Στις 23 Μαρτίου θα έχουμε Τελικό

Δημοσιεύτηκε στις 7 Φεβρουαρίου 2008

Θα μου επιτρέψετε σήμερα να ασχοληθώ περισσότερο με το θέμα της ημέρας, που ήταν η πρώτη του Παναγιώτη Γιαννάκη στον πάγκο του Ολυμπιακού. Περνώντας το παιχνίδι του Πανελληνίου με τον Παναθηναϊκό στα γρήγορα, δεν νομίζω ότι προέκυψαν νέα συμπεράσματα, εκτός από όσα είχαμε ήδη για τις δύο ομάδες.

Ο Σάρας πήρε και πάλι τον Παναθηναϊκό από το χεράκι στην επίθεση, ο Σπανούλης κέρδισε 11 φάουλ (!), ο Διαμαντίδης τα έκανε όλα όσο ακριβώς χρειαζόταν (7 πόντοι, 6 ριμπάουντ, 5 ασίστ, 3 κλεψίματα) και ο Παναθηναϊκός πέρασε πιο άνετα απ’ ότι δείχνει το τελικό 70-76. Όσο για τον Πανελλήνιο, ο Ζούρος συνεχίζει το έργο καταστροφής της ομάδας, το οποίο έχει ξεκινήσει από την ημέρα που ανέλαβε στη θέση του Καλαφατάκη. Η ερώτηση (που εύστοχα μου έθεσε ένας συνάδελφος) είναι, αν ο Πανελλήνιος δεν είχε κάνει τις 6 νίκες επί «Καλάφα», τώρα θα έπεφτε;

Στο ΣΕΦ ο Ολυμπιακός πέρασε από τον Άρη, με αποτέλεσμα να έχουμε ξανά μετά από καιρό τελικό «αιωνίων» στο Κύπελλο. Επιτέλους, θα πω εγώ, γιατί είχαμε αρχίσει να βαριόμαστε τους ξενέρωτους και αδιάφορους τελικούς των τελευταίων χρόνων. Όσο για το… ιστορικό στοιχείο του αγώνα, ο Άρης αποκλείστηκε και πάλι στις 6 Φεβρουαρίου, όπως είχε πάθει και το 2001. Μόνο που τότε ήταν στο πλαίσιο του Σαπόρτα Καπ και ο Άρης… δεν είχε καν παίξει, καθώς οι παίκτες του δεν κατέβηκαν στον αγώνα με το Μαρούσι, ζητώντας τα οφειλόμενα από τη διοίκηση της ομάδας, με το Μαρούσι να περνάει στον επόμενο γύρο με 20-0. Αυτά για να θυμούνται κάποιοι πού ήταν ο Άρης και πού έχει φτάσει μέσα σε λίγα χρόνια.

