Κανονισμοί του NBA στην ιστορία: Μέρος Ι

Κάθε καλοκαίρι συζητάμε για περίεργους κανονισμούς ή αλλαγές σε κανονισμούς στα διάφορα πρωταθλήματα μπάσκετ. Σήμερα και αύριο θα ασχοληθούμε με το NBA και ορισμένες αλλαγές σε κανονισμούς, άλλες πιο γνωστές, άλλες λιγότερο. Αφήνουμε τα κλασικά και πάμε σε κανονισμούς που είτε μπορεί να μην έχουμε ξανακούσει ποτέ ότι υπήρχαν, είτε η εξέλιξή τους παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον. Θεωρώντας ότι όλοι γνωρίζουμε τι ισχύει σήμερα, πάμε να δούμε… πώς φτάσαμε ως εδώ:

Αυτό που από την αρχή του NBA πήρε πολύ καιρό στους υπεύθυνους να ολοκληρώσουν ήταν ουσιαστικά η φιλοσοφία του παιχνιδιού. Τα σκόπιμα φάουλ στο τέλος των αγώνων, αλλά και τα φάουλ για να κόψουν τον αιφνιδιασμό, απασχόλησαν από την αρχή το NBA.

Το 1950-51 ίσχυσε κανονισμός που έλεγε ότι μετά από εύστοχη βολή στα τελευταία 3 λεπτά του αγώνα γίνεται τζάμπολ ανάμεσα στον παίκτη που έκανε το φάουλ και στον παίκτη που δέχτηκε το φάουλ, αντί να πάρει η ομάδα που δέχτηκε τον πόντο την κατοχή. Σκοπός του μέτρου αυτού ήταν να εξαλείψει τα σκόπιμα φάουλ στα κρίσιμα τελευταία λεπτά. Βέβαια, στις ομάδες και τους προπονητές δεν πήρε πολύ να βρουν τρόπο να «κοροϊδέψουν» τον κανονισμό. Έτσι, δύο χρόνια αργότερα, το 1952-53, ο κανονισμός άλλαξε και πλέον είχαμε τζάμπολ μετά από εύστοχη βολή, ανάμεσα στον παίκτη που δέχτηκε το φάουλ και σε εκείνον που τον μάρκαρε κανονικά στο παιχνίδι. Ο λόγος ήταν ότι οι ομάδες έβαζαν τους σέντερ να κάνουν φάουλ στους κοντούς, οπότε μετά (με τον κανονισμό 1950-51) έπαιρναν εύκολα το τζάμπολ!

Όμως, δεν ήταν μόνο αυτό. Το 1953-54 εισάγεται κανονισμός που λέει ότι ένας παίκτης έχει δικαίωμα να κάνει μέχρι 2 φάουλ ανά περίοδο. Αν υποπέσει σε τρίτο, τότε αναγκάζεται να βγει εκτός αγώνα μέχρι το τέλος της περιόδου. Αυτός ο κανονισμός αποσύρεται γρήγορα, όταν φαίνεται ότι δεν αποτρέπει τις ομάδες από το να κάνουν φάουλ στο τέλος των αγώνων.

Ένας περίεργος κανονισμός που εισήχθη το 1954-55 έλεγε ότι κάθε φάουλ που γίνεται στην περιοχή άμυνας της επιτιθέμενης ομάδας (δηλαδή μέχρι οι παίκτες να περάσουν το κέντρο) θα τιμωρείται με 2 βολές, ενώ αν οι ομάδες είναι πάνω από το όριο (των 6 τότε φάουλ ανά περίοδο) με… 3 βολές για να μπουν οι 2! Ο κανονισμός αυτός διατηρήθηκε μέχρι το 1981-82.

Το 1974-75 εισήχθη ο περίφημος «force out» κανονισμός, που εν ολίγοις έλεγε ότι αν ένας παίκτης κάνει παράβαση ή βγει εκτός γηπέδου λόγω επαφής για την οποία δεν ευθύνονται παίκτες καμίας από τις δύο ομάδες, τότε η επιτιθέμενη ομάδα κρατά την κατοχή. Δηλαδή… αν τον σπρώξει οπαδός ή πέσει πάνω σε διαιτητή. Ο κανονισμός αποσύρθηκε το 1976-77.

Όσοι ήθελαν να κάνουν κακό στις ομάδες τους είχαν ευκαιρία μέχρι το 1977-78, καθώς τότε εισήχθη κανονισμός που έλεγε ότι αν οι διαιτητές κρίνουν ότι ένα αυτοκαλάθι (!) μπήκε σκόπιμα, τότε πρέπει να το ακυρώσουν! Την ίδια χρονιά επιβλήθηκε πρόστιμο 25 δολαρίων σε κάθε παίκτη που κρεμόταν από το στεφάνι κατά τη διάρκεια του ζεστάματος πριν τον αγώνα. Και στο… παράλογο 1977-78 φτάνουμε και στο αποκορύφωμα: αν ένας παίκτης δεχτεί φάουλ και εν συνεχεία αποβληθεί από τον αγώνα πριν προλάβει να σουτάρει τις βολές, τότε ο αντίπαλος προπονητής διαλέγει έναν από τους 4 εναπομείναντες στο παρκέ για να ρίξει τις βολές στη θέση του!