο δίμετρος τύπος, δεν είναι ψηλότερος και λογικά και το παιχνίδι του θα είναι το ίδιο».

Όταν όλο το μπάσκετ θέλησε να γιορτάσει τον Τζόρνταν και να τον αναγνωρίσει ως τον καλύτερο παίκτη όλων των εποχών, εκείνος ήταν μικροπρεπής. Για τον Τζέρι Κράουζε, τζένεραλ μάνατζερ των Μπουλς, που είχε κάποτε δηλώσει ότι η ομάδα και όχι οι παίκτες παίρνουν τα δαχτυλίδια, ο Τζόρνταν θεώρησε σωστό να απαντήσει τώρα: «Εγώ ήμουν, όχι αυτός. Η ομάδα δεν έπαιξε με γρίπη στη Γιούτα». Και συνέχισε: «Ο Κράουζε δεν είναι εδώ. Δεν ξέρω ποιος τον κάλεσε. Εγώ πάντως όχι».

Τον Μπαζ Πίτερσον που αναδείχτηκε καλύτερος παίκτης του Νορθ Καρολάινα, όταν ήταν στην τελευταία χρονιά στο λύκειο (και αυτός και ο Τζόρνταν). Την επόμενη σεζόν ήταν συγκάτοικοι με τον Μάικλ: «Το μόνο που είχα ακούσει ήταν πως ήταν ένα παιδί που ψηφίστηκε καλύτερος. Σκέφτηκα, δεν έπαιξε εναντίον μου, οπότε πώς είναι ο καλύτερος της χρονιάς; Από εκείνη τη στιγμή έγινε κομβικό σημείο για μένα χωρίς να το ξέρει. Δεν το ήξερε, αλλά ήταν».

Τον Ντιν Σμιθ που δεν τον άφησε στην ρούκι σεζόν του στο κολέγιο να ποζάρει για το εξώφυλλο ενός περιοδικού. Τον Πατ Ράιλι. Μέχρι και το… Hall of Fame που ανέβασε το εισιτήριο για την τελετή με αυτόν.

Καλά λόγια άκουσαν ο Φιλ Τζάκσον και οι συμπαίκτες του, με τον Σκότι Πίπεν να ξεχωρίζει στις κουβέντες του Τζόρνταν.

Νωρίτερα, πάντως, είχε αρνηθεί τον τίτλο του καλύτερου όλων των εποχών, έστω και για μια στιγμή: «Όταν το λένε αυτό, νιώθω ταπεινός. Ποτέ δεν έπαιξα εναντίον του Τζέρι Ουέστ. Ποτέ δεν έπαιξα εναντίον του Έλτζιν Μπέιλορ. Ποτέ εναντίον του Ουίλτ Τσάμπερλεν». Μετά από μια μικρή παύση κι ένα χαμόγελο, όμως… «πάντως, θα το ήθελα πολύ να το έχω κάνει». Κι εμείς Μάικλ…

Όλος ο λόγος του έμοιαζε με λογαριασμούς που δεν είχαν κλείσει. Οπότε, για το τέλος, μόνο μία φράση υπήρχε: «Μια μέρα μπορεί να κοιτάξετε και να με δείτε να παίζω ένα παιχνίδι στα 50 μου. Μη γελάτε. Ποτέ μη λέτε ποτέ, γιατί τα όρια, όπως και οι φόβοι, είναι συχνά μόνο μια ψευδαίσθηση».