Από την πρώτη του Γιαννάκη μπορούμε να ξεχωρίσουμε τα εξής: Πρώτον και βασικότερον, τον κόσμο της ομάδας που σχεδόν γέμισε το ΣΕΦ. Δεύτερον, το τρομερό άγχος που είχαν οι παίκτες του Ολυμπιακού. Άγχος που τους έκανε να είναι διστακτικοί στις προσπάθειες, να κάνουν αβίαστα λάθη και να είναι γενικά «δαγκωμένοι» στην επίθεση. Από τον Βασιλόπουλο μέχρι τον Γκριρ, από τον Τζάκσον μέχρι τον Μπουρούση. Ο μόνος που έκανε αυτό που μας έχει συνηθίσει να κάνει είναι ο Βασιλειάδης αποδεικνύοντας και πάλι ότι είναι ο μόνος κλασικός Έλληνας σουτέρ, που βρέξει-χιονίσει θα σουτάρει. Τρίτον, η διάθεση για άμυνα που έδειξαν οι παίκτες του Ολυμπιακού. Μπορεί μέσα σε τρεις ημέρες τα αμυντικά συστήματα του Γιαννάκη να μην πρόλαβαν να εφαρμοστούν (προφανώς), αλλά δεν υπήρχε ούτε ένας από τους 10 που βρέθηκαν με φόρμα κι έπαιξαν, που να μην κυνηγήσει κάθε φάση στην άμυνα. Τεράστια αλλαγή σε σχέση με την ομάδα του Γκέρσον αυτό. Τέταρτον, η συνήθης κατάληξη των αγώνων τους οποίους κοουτσάρει ο Γιαννάκης και πάνε ντέρμπι στο τέλος: δηλαδή, νίκη της ομάδας του Δράκου. Το έργο το έχουμε ξαναδεί και θα το ξαναδούμε πιστεύω. Πέμπτο, τα αρκετά ελεύθερα σουτ των «ερυθρολεύκων». Ελεύθερα μέσα από σύστημα, αν και άστοχα στο ματς με τον Άρη. Έκτον, το περίφημο (πλέον) ροτέισον του Γιαννάκη. Έπαιξαν και οι δέκα διαθέσιμοι από 4 (Καυκής) μέχρι 33 (Γκριρ) λεπτά. Έβδομον, η πίστη στους Έλληνες. Ο Γιαννάκης ξέρει τους Έλληνες παίκτες και πώς να πάρει αυτά που θέλει από τον Παπαμακάριο (20 λεπτά), τον Μαυροκεφαλίδη (11 λεπτά) ή τον Βασιλόπουλο (27 λεπτά). Και με τον Γιαννάκη, όλοι οι παίκτες ξέρουν ότι θα παίξουν. Όσο για το (μέτριο) μπάσκετ του Ολυμπιακού, δεν νομίζω να περίμενε κάποιος κάτι καλύτερο στη δεδομένη στιγμή. Μιλάμε για μια ομάδα με ανύπαρκτη ψυχολογία, η οποία κλήθηκε να αντιμετωπίσει έναν δύσκολο, στρωμένο και οργανωμένο αντίπαλο. Γιατί, ας μην γελιόμαστε, τον Ολυμπιακό της περασμένης εβδομάδας ο Άρης τον κέρδιζε εύκολα.

Πάμε και σε κάποια άλλα στοιχεία; Ο Τεόντοσιτς είναι ο πιο τυχερός παίκτης του Ολυμπιακού, γιατί πλέον θα έχει πάνω από το κεφάλι του Γιαννάκη και Τόμιτς να τον δουλέψουν, οπότε με το ταλέντο του, θα πρέπει να φτάσει πολύ ψηλά. Ο Big Sofo πανηγυρίζει στην Ελβετία και προσπαθεί να χάσει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα τα (πάρα πολλά) περιττά κιλά. Άλλωστε ο Γιαννάκης ήδη τον περιμένει, όπως δήλωσε. Όμως, να πέσεις από τα 205 σε νορμάλ βάρος είναι πολύ δύσκολο.

Όσο για τον Άρη; Ο Γκόρντον Χέρμπερτ είχε προετοιμάσει πάρα πολύ καλά τους «κιτρίνους». Όμως, όσο καλά τους είχε στήσει στο παρκέ, εξίσου… κακό κοουτσάρισμα έκανε κατά τη διάρκεια του αγώνα. Ο Άρης έχασε το ματς ουσιαστικά μέσα από τα χέρια του, αφού ο Χέρμπερτ αδυνατούσε στο δεύτερο ημίχρονο να βρει λύση για να απεγκλωβίσει την ομάδα του (που πέτυχε 13 πόντους σε 16 λεπτά). Ο Ουάσινγκτον ήταν αυτό που… είναι, δηλαδή ένας πολύ γρήγορος Αμερικανός με καλό χειρισμό. Σε καμία περίπτωση πλέι μέικερ, σε καμία περίπτωση οργανωτής, σε καμία περίπτωση Καστλ. Και όταν «τρελαίνεται», όπως στο τέταρτο δεκάλεπτο στο ΣΕΦ, ο Άρης δεν μπορεί να γλιτώσει. Ο Γιαννάκης «μίκρυνε» τη ρακέτα, ο Μάσεϊ δεν μπόρεσε να βρει χώρους, οι υπόλοιποι ψηλοί το ίδιο και, όταν άρχισαν να μη βρίσκουν στόχο τα μακρινά σουτ, το παιχνίδι γύρισε. Ο Άρης δοκίμασε το ίδιο (να εγκλωβίσει τους ψηλούς του Ολυμπιακού), εν μέρει το κατάφερε, αλλά οι «ερυθρόλευκοι» είχαν το όπλο των ντράιβ σε αντίθεση με τον «αυτοκράτορα».