Βάσκοι με σκούπες!

Η Κάχα Λαμποράλ ήταν το λογικό φαβορί για τον τίτλο μετά το 2-0 (με δύο νίκες μέσα στη Βαρκελώνη) και, όπως είχαμε γράψει την τελευταία φορά, θα ήταν παταγώδης αποτυχία αν δεν έπαιρνε τον τίτλο. Η λογική λέει ότι μετά από δύο εκτός έδρας νίκες, το πρώτο παιχνίδι στο γήπεδό σου, παιχνίδι που είναι και ματς απονομής τίτλου, είναι εκείνο που πρέπει να κερδίσεις και να τελειώσεις νωρίς τη σεμνή τελετή, πριν οι άλλοι προλάβουν να σκεφτούν ότι μπορούν να σου πάρουν τον τίτλο.

Έτσι κι έγινε. Αλλά, βεβαίως, δεν ήταν τόσο απλό. Το ματς ήταν υπέροχο, ο κόσμος ακόμα καλύτερος και το φινάλε ήταν διαφήμιση για το μπάσκετ και απόλαυση για όσους αγαπούν το άθλημά μας. Μετά οι χαμένοι έμειναν για την απονομή, οι φίλοι τους που φιλοξενούνταν στις εξέδρες τους χειροκρότησαν και όποιος πει ότι δεν ζήλεψε τις σκηνές αυτές, τότε δεν έχει καμία σχέση με το μπάσκετ.

Ο Ντούσκο Ιβάνοβιτς θα πρέπει να νιώθει απόλυτα ικανοποιημένος, καθώς κέρδισε κατά κράτος τον μαθητή και στα τρία παιχνίδια των τελικών. Τρεις αγώνες, τρία 40λεπτα και η Μπαρτσελόνα δεν μπόρεσε ούτε μια φορά να περάσει τους 70 πόντους στην επίθεση. Η Μπαρτσελόνα έβαλε 78 πόντους στο 3ο ματς, αλλά στην παράταση, στα 40 λεπτά είχε 66 πόντους. Αυτό που έχουμε επισημάνει πρώτοι εδώ από τη μέση της σεζόν ως μεγαλύτερη αδυναμία των «μπλαουγκράνα», αυτό ξεχώρισε και ο Ιβάνοβιτς και σε αυτό θέλησε να χτυπήσει. Έτσι, μια ομάδα που έβαζε 80.4 πόντους σε όλη τη σεζόν, άλλαξε τελείως στιλ, πήγε σε μπάσκετ αργού ρυθμού και σε επιθέσεις μεγάλης διάρκειας, για να εμποδίσει μια ομάδα που σκόραρε 80.5 πόντους σε όλη τη σεζόν από το να κάνει το παιχνίδι της.

Και όλοι πρέπει να βγάζουν το καπέλο στον Ιβάνοβιτς γι’ αυτό που έκανε. Η Μπαρτσελόνα τελείωσε τη χρονιά με 4-5 στο πρωτάθλημα Ισπανίας (4-6 αν μετρήσουμε και τον 3ο τελικό) στα ματς όπου έμενε κάτω από τους 70 πόντους, ενώ είχε και 2-2 στην Ευρωλίγκα. Συνολικά 13 αγώνες όπου έμεινε κάτω από τους 70 πόντους με ποσοστό νίκης 46%. Όταν περνούσε τους 70 πόντους είχε 32-1 στο πρωτάθλημα και 18-0 στην Ευρωλίγκα, με τη μία ήττα να είναι αυτή στον 3ο τελικό (όπου κι εκεί έμεινε στους 66 πόντους στα 40 λεπτά). Δηλαδή, όταν έμενε κάτω από τους 70 πόντους, το ποσοστό νικών της έπεφτε από το 98% κάτω από το μισό, στο 46%!

Για όσους δεν θυμούνται, ο BEN έγραψε το στατιστικό μετά τα πρώτα 6 ματς που η Μπαρτσελόνα έμεινε κάτω από τους 70 πόντους. Δικαιώθηκε πανηγυρικά, με τους Καταλανούς να φτάνουν τα 13 και να μην περνούν το 50% στις νίκες, όπως είχε γράψει. Σε μια σεζόν, που η Μπαρτσελόνα τελείωσε με ρεκόρ 59-8 έκανε και τις 8 ήττες της σε αγώνες που έμεινε κάτω από τους 70 πόντους στα 40 λεπτά (7 ήττες σε ματς με λιγότερους από 70 πόντους και 1 ήττα στον 3ο τελικό, σκοράροντας 78 πόντους στην παράταση με 66 στην κανονική διάρκεια του ματς)!

Ο Ιβάνοβιτς το είχε διαβάσει, προφανώς, άλλαξε τελείως το στιλ παιχνιδιού της ομάδας του και έκανε τους τελικούς να φαντάζουν… εύκολη υπόθεση, «σκουπίζοντας» την πρωταθλήτρια Ευρώπης.

Στην κανονική περίοδο του αγώνα η Κάχα Λαμποράλ είχε τον έλεγχο στο πρώτο ημίχρονο, ενώ στην επανάληψη το ματς έγινε πιο κλειστό, με τους Βάσκους να διαμαρτύρονται για την τελευταία φάση, ότι μετρούσε το καλάθι στην τάπα του Μόρις. Η φάση είναι οριακή, ακόμη και μετά από 4-5 ριπλέι αν και ίσως όντως η μπάλα έχει αρχίσει να κατεβαίνει.

Στην παράταση, η Μπαρτσελόνα αναθάρρησε και πήρε προβάδισμα, που έδειχνε ότι θα της χαρίσει τη νίκη. Όταν ο Τελέτοβιτς επέλεγε να κάνει ντράιβ για το 76-77 με 9,5 δευτερόλεπτα να απομένουν, η κίνησή του μπορούσε να θεωρηθεί και παράλογη. Η Κάχα ρίσκαρε ότι η Μπαρτσελόνα θα έχανε μια βολή και δικαιώθηκε, καθώς αυτό έκανε ο Μπαζίλε, που με 1/2 έγραψε το 76-78. Ο Σαν Εμετέριο μετά το ριμπάουντ αγνόησε τον Τελέτοβιτς που ζητούσε μανιωδώς την μπάλα για τρίποντο και επέλεξε το ντράιβ, κάνοντας κάτι που μόνο παίκτης με τεράστιο μπασκετικό IQ θα σκεφτόταν να δοκιμάσει.

Αντί να τελειώσει τη φάση από την αριστερή πλευρά, όπως ξεκάθαρα μπορούσε, έκανε σπάσιμο μέσης, πέρασε τα χέρια του από τη δεξιά πλευρά, επιδιώκοντας την επαφή με τον Μόρις, που είχε σηκωθεί για την τάπα. Αποτέλεσμα; Καλάθι και φάουλ, σε μια από τις πιο ξεχωριστές φάσεις στην ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ.

Η βολή βεβαίως μπήκε και η Κάχα Λαμποράλ στέφθηκε πρωταθλήτρια για τον 2ο τίτλο του Ντούσκο Ιβάνοβιτς, κι αυτός με 3-0 στους τελικούς, όπως και το 2002 με αντίπαλο τη Μάλαγα (οι Βάσκοι είχαν κερδίσει 3-0 και στον άλλο τίτλο της ιστορίας τους). Ο Τιάγκο Σπλίτερ (με μια καταπληκτική εμφάνιση στον 3ο τελικό) αναδείχτηκε MVP και κανονικής περιόδου και τελικών, επαναλαμβάνοντας το κατόρθωμα του Άρβιντας Σαμπόνις. Αυτός ήταν ο 3ος τίτλος για την ομάδα των Βάσκων (2002 και 2008 οι άλλοι δύο) που ανέβηκαν στην 3η θέση με τους περισσότερους τίτλους στην ACB, πίσω από Ρεάλ και Μπαρτσελόνα.

Ο Βάλτερ Χέρμαν είναι το «χρυσό» παιδί του ισπανικού πρωταθλήματος, αφού έχει 6 νίκες και 6 αγώνες τελικών στην καριέρα του, κάτι που κανένας άλλος παίκτης στην ιστορία της ACB δεν έχει καταφέρει. Πιο μεγάλη ιστορία επιτυχίας αυτή του Μιλτ Παλάσιο (σημαντική παρουσία και στον 3ο τελικό), που κυριολεκτικά πήγε από τα αλώνια στα σαλόνια για να στεφθεί πρωταθλητής Ισπανίας, μετά από κάποιους μήνες Ελλάδα και την Καβάλα.