Ο κανονισμός της γροθιάς και η “αλυσίδα” των καλύτερων!

 

Δημοσιεύτηκε στις 11 Μαρτίου 2008

Όταν είχα γράψει για τον περίφημο κανονισμό στο πρωτάθλημα των Φιλιππίνων, είχα πει ότι θα επανέλθω με περισσότερους περίεργους ή άγνωστους κανονισμούς που ισχύουν στο σύγχρονο μπάσκετ. Αυτό που θα συζητήσουμε σήμερα αφορά κανονισμούς της FIBA, πράγματα δηλαδή που συναντάμε καθημερινά στα γήπεδα. Καθημερινά μπορεί και όχι, αλλά αν τύχει και τους συναντήσουμε στη ζωή μας, καλό θα είναι να είμαστε έτοιμοι!

Πάμε, λοιπόν:

Πριν φτάσω στην ανάλυση του κανονισμού, μία μικρή παρένθεση. Ξέρετε ότι η γραμμή των βολών στα γήπεδα της FIBA είναι πιο μακριά απ’ ότι στα αντίστοιχα του NBA; Σας φαίνεται περίεργο και απίθανό; Και όμως! Επισήμως η διαφορά είναι…3 εκατοστά! Η γραμμή των βολών στο NBA ξεκινάει στα 4.57 μέτρα από το καλάθι, ενώ στη FIBA στα 4.60! Η διαφορά οφείλεται στο διαφορετικό σύστημα μέτρησης (πόδια και ίντσες οι μεν, μέτρα και εκατοστά οι δε), αλλά υπάρχει. Αυτό γιατί πολλοί από εμάς πιστεύουν ότι οι βολές στο NBA είναι… μακρύτερα απ’ ότι στην Ευρώπη.

Και πάμε στο… κυρίως πιάτο, στον κανονισμό της ημέρας. Όταν ο Νέισμιθ είχε δημιουργήσει το μπάσκετ, είχε φτιάξει 13 κανονισμούς, με τους οποίους ξεκίνησε το άθλημα. Οι βασικοί προφανώς ισχύουν, άλλοι έχουν αλλάξει και κάποιοι δεν υπάρχουν. Όμως, είναι κι ένας που ελάχιστοι τον γνωρίζουν.

Ο Νέισμιθ είχε γράψει ότι ένας παίκτης μπορεί να χτυπήσει την μπάλα με οποιοδήποτε τρόπο (χαΐδεμα, σφαλιάρα, με τα δάκτυλα κτλ) εκτός από γροθιά! Τότε ανέφερε ότι αν ένας παίκτης χτυπήσει την μπάλα με γροθιά είναι παράβαση και θεωρείται φάουλ! Αν ο παίκτης το επαναλάβει αποβάλλεται από τον αγώνα μέχρι η συγκεκριμένη επίθεση να τελειώσει!

Αυτός ο κανονισμός (παραλλαγμένος) ισχύει και σήμερα. Οι παίκτες δεν έχουν δικαίωμα να ακουμπήσουν την μπάλα με τη γροθιά τους, κάτι που αποτελεί παράβαση. Βέβαια, σήμερα, η μπάλα απλώς αλλάζει κατοχή, αν ο παίκτης τη χτυπήσει με τη γροθιά.

Και μιας και η συζήτηση μας έφερε στον Νέισμιθ, θα το… τραβήξω ακόμη πιο πέρα. Λένε ότι οι καλύτεροι μαθαίνουν πάντα από τους καλύτερους, έτσι δεν είναι; Ε, στην περίπτωση του μπάσκετ, αυτό είναι πραγματικότητα. Τι εννοώ; Προσέξτε:

Ο Τζέιμς Νέισμιθ το 1898 πήγε στο Πανεπιστήμιο του Κάνσας, όπου έγινε ο πρώτος προπονητής μπάσκετ στην ιστορία του κολεγίου. Ο Νέισμιθ ήταν προπονητής του Φόρεστ «Φογκ» Άλεν, ο οποίος αργότερα τον διαδέχτηκε στον πάγκο του Κάνσας. Ο Φογκ Άλεν αποσύρθηκε από την προπονητική με ρεκόρ 771-233. Μόνο 4 προπονητές στην ιστορία του NCAA έχουν καταφέρει να ξεπεράσουν το ρεκόρ του Φογκ, ο Ντιν Σμιθ, ο Άντολφ Ρουπ, ο Μπόμπι Νάιτ και ο Έντι Σάτον. Ο Φογκ είχε το προσωνύμιο «Πατέρας της Προπονητικής του Μπάσκετ». Κατά τη διάρκεια της καριέρας του ήταν προπονητής των δύο από τους τέσσερις που τον ξεπέρασαν, του Ντιν Σμιθ και του Άντολφ Ρουπ.

Ο Άντολφ Ρουπ με τη σειρά του ήταν προπονητής του Πατ Ράιλι, ενώ ο Ντιν Σμιθ ήταν προπονητής (του Μάικλ Τζόρνταν και) του Λάρι Μπράουν!

Μπορεί όλα αυτά να είναι απλώς συμπτώσεις, αλλά είναι όμορφο να βλέπεις ότι οι μεγαλύτεροι προπονητές του σήμερα, συνδέονται με κάποιον τρόπο με τον άνθρωπο που δημιούργησε το μπάσκετ. Ορισμένοι από τους μεγαλύτερους προπονητές στην ιστορία του μπάσκετ, σχηματίζουν μια γραμμή που συνδέει τη δημιουργία του με το 2008, έχοντας ο ένας πάρει στοιχεία από τον προκάτοχό του και ούτω καθ’ εξής μέχρι τον Νέισμιθ